امن ٿيندو

امن ٿيندو
هن جو قلمي نالو ’جيوڻ‘ آهي. صبح کان سانجهيءَ تائين اخبار جي آفيس ۾ خبرون ٺاهي ۽ ڪالم لکي ٿو: ”سري گهاٽ ۾ ٻه ماڻهو دهشت گردن هٿان مارجي ويا ... ڪورنگيءَ مان چار لاش لڌا ... ڌاڙيلن هاءِ وي تان ٽي ماڻهو اغوا ڪري ورتا ... پراڻي دشمنيءَ تان خون ...“
جيوڻ جو مٿو ڳرو ٿي وڃي ٿو. روز ساڳيون خبرون، ساڳيو انداز. هو روز وانگر اڄ به ڪنهن نئين خبر جي تلاش ۾ آهي. ڪا خوشيءَ جي خبر! جيئڻ لاءِ اتساهه ڏياريندڙ خبر جي تلاش. جيوڻ جي دل چاهيندي آهي ته هو ڪوڙي خبر گهڙي اخبار ۾ هڻي، ”اڄ سڄي ملڪ ۾ امن رهيو، ملڪ ۾ پيار ۽ امن جي فضا قائم ٿي وئي آهي، هاڻي ڪو به دهشت گرد ڪنهن کي نه ماريندو!“ پر هو ڪوڙي خبر نٿو گهڙي.
جيوڻ پنهنجي ڊيسڪ تان اٿي ٽيلي پرنٽر جون تازيون خبرون پڙهي ٿو، ”فلاڻي پل هيٺان ڇهن ماڻهن جا ٻه ڏينهن پراڻا لاش مليا آهن، اورنگيءَ وٽان هڪ سوزوڪي وين مان چار سڙيل لاش مليا آهن، دهشتگردن سندن جسمن ۾ ڊرل مشين سان سوراخ ڪيا هئا.“ جيوڻ جو روح ڏڪي وڃي ٿو، ”اوهه! خدارا ... هيءُ ڇا پيو ٿئي!؟“
”ڇا مان امن جي اميد لاهي ڇڏيان؟“ جيوڻ ڏڪندڙ روح ۽ سڏڪندڙ دل کان پڇي ٿو.
”نه ... نه امن ضرور ٿيندو ... مان پنهنجي هٿن سان اها خبر ٺاهي ماڻهن کي پڙهائيندس، ”امن ٿي ويو ... هاڻي ڪو به ڪنهن جو خون نه ڪندو! هاڻي ڪنهن کي به ڊڄڻ ۽ ڪنبڻ جي ضرورت ناهي!“
جيوڻ جلدي جلدي پنهنجي حصي جو ڪم لاهي ساٿين کان موڪلائي ٿو، ”چڱو دوستو! حياتي رهي ته سڀاڻي گڏ!“
”سدائين گڏ!“ اخبار جا ساٿي ڪارڪن هڪ لمحي لاءِ ڊيسڪ تان اکيون کڻي جيوڻ کي چون ٿا. سندن اکين ۾ عجيب منظر آهن. ڪھڙي خبر ته هيءَ ڪنهن جي آخري شام هئي! ڪھڙي خبر ته دهشتگردن جون گوليون سڀاڻي تائين ڪنهن ڪنهن جو نالو کڻن ٿيون!
شهر جي ڳچ حصي ۾ ڪرفيو آهي. جيوڻ ڪرفيو پاس ڏيکاريندو پنهنجي گهر طرف وڌي وڌي ٿو. رستا ويران آهن. ڪرفيو تي عمل ڪرائيندڙ اداري جا لوهي ٽوپلن وارا سپاهي پنهنجي ڊيوٽي ادا ڪري رهيا آهن. ڪٿي ڪٿي ڪي سڙيل گاڏيون، ڪي سڙيل ٽائرن جا نشان! ايڪڙ ٻيڪڙ ماڻهو ڪرفيو پاس ڏيکاري ڊپ کان وڏيون ٻرانگهون ڀريندا پيا وڃن. ڪٿي ڪٿي لوسي ڪتن جون لوڌون ويران رستن جو فائدو وٺي پسار پيون ڪن. ڪائنات تي عجيب وحشت جھڙي ماٺ آهي. سج لڙي چڪو آهي پر وڏين عمارتن جي مٿان ڇانيل ننڍڙي آسمان تي ڳاڙهاڻ اڃا موجود آهي، جنهن تي ڍونڍ خور سرڻيون ۽ ڪانءَ اڏامندا ڏسجن ٿا.
”ڇا انهن پکين کي شهر جي صورتحال جو اندازو هوندو!“ جيوڻ سوچي ٿو، ”ڪھڙي خبر! اسان ماڻهن کان ته اهي چڱا!“ جيوڻ وڏيون وکون کڻندو پنهنجي گهر جي دروازي تي پھچي در کڙڪائي ٿو.
”ڪير آهي؟“ اندران ڊپ ۾ ويڙهيل آواز ۾ سوال پڇيو وڃي ٿو.
”مان آهيان جيوڻ ... در کول ميران!“ جيوڻ پنهنجي سڃاڻپ ڪرائي پنهنجي گهر ۾ گهڙي ٿو.
”ڇا خبرون آهن؟“ ميران پڇي ٿي.
”سڀ خير آهي، ڪا خاص ڳالهه ڪونهي!“ جيوڻ پھريون ڀيرو ميران سان ڪوڙ ڳالهائي ٿو، ”تون چئه .. اوڙي پاڙي ۾ خير آهي؟“
”ها ... خير آهي!“ ميران ڦِڪي مرڪ مرڪي چوي ٿي.
ميران ماني ڪوسي ڪرڻ لڳي ٿي ۽ جيوڻ بوٽ لاهي کٽ تي اهلي اکيون بند ڪري امن جو خواب اُڻڻ لڳي ٿو.
جيوڻ چاهي ٿو ته کيس امن جا اڇا ڪبوتر داڻو چڳندا نظر اچن، زندگي ٽھڪ ڏيندي نظر اچي، هو چاهي ٿو ته پاڻ کي ڊيسڪ تي لکندو ڏسي، ”امن قائم ٿي ويو آهي ... هاڻي، ڪو به دهشتگرد ڪنهن جو خون نه ڪندو، هاڻي ٻار بنا ڊپ ڊاءَ جي اسڪول وڃي سگهن ٿا، اڄ کان پوءِ شهر ۾ ڪٿي به بندوق نه هلندي ...“ پر هو ڇرڪ ڀري اٿي ٿو، تصور ۾ چار سڙيل لاش اڀري آيا هئس. هن کي لڳو ڄڻ ديوارن مان ڪي دهشتگرد نڪري آيا آهن، هنن بي درد چھرن کيس گهيري ورتو آهي، سندن هٿن ۾ ڊرل مشينون آهن، هنن کيس جهلي ڊرل مشينن سان هڏين ۾ سوراخ ڪرڻ شروع ڪيا آهن، هو ڦٿڪي رهيو آهي ۽ پوءِ ...
جيوڻ ڇرڪ ڀري دروازي ڏانهن نهاري ٿو، دروازو چڱيءَ طرح بند آهي. ميران ماني ڪوسي ڪري ورتي آهي. جيوڻ کي پنهنجي پيشانيءَ تي پگهر جون بوندون محسوس ٿين ٿيون.
”ڇا مون کي ڪجهه ڏينهن لاءِ ٻارن سان ڳوٺ هليو وڃڻ گهرجي؟“ هو سوچي ٿو، ”ڇا ڳوٺن ۾ زندگي محفوظ آهي؟“ هو وڏو ساهه کڻي، ڇڏي ٿو. کيس ياد آيو، اڃا ڪجهه ئي هفتا اڳ جي ڳالهه هئي جو سندس سوٽ پرائي دشمنيءَ ۾ ري گناه قتل ٿي ويو هو ... ڀر واري ڳوٺ مان ڌاڙيل ڏينهن ڏٺي جو ٻه همراهه کڻي ويا هئا- ۽ ...
”نه ... مان ڪيڏانهن به نٿو وڃي سگهان..!“ جيوڻ وري اکيون پوري سوچ ۾ پئجي وڃي ٿو. پري ڪنهن جاءِ تان گولين جا ٺڪاءَ ٿيا ته اکيون کولي هڪ ڀيرو وري دروازي ڏانهن ڏٺائين، ڪنڍي چڱيءَ طرح ڏنل هئي.
”گوليون هميشه ته ڪو نه هلنديون!“ جيوڻ وري سوچي ٿو، ”نيٺ ته بم ۽ بارود ختم ٿيندو! ... نيٺ ته ماڻهپو موٽندو!“
ميران ڪوسي ماني سندس آڏو رکي رڌڻي ۾ موٽي وڃي ٿي. ٻاهر ڪرفيو لڳل آهي پر ميران پنهنجي ذميداري پوري ڪري رهي آهي. ننڊ پيل ٻارڙن تان کسڪي ويل رلهي ٻيهر ٺاهي وجهي رهي آهي، گاسليٽ جي چلهي جي وٽ گهٽائي بند ڪري رهي آهي، رهجي ويل ٿانوَ ملڻ کان پوءِ کاري ۾ وجهي رهي آهي ... جيوڻ غور سان سندس هر هڪ حرڪت ڏسي ٿو ۽ سندن چپن تي به هلڪي مرڪ اڀري اچي ٿي.
”ڪيڏاهن به ناهي وڃڻو ... اتي ئي رهڻو آهي ۽ ٽيلي پرنٽر تان امن جي خبر جو انتظارڪرڻو آهي ... انهن ئي حالتن مان لنگهي پار پوڻو آهي، پنهنجي ذميداري پوري ڪرڻي آهي. نيٺ ته ايندو ... ڏسان ته ڪيترا ڏينهن امن جي خبر نه ٿي اچي!؟“ جيوڻ پريشان خيالن کي منڌئيڙو ڏيئي ميران جي هٿن مان ڪوسي ماني وٺي کائڻ لڳو.