اخلاقي پستي ۽ خدمت جي اميد

�ِ جي صاحب چوي ٿو، ”جزا ۽ سزا نافذ ڪريو!“ اڙي ڀائي اهو ڪم ڪير ڪندو؟ نيٺ توهان صاحب ڪھڙي ڪم جا آهيو؟ وري چئو ٿا تہ ڏوهاري عدالت مان ڇٽي ٿا وڃن ڇاڪاڻ تہ اهي ماڻهو بہ ظالم خلاف شاهدي نٿا ڏين جيڪي پاڻ ظلم جو شڪار ٿيا آهن.

صاحبو! توهان ڪيترن مظلوم گواهن کي تحفظ فراهم ڪري سگهيا آهيو؟ اسان جرئتمند گواھہ بہ ڏٺا آهن جن پوليس جي مدد ڪري ڌاڙيلن جي سڃاڻپ ڪئي پر انھن کي نہ رڳو چوري ٿيل مال واپس نہ ٿيو بلڪه اهو گهر بہ ڇڏڻو پيو جتي ڌاڙو لڳو هو. مون اهڙن شاهدن کي غير محفوظ حالت ۾ ڌاڙيلن جي خوف کان دربدر بہ ڏٺو آهي. محافظ شايد اڃا تائين بي خبر آهن تہ سندن جرئتمند گواھہ ڪھڙي حال ۾ آهي.

سچ پچ تہ پوليس کاتي کي پنھنجي وجود جو جواز تڏهن ملي سگهي ٿو جڏهن روڊ رستا شهر ۽ ٻہراڙيون ڏوهن کان آجيون ٿين ۽ جڏهن بہ ڪنھن شهريءَ جو امن سڪون برباد ٿئي معاشرو ان کي معاضو ڏئي، جڏهن بہ ڪنھن شخص جو مالي نقصان ٿئي، هن جي نقصان جو پورائو ٿئي جڏهن بہ ڪنھن جو جاني نقصان ٿئي، رياست هن جي خاندان جون سموريون ضرورتون پوريون ڪرڻ لاءِ پابند ٿي وڃي. اهو فقط تڏهن ممڪن آهي جڏهن پوليس جو کاتو اخلاقي طور پستيءَ جو شڪار نہ هجي ۽ پاڻ کي ذميوارين کان بچائڻ لاءِ اجايا سجايا جواز نہ ڳولهي.

ٿاڻا وڪامجن ٿا. ذميواريون وڪامجن ٿيون. ظلم جو شڪار ٿيل ماڻهو جڏهن فرياد!فرياد! ڪندو ٿاڻي تي پھچي ٿو تہ خرچي پاڻي کانسواءِ سرڪار جي رسمي ڪارروائي شروع نہ ٿي ٿئي. جيڪڏهن ايف آءِ آر ڪٽجي ٿي تہ تفتيشي آفيسر جون ”نزاڪتون“ شروع ٿين ٿيون. ايف آءِ آر داخل ٿيندي ئي ڪيس سرد خاني ۾ پيل لاش ٿي وڃي ٿو. ظلم ۽ ظالم جي بادشاهي ٿاڻن جي وجود وانگر برقرار رهي ٿي. اهو سڀ ان ڪري تہ محافظن جا احساس ئي سرد لاشن جھڙا آهن.

آئون ايئن ڪو نہ ٿو چوان تہ سڀ پوليس وارا بي حس يا غير ذميوار آهن. پوليس ۾ بہ شهيدن جي وڏي قطار آهي، انھن جي وارثن جون ڀوڳنائون بہ بي شمار آهن پر ان هوندي بہ پوليس کاتي ۾ وڏي بي حسي ۽ عوام لاءِ چور جھڙي نظر موجود آهي. ننڍن پوليس وارن جون ”جهٽيون“ ٻئي کان ڇو ٿا پڇن ۽ اجايا دليل ڇو ٿا ڳولين؟ هنن کي پنھنجي برادريءَ جي بي حسي غير ذميواري ۽ قانون شڪنيءَ تي پردو وجهڻ نٿو جڳائي.