ابڙو اڪيڊمي Abro Academy
2020-11-05
داخلا نمبر 1006
عنوان استادن ۽ ڪلارڪن جي هڙتال
شاخ ڪشالو ڪيچ ڏي: ايڊيٽوريل-1روزاني برسات ڪراچي
پڙهيو ويو 1274
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
استادن ۽ ڪلارڪن جي هڙتال
سڄي سنڌ ۾ استادن ۽ ڪلارڪن جي هڙتال هڪ نئين مرحلي ۾ داخل ٿي آهي. اسڪول تي ڪارا جهنڊا چاڙهيا ۽ آفيسن جي تالابندي تائين نوبت پهتي. احتجاج فقط سنڌ ۾ نه، باقي ٽنهي صوبن ۾ به جاري آهي. اصل مطالبا پنهنجي جاءِ تي موجود هئا ته لاڙڪاڻي استادن تي لٺبازي، شيلنگ ۽ فائرنگ صورتحال ويتر ڳنڀير ڪري ڇڏي. جيتوڻيڪ استادن ۽ ڪلارڪن جا مطالبا وڏي حد تائين درست آهن ۽ اهي مسئلا پنهنجو حل گهرن ٿا ۽ جيتوڻيڪ حڪومت جي منشور ۾ اٽي لٽي ۽ اجهي جي ڳالهه بنيادي آهي پر ان جي باوجود اهي مسئلا اڃا تائين حل نه ٿيا آهن. حڪومت جي ڪوتاهي پنهنجي جاءِ تي پر اها ڳالهه اڃا تائين سمجهه کان ٻاهر آهي ته استاد پنهنجين ذميوارين کان انڪار ڪري پاڻ سان ٿيندڙ همدرديون ڇو وڃائي رهيا آهن.
اٽي لٽي ۽ اجهي يا گيهه، کنڊ، بجلي ۽ ڀاڙن ته سڄي قوم جي چيلهه چٻي ڪري ڇڏي آهي پر ٻيا سڀ طبقا احتجاج سان گڏ پنهنجيون ذميواريون به پوريون ڪري رهيا آهن.احتجاج ڪرڻ جو مطلب اهو ناهي ته پنهنجا فرض به پورا نه ڪجن ۽ اڌ ۾ ڦٽا ڪري ڇڏجن. سنڌ جا تعليمي ادارا جيڪي مس مس ڊگهين موڪلن کانپوءِ کليا، سي وري معطل ٿي ويا. ٻارن جي پڙهڻ جو حق به اوترو ئي مقدس آهي جيتري استاد جي پنهنجي حيثيت، اهو ٺيڪ آهي ته استاد جي معاشي حالت بهتر هوندي ته هو بهتر تعليم ڏيئي سگهندو پر جيڪڏهن استادن کي سندن حقن کان محروم ڪندڙ حڪومت جورويو غلط آهي ته پوءِ شاگردن کي پڙهڻ جي حق کان محروم رکڻ ڪيئن درست آهي؟
ٻئي پاسي استادن ۽ ڪلارڪن جي مسئلن کي حل ڪرڻ ۾ دير وجهڻ ڪنهن عوامي ۽ نمائنده حڪومت کي نٿو جڳائي. پرائمري کان يونيورسٽي سطح جي استاد 13 نڪتن وارو جيڪو چارٽر آف ڊيمانڊ پيش ڪيو آهي، ان ۾ ڪهڙو مطالبو ناجائز آهي؟ استادن جي مطالبا چٽا آهن: استادن تي مڙهيل ڪوڙا ڪيس هڪدم واپس ورتا وڃن، سنڌ جي سمورن صوبائي ملازمن کي 7 سيڪڙو مهانگائي الائونس ڏنو وڃي، نئين اسڪيل موجب هائوس رينٽ، استادن لاءِ چار درجاتي ترقياتي فارمولي تي عمل، 600 رپيا ماهوار ميڊيڪل الائونس ڏيڻ، سروس ڍانچي ۾ گريدن کي بهتر ڪرڻ، تعليم کاتي ۾ ڀرتين ۽ بدلين ۾ سياسي مداخلت جو خاتمو، استادن کي انڪم ٽيڪس ۾ ڇوٽ، پرائمري ماستر جي پگهار هڪ تولي سون جيتري مقرر ڪرڻ وغيره وغيره، انهن مطالبن ۾ ڪهڙيون برايون آهن؟
جڏهن اسان استادن کي معاشري جو سڀ کان وڌيڪ عزت ڀريو طبقو قرار ڏيون ٿا ۽ واقعي ايئن ڏسڻ به چاهيون ٿا ته پوءِ ڇو نه سندن هي جائز مطالبا مڃيا وڃن، هي مسئلو فقط استادن جو ئي ڪو نه آهي. سڄو سماج مهانگائيءَ ۾ وڪوڙجي ويو آهي. استادن ته فقط 7 سيڪڙو مهانگائي الائونس گهريو آهي، حقيقت ۾ مهانگائيءَ جي شرح ڪيتري آهي، استادن غالباً ان تي سوچيو ئي ناهي. پگهار دار طبقي لاءِ جيئڻ ڏينهون ڏينهن ڏکيو ٿيندو پيو وڃي.
هڪ ڳالهه صاف آهي ته ماڻهو احتجاج تي تڏهن مجبور ٿيندو آهي، جڏهن سهپ ختم ٿي ويندي آهي، معاشي حالتن ماڻهن کي چيڀاٽي ڇڏيو آهي، جنهن جو اندازو حڪمران طبقا ڪري ئي نٿا سگهن ڇاڪاڻ ته سندن ڪمائيءَ جي بيشمار ذريعن کي پورهيت ۽ پگهاردار طبقي جي آمدنيءَ جي محدود ذريعن سان ڀيٽي ئي نٿو سگهجي. جڏهن حڪومت دهشتگردن سان ڳالهيون ڪرڻ لاءِ تيار ٿي وڃي ٿي ته پوءِ استادن کي اها معيار ضرور ڏبي ته هنن شاگردن کي سندن حقن کان محروم ڪري ڪو اهڙو ڪم ڪو نه ڪيو آهي جو ان جي ساراهه ڪجي! سوال اهو آهي ته اهو ئي احتجاج ڊگهين موڪلين واري عرصي ۾ ڇو نه ڪيو ويو؟ انهن ڏينهن ۾ مسئلا ڪو نه هئا يا حڪومت ڪو نه هئي؟