احمد علي قريشي جي مزار

ان مهل چوندا آهن ته نئه ٿي رڙي! “حاجيءَ ٻڌايو.
”ها سائين!“
”پر هڪ ڳالهه چوان ... ته هاڻي، ھن مند ۾ اسان جو هلڻ خطرناڪ به آهي. ان (مند) ۾ خبر نه پوندي آهي جو اوچتو نئه ۾ پاڻي اچي ويندو آ ۽ ڪيئي ماڻهو کڻي ويندو آ، نئه جي پيٽ ۾ جيڪي وڻ هوندا، اھي به هليا ويندا!“ حاجي لغاريءَ خدشو ڏيکاريو ڇو ته چؤماسي جي مند اچڻ واري ھئي.
”ها سائين مينهن جي مند آ نه! ڪيڏي مهل به بارش ٿي سگهي ٿي ... هن ۾ خطرو ئي خطرو آھي.“ حاجيءَ اسان کي چتاوڻي ڏيئي نئه ۾ نه گهڙڻ جي اڻسڌي صلاح ڏني، پر ڪنهن به وراڻي نه ڏنس.
”پنجاهه پنجاهه ... سئو مڻن جون ڇپون ان (وهڪري ۾) ۾ رِڙهنديون آهن“ حاجيءَ وري ڳالهايو.
”ٿورو اندازو لڳايو!“ بخاري صاحب گاج جي منظرڪشي ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي، ”جتان گاج جبلن کان ٻاهر نڪري ٿي، اتي ان جو پيٽ ڪلوميٽر ڏيڍ آهي. جيڪڏهن ڪو ماڻهو وچ تي پهتو آهي ۽ ان وقت اوچتو نئه لهي ٿي پوي ته اهو ماڻهو ڪيڏانهن ويندو؟ ڪهڙي ڪنڌيءَ کي پهچي سگهندو؟ نئه جي سامهون ماڻهو ته ڪا شئ ‎ ئي ناهي!“
”مٿان جنهن مقدار ۾ پاڻي لهي ٿو ۽ گاج جتي سنڌ جي ميداني علائقي ۾ داخل ٿئي ٿي، وچ ۾ اڌ جيترو پاڻي رهجي ٿو وڃي، يعني ان کي وچ تي ڪي سرنگهون يا ڏرڙ آهن جن ۾ باقي پاڻي هليو ٿو وڃي! ان ڳالهه جي اڃا تائين جاچ نه ٿي آهي ته اهو پاڻي ڪيڏانهن ٿو وڃي؟ جيڪڏهن انجنيئر اهي (سرنگهون يا ڏرڙ) بند ڪن ته جيڪر ٻيڻو پاڻي حاصل ڪري سگهجي!“ بخاري صاحب چيو.
انور پيرزادي پهرين ميان نصير تي هلڻ جو فيصلو ڪيو هو. ساڍي ڏهين لڳي ڌاري اسان مخدوم بلاول جي مقبري تي گهڙي سوا لٿاسون.