افغانستان ۾ پاڪستاني سفارتخاني جي تباهي

8 سيپٽمبر 1995ع
افغانستان ۾ پاڪستاني سفارتخاني جي تباهي

ڪابل ۾ پاڪستان جي سفارتخاني تي ههڙو زبردست حملو ٿيڻ جي نيٺ ڪو ته ڪارڊ هوندو جو 5 هزار هٿياربندن ان تي حملو ڪري باهه ڏئي ڇڏي ۽ ڪو به ڪجهه نه ڪري سگهيو. حملي ۾ 3 هزار ماڻهو جيئرا سڙي ويا، پاڪستاني سفير سميت 25 ڄڻا زخمي ٿيا، پاڪستان جو جهنڊو، دستاويز ۽ فرنيچر ساڙيو ويو. اهو لشڪر افغاني صدر برهان الدين رباني ۽ احمد شاهه مسعود جو هو ۽ خاد جي مدد سان ماڻهن جو لشڪر بس تي سوار ڪري اتي صبح جو 9 لڳي پهچايو ويو.
پاڪستان کي اڳواٽ اطلاع هو ته سفارتخاني تي حملو ٿيڻ وارو آهي. افغان حڪومت کي به اڳواٽ خبردار ڪيو ويو هو پر جڏهن افغان حڪومت کي ئي حملي ۾ ملوث سمجهيو وڃي ته پوءِ ڪهڙي خير جي توقع ڪري پئي سگهجي. حملي ۽ نقصان کانپوءِ جڏهن حڪومت پاڪستان حڪومت افغانستان وٽ احتجاج ڪيو ته صاف جواب مليو ۽ ڪابل جي سيڪيورٽي ڪميشن جي سربراهه چيو ته اسان کي ان واقعي تي افسوس آهي پر معذرت نه ڪنداسون ڇو ته حملو اشتعال ۾ آيل مظاهرين ڪيو ۽ پاڪستانين کي احساس ٿيندو ته هنن طالبان جي حمايت ڪري غلطي ڪئي آهي.
ممڪن آهي ته معاملو هاڻي اقوام متحده جي سيڪريٽري جنرل جي آڏو پيش ٿئي پر ان سان ڇا ٿيندو؟ هوڏانهن طالبان ريڊيو هرات تان بار بار دعوا ڪري رهيا آهن ته پاڪستان سندن مدد پيو ڪري ۽ هيڏانهن پاڪستان بار بار ترديد پيو ڪري ته اسان جو انهن سان ڪو به واسطو نه آهي، پاڪستان ۾ ويٺل افغان اڳواڻ وري ايئن ٿا چون ته پاڪستان ايمبسيءَ تي حملي جي پويان هندستان جو هٿ آهي.
افغانستان ۾ پاڪستان جي سفارتخاني تي حملي جو فقط هڪ ئي ڪارڻ آهي، افغانستان بابت پاڪستان جي پاليسي، اڳي جڏهن پاڪستان افغانستان ۾ روس جي خلاف آمريڪا جي جنگ وڙهي رهيو هو، تڏهن اها پاليسي ”افغان مهاجرن“ جي صورت ۾ پاڪستان کي ڳچيءَ ۾ پئي جيڪي پاڻ سان گڏ هٿيار ۽ هيروئن کڻي آيا. جڏهن روس افغانستان مان نڪري ويو ۽ افغانستان جا مولوي صاحب جيڪي جاڳ، اجاڳ ۽ ننڊ ۾ رهل ڪفار جي خلاف جهاد ڪري شهيد يا غازي ٿيڻ جو شوق پورو ڪندا پئي آيا هاڻي هڪٻئي کي جنت ۽ دوزخ جون ٽڪيٽون ڏيڻ لڳا آهن. ڌرتيءَ کي دوزخ ڪري بهشت ڪمائن جي ڳالهه ضرور ڪئي پئي وڃي پر هنن جي اک ان بهشت ۾ ناهي جنهن جو واعدو مومنن لاءِ ٿيل آهي، هي ته ان بهشت جي ڪڍ آهن جيڪو هٿيارن ۽ هيروئن جي واپار سان ملندو آهي.
افعانستان جا ماڻهو هڪٻئي کي ماري رهيا آهن پر اها ڳالهه ڪنهن کان لڪل نه آهي ته ڀارت جي هوائي فوج ۽ جنرل افغان سرڪار جي پاران وڙهي رهيا آهن. اها ڳالهه هرڪو سمجهي سگهي ٿو ته افغان مجاهدن وٽ هوائي حملن جو ڪو به نظام ۽ تربيت نه آهي ۽ اتي فائٽر، بمبار جهاز توڻي هيليڪاپٽر ڀارت جا پائلٽ اڏائي رهيا آهن. ٻئي پاسي طالبان آهن جيڪي بظاهر سرحد ۽ بلوچستان جي ديني مدرسن مان مڇريل ماڪوڙن وانگر نڪتا آهن. حڪومت پاڪستان ڀلي طالبان جي سرپرستيءَ کان انڪار ڪري، طالبان پاڻ ئي اعلان ڪري رهيا آهن ته پاڪستان سندن سرپرستي ڪري رهيو آهي. صاف ڏسجي پيو ته افغانستان جي اندروني ويڙهه ۾ هندستان ۽ پاڪستان اڻسڌي طرح پاڻ ۾ وڙهي رهيا آهن.
ڪير چئي سگهندو ته هندستان ۽ پاڪستان جي وچ ۾ امن آهي؟ هڪ اڻسڌي جنگ افغانستان ۾ جاري آهي، ٻي اڻسڌي ويڙهه ڪشمير ۾ هلي رهي آهي ۽ ٽين ڪراچيءَ ۾. افغانستان ۾ پاڪستان جو سفارتخانو ٻريو آهي ته نيٺ ان جو ڪو ته سبب آهي؟ پاڪستان جو پرڏيهي کاتو جيڪڏهن ڪو اقرار يا انڪار نٿو ڪري ته ڀلي نه ڪري، حالتون پاڻ ڳالهائي رهيون آهن ۽ هاڻي سيٽلائيٽ ڳوٺ ۾ ڪا به ڳالهه ڪنهن کان به ڳجهي ڪو نه آهي.