ابڙو اڪيڊمي Abro Academy
2020-11-05
داخلا نمبر 1087
عنوان امن جا گيت ڳائيندڙ ٿڪجي پيا آهن؟
شاخ ڪشالو ڪيچ ڏي: ايڊيٽوريل-1روزاني برسات ڪراچي
پڙهيو ويو 1183
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
امن جا گيت ڳائيندڙ ٿڪجي پيا آهن؟
لڳي ٿو ته امن جا پانڌي ٿڪجي ويهي رهيا آهن، مايوس ٿي موٽي ويا آهن يا مري کپي ويا آهن ۽ امن جا عالمي گيت ڳائڻ جو وقت لنگهي ويو آهي. هاڻي نه ”جان بينز“ اهو گيت ٻڌڻ اچي ٿو جنهن جي هڪ سٽ ”امن سان رهنداسين...... هڪ ڏينهن“ وري وري ورجائبي هئي. نه وري مزدورن جو عالمي ترانو ٿو ٻڌجي ۽ نه وري ڪو اٿي ايئن ٿو چوي ته ”گوليون نه، انُ ۽ امن گهرجي!“ اهو نعرو ان مهل تائين گونجندو هو جيستائين ڌرتيءَ جي گولي تي سوشلسٽ ڪئمپ سلامت هئي. پر سرمائيدار ڪئمپ جو خيال هو ته جيڪڏهن سوشلسٽ ڪئمپ ختم ٿي وئي ته جنگ جا بادل ختم ٿي ويندا. وڌي جنگ ته شايد في الحال ٽري وئي هجي پر هاڻي چو طرف جنگون ئي جنگون آهن. هاڻي جڏهن جنگن جي پراڻن ميدانن تي وڙهڻ وارا سنئين لڱين نه رهيا آهن ته جنگون نون ميدانن تي ويڙهايون پيون وڃن. ڪشمير، ڪراچي ۽ بوسنيا جون گهرو لڙايون هٿيار پيدا ڪندڙن ڪارخانيدارن کي جيئرو رکنديون پيون اچن. سوشلسٽ ڪئمپ ٽڪر ٽڪر ٿي وئي آهي ته گهڻا ماڻهو ايئن بدلجي ويا آهن جيئن بادشاهي نظام هيٺ رهندڙ رعيت پنهنجي بادشاهه کي مذهب مٽائيندو ڏسي پاڻ به عقيدو بدلائي ويندي هئي. اڄ اهي ماڻهو پنهنجي ماضيءَ ۽ ماضيءَ واري سوچ تي ايئن شرمساري پيا ڏيکارين ڄڻ اڳي گمراهيءَ واري زماني ۾ بتن کي سجدو ڪندا هئا ۽ هاڻي صراط مستقيم تي آيا آهن. رستو ته هڪرو ئي هوندو آهي، آدجڳاد کان پڇاڙيءَ تائين، جنهن کي ضمير جو رستو چئبو آهي.
جيڪڏهن ماڻهو اڄ پنهنجي ضمير تي مطمئن آهي ته ڪالهوڪي سفر تي پشيماني ڇو؟ اونداهين راتين ۾ وڙهندڙ تاريخ جا پانڌيئڙا ڇا ڪالهه جي تاريخ ۾ پاڻ کي بي ضميرن جي قطار ۾ بيٺل ڏسن ٿا؟ ڪالهه ته وري به سچ وڙهي رهيو هو اڄ ته هيڪاري ”ويوهه چڪر“ ۾ وڪوڙجي ويو آهي ۽ ڊپ آهي ته اڀمنيو وانگر مارجي نه وڃي. اڀمنيو ويوهه چڪر ۾ ان ڪري ڦاٿل آهي جو با ضمير ماڻهو پنهنجي ”ڪلهه“ تي شرمسار آهن ۽ ”ڪلهه“ تي ڦٽڪار وجهي سمجهن ٿا ته هو ”ڪفارو“ ادار ڪري رهيا آهن. اها روش پادريءَ آڏو اهڙن گناهن جي اقرار کان مختلف ناهي، جيڪي ڪيا ئي نه ويا. ڪفارو اهي ادا ڪن جن جو ضمير مطمئن نه هجي ۽ اڄ جي تاريخ ۾ ڪا نئين سچائي ڳولي لڌي هجين. ڇا سچايون به جديد ۽ قديم ٿينديون آهن؟ ”سچ“ ته ڪالهه به ساڳيو هو ۽ اڄ به ساڳيو آهي، اهو صرف ڪوڙ اهي جيڪو روپ مٽائي مٽائي ٿڪجي نٿو ۽ هر ڀيرو نئون ويس ڌاري سامهون اچي ٿو.
مسجد ڊهي پوندي آهي ته وري ٺاهبي آهي، مورتي ڀڄندي آهي وري گهڙبي آهي، دل ٽٽندي آهي ته ٻيهر ڳنڍبي آهي، بيو ڪو چارو آهي ئي ڪو نه. پنهنجي باضمير ماضيءَ تي کلڻ پنهنجي حال تي کلڻ کان مختلف نه آهي. اهو ٺيڪ آهي ته حالتون بدلجي ويون آهن پر ڇا پنڌ کٽو آهي؟ پنهنجي ماضيءَ کي غلط ڪيئن چئجي؟ ڇا سنڌ جا سور ختم ٿي ويا آهن؟ ڇا انسان جا ڏک ختم ٿي ويا آهن؟ ڇا سونهري دور جو سورج شاخون ڪڍڻ وارو آهي؟ جيڪڏهن ڪجهه به نه بدليو آهي ته پوءِ ”جان بيز جا گيت“ ڪيئن پراڻا ٿي ويا آهن؟