2020-06-16
داخلا نمبر 48
عنوان اونھي ڳالھ اسرار جي
شاخ ڪٿا
پڙهيو ويو 2289
داخلا جو حوالو:

داخلا ۾ استعمال ٿيل تاريخون

1924.00.00-A.D

سن 1924ع مطابق 27 رمضان المبارڪ، شب قدر ۽ جمعت الوداع جي رات جي آخري پهر ۾، پرهه ڦٽيءَ کان اڳ، مان ساڳي انهيءَ جاءِ تي ڄائس جتي بابا ڄائو هو. امان کي اهو ڏينهن ۽ تاريخ چٽيءَ طرح ياد هو.

1924.05.03-A.D

تنهن جي معنيٰ ته منهنجي ڄم جي صحيح تاريخ آهي جمعو ٽين مئي 1924ع، ڳوٺ سانگي تعلقو ميهڙ. اسڪول ۾ منهنجي ڄم جي تاريخ لکي وئي ڏهين اپريل 1925ع، انهي ڪري مون رٽائر ڪيو ڏهين اپريل 1985ع تي. نوڪريءَ ۾ ڄمڻ جو هنڌ لکيو ويو دادو، ڇاڪاڻ ته ضلعو دادو هو. پاسپورٽ ۾ ڪڏهن منگواڻي ڪڏهن ميهڙ ڄاڻايم. ائين ڄم جي جاءِ مغالطو ٿي ويندو آهي. جمال ابڙي جو جنم ڏينھن

1910.10.10-A.D

عبدالحق ولد بچل وقاصي جو ذڪر هلندي مٿيون سڀ ڳالهيون اچي ويون. عجيب فقير منش، سخي مڙد، ڪچهري جو مور ۽ دوستن جو وسيع حلقو رکندڙ شخص هو. جهڙوڪر سڄي ويهين صديءَ تي محيط رهيو. ڏهين آڪٽوبر 1910ع تي تولد ٿيو ۽ ٽين سيپٽمبر 1996 ع تي ٽنڊي آدم ۾ وفات پاتائين ۽ اتيئي انهيءَ هنڌ مدفون آهي جا جاءِ پاڻ پسند ڪري ڏيکاري ويو هو.

1996.11.03-A.D

هن داخلا جون تصويرون نه مليون

اونھي ڳالھ اسرار جي جا بنياد
ڪٿا / جمال ابڙو / ابڙو اڪيڊمي Abro Academy / علمي ادبي پورهيو /

اونھي ڳالھ اسرار جي - مان نڪتل ٻيون شاخون-

اونھي ڳالھ اسرار جي

شاخ ڪٿا
ٽوٽل صفحا79
موجودہ صفحو73
اڳلو صفحو-0--1--2--3--4--5--6--7--8--9--10--11--12--13--14--15--16--17--18--19--20--21--22--23--24--25--26--27--28--29--30--31--32--33--34--35--36--37--38--39--40--41--42--43--44--45--46--47--48--49--50--51--52--53--54--55--56--57--58--59--60--61--62--63--64--65--66--67--68--69--70--71--72--73--74--75--76--77--78-گذريل صفحو

�. عمر قريشي صاحب کي زور ڀريوسين ته ائين ڊسڙ ۾ پير نه هڻو، ڪجهه تاثرات ته ٻڌايو ته تمام ڌيرج سان چيائين ته ”وڏو نفسياتي ماهر آهي.“ مون چيو ”قريشي صاحب هو ته اڻ پڙهيل ۽ غريب مسڪين ڪٽنب جو ٻار آهي!“ تڏهن به عمر قريشي صاحب چيو ته ”مان وڌيڪ ڪجهه نه چوندس!“ مظهر شاهه جون ٻيون به ڪيئي ڳالهيون مون کي ياد آهن جي حيران ڪُن آهن.
مٿيان سڀ واقعا مون رڳو ان ڪري بيان ڪيا آهن ته يقين محڪم رکڻ گهرجي ته سڀ ڪجهه عطا آهي، رضا آهي. محنت مشقت کانسواءِ به ماڻهوءَ تي نوازش ٿئي ٿي. ڏسو نه، ڪو ئي ٻوٽو پوکيو يا ڇٻر هڻو يا سارين جو رونبو ڪيو. ايتري محنت توهان تي لازم آهي. بس انهيءَ کان مٿي توهان ڪجهه نٿا ڪري سگهو. ٻوٽو يا سَلو پاڻهئي پنهنجي قوت سان ڏنگو، ڦڏو، ڪمزور يا وري سڌو صحتمند نڪرندو. چپٽيءَ سان ان کي ڇڪي ٻاهر ڪونه ڪڍبو. پاڻهئي اسرندو، نسرندو ۽ مقرر ڦل ڏيندو، گهٽ يا وڌ، مٺو يا کٽو.
مارڪسي يا جديد معاشرتي نظريو اهو آهي ته ماحول ۽ حالات مطابق ماڻهوءَ جي طبيعت، ڪردار ۽ چال ڍال ٺهي ٿي. مٿي مون مظهر شاهه جو مثال ڏنو آهي. هاڻي ٻئي ماڻهوءَ جو احوال ڏيان ٿو. محترم محمد ابراهيم جويو صاحب جي شخصيت مون کي تمام گهڻو متاثر ڪيو آهي. هو نهايت سٺو ماڻهو، نرم مزاج، نرم گفتار، صبر ۽ ڌيرج وارو، صلح پسند ۽ اصلاح پسند، امن پسند، ڪٽرپڻي کان ڪوهين ڏور، خوبين جي کاڻ آهي. هڪ ڏينهن شيخ اياز صاحب وٽ ويٺي مون چيو،”شيخ صاحب، ابراهيم جوئي جهڙي شخصيت لاءِ مون کي ڪو موزون لفظ هٿ نٿو اچي!“ شيخ صاحب مشڪندي چيو ته ”مون وٽ اهڙو لفظ آهي“ مون اتاولي مان پڇيو ”ڇا؟“ چيائين، ”ڪرائيسٽ!“ ڪرائيسٽ حضرت عيسيٰ عليھ السلام جو لقب آهي، جو رحمدلي، صبر، سهپ ۽ ڀلائيءَ جو پيڪر هو. مان شيخ صاحب سان سهمت ٿيس. هاڻي جي کڻي جوئي صاحب جي زندگيءَ تي نظر وجهو ته رڳو ڏک ڏولاوا، مفلسي، تلخيون ۽ ڪڙايون، گهرو توڙي سماجي، معاشرتي ۽ معاشي دل ٽوڙيندڙ واقعا. پر هن ماڻهوءَ ۾ ڪڏهن ڊاهه ڊوهه، ڪوڙاڻ، وير وٺڻ يا ٻيو ڪو به منفي جذبو پيدا نه ٿيو. ماحول ۽ حالات سندس ڪجهه ڪونه بگاڙيو بلڪ کيس وڌيڪ اجاريو.
وري، اڄڪلهه جا نوجوان، ڪارو اٿن منهن، پهرئين نمبر جا ڀاڙيا، ٿوري تنگي ۽ بک بيروزگاريءَ جي دٻ نه جهلي، مائٽن کي سهائيندا ته ڦاهو کائينداسون، درياهه ۾ ٽپو ڏينداسون يا پاڻ ساڙينداسون. هيڏانهن هي شخص آهي محترم محمد ابراهيم جويو صاحب جو اڏول ٿيو بيٺو آهي ۽ حالات جي ٿڦيڙن ۽ دلسوز ڌوڏن سندس شخصيت کي وڌيڪ اجاري ڇڏيو آهي. مون پنهنجن افسانن ۾ اهوئي پيغام پهچائڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ته جو ماڻهو ماحول ۽ حالات جي دٻاءُ هيٺ اچي ميڪ! ميڪ! ڪري مري ويو، اهو ماڻهو ئي نه چئبو. ماڻهو اهو جيڪو دٻاءُ ۽ ناساز حالتن هوندي به هر هر ڪڏ ڏئي ڪر کڻي اڀو ٿي بيهي رهي ۽ ناسازگار حالات سان مهاڏو اٽڪائي انهن کي ميساري ڇڏي. جويو صاحب اهڙو ماڻهو آهي. ثابت ٿيو ته ماحول ۽ حالات جي عذر اجايا آهن. هر انسان ۾ ڪو لڪل جوهر (امر ربي) آهي جو چمڪي پوي ٿو ۽ جو محنت، صبر ۽ شڪر سان وڌيڪ چمڪائي سگهجي ٿو.
ٻيئي پاسا يا مختلف زاويا پيش ڪري مان سمجهان ٿو ته سڀ ڪجهه عطا آهي. والله اعلم.
بدر ڏاڍي پياري ڳالهه ڪئي. چيائين ته ”بابا منهنجي زندگيءَ ۾ ٽي تمام اذيتناڪ واقعا ٿيا آهن جي سهڻ کان ٻاهر هئا، پر هاڻي ڏسان ٿو ته اهڙي هرهڪ واقعي منجهان، نقصان بجاءِ اهڙا وڏا فائدا رسيا آهن جيڪي هوند نصيب ئي نه ٿين ها!“ ڏسو نه هيءَ ڪيڏي نه عجيب ڳالهه آهي. سمجهو ڪي سمجهن.
تازو قمر شهباز، جو سنڌ جو مشهور اديب، آفيسر ۽ دانشور آهي، تنهن سان هڪ مخصوص گڏجاڻي جو شرف حاصل ٿيم. شهباز صاف چيو ته ”ڀائو جمال، مان نه متقي پرهيزگار آهيان ۽ نه ئي ڪو روزه نمازون، نفل ۽ چلا ڪڍيا اٿم، ڪچايون ڦڪايون به ڪيئي اٿم!“ انهي هوندي به اهڙا عجيب واقعا ۽ اسرار ٻڌايائين جو ماڻهو حيرت ۾ حيران ٿي وڃي. ڪڏهن هو ڪنهن ست ڌارئي اڻ ڏٺل، اڻ واقف ماڻهوءَ جي ماضيءَ ۾ ۽ پڻ سندس مستقبل ۾ به هليو وڃي ٿو ۽ سندس اهي حيرت انگيز انڪشاف سورهن آنا سچ ثابت ٿيا آهن.
مظهر شاهه مست ۽ قمر شهباز جون ڳالهيون ٻڌي ۽ ڏسي، انهيءَ چوڻ کانسواءِ ڪو چارو ناهي ته ”عطا‘ مشقت کانسواءِ به ٿئي ٿي. پر جي ائين آهي به ته پوءِ ڇا؟ ماضي معلوم ڪرڻ يا مستقبل کي اڳواٽ ڀانپي وٺڻ مان ڇا هڙ حاصل؟ اصل ڳالهه آهي انسان ذات جي ڀلائي ۽ معاشي ۽ معاشرتي ترقي. ان لاءِ پاڻ پتوڙڻ ۽ سائنسي سوچ سان سماج ۽ معاشري کي اؤج تي آڻڻ آهي اصل مقصد. ان لاءِ مان پنهنجي اڳوڻي تجزيه تي قائم آهيان ته محنت ۽ مشقت سان ۽ صحيح سوچ ۽ عمل سان ئي پاڻ کي واڳي ڇڏجي. ٻئي بکيڙي ۾ پوڻ اجايو پاڻي ولوڙڻ آهي جنهن مان مکڻ نڪرڻو ئي ڪونهي. مون مٿي چار ”خ“ وارن لفظن جو ذڪر ڪيو آهي ۽ ان تي سختيءَ سان قائم آهيان ۽ ان جو داعي آهيان. اهي ”خ“ وارا نيم ورجايان ٿو: 1. خلوص، 2. خُلق، 3. خيرخواهي ۽ 4 . خدمت. انهيءَ کانسواءِ باقي بولهبي آهي. صوفي هجي، يا ليڊر ۽ سياسي ڪارڪن يا ساڌو سنت ۽ مذهبي پيشوا، انهن چئني اصولن جي ڪسوٽيءَ جي پرک تي پورو اچڻ گهرجي. ٻين جا سور پاڻ ڍوئي کڻي ۽ پڻ لوڇ پوڇ ۽ ڳولها ۾ پاڻ وڃائي مئي متي مهراڻ ۾ ڪاهي پوي.
ڪو ٻيلي آهي ٻيلهه، جي سور پريان جا ساڻ مون. (شاهه)
مشقت ۽ محنت ايڏي جو:
هل ته هيڪاندي ٿئين، ويهي وجهه مَ ويرَ،
توڙي لهين نه پيرَ، ته پڻ راحت رڙهڻ ۾. (شاهه)
هڪڙي ويرم به ويهڻو ناهي. مسلسل لوچ آهي. پوءِ به مقام اهو حاصل ٿيندو جو رڙهڻ ۾ راحت ايندي. شيخ اياز به ٿر ۾ سفر ڪندي چئي ويٺو ته ”ٿر ۾ ڪهڙا ٿاڪ ٿڪن جا، ٿر ۾ ڪهڙا ٿاڪ!“ ٿر جو سفر به رڙهڻ جيان آهي. تڏهن به شيخ صاحب پنهنجي اونهي نظر سان ڏسي چئي ويو ته ٿر ۾ ڪهڙا ٿاڪ ٿڪن جا! ڪيڏا به ٿڪ هجن ته به ٿاڪ ڪري نه ويهبو جيسين ان کي گلزار نه بڻائجي.
صوفي معنيٰ چڱو ماڻهو، جيڪو ڏيتي ليتيءَ ۾ وهنوار ۾، اٿڻي ويهڻي ۾، اوڙي پاڙي، توڙي همسفر ۽ عام خلق سان چڱو هلي. قرآن الحڪيم ۾ الاهي فيصلو آهي ته،”توهان مان الله وٽ وڌيڪ عزت وارو اهو آهي جو تقويٰ ۾ سڀني کان وڌيڪ آهي؟ (سوره الحجرات). رسول الله ﷺ وٽ هڪ شخص هڪ واقفڪار کي وٺي آيو ۽ اچي عرض ڪيائين ته هن ماڻهوءَ کي ڪو عهدو ڏيو. حضور اڪرم جن ٻه ٽي سوال ڪيا جي هيٺ ڏجن ٿا:
سوال: ڇا تون هن کي چڱيءَ طرح سڃاڻين؟
جواب : هائو! يا رسول الله.
سوال: ڇا هي ڪڏهن تنهنجو پاڙيسري رهيو آهي؟
جواب: نه رسول الله.
سوال: ڇا تو ڪڏهن هن سان ڏيتي ليتي ڪئي آهي؟
جواب: نه رسول الله.
سوال: ڇا تو ڪڏهن هن سان گڏ سفر ڪيو آهي؟
جواب: نه رسول الله.
سوال: پوءِ تون ڪيئن هن کي سڃاڻين؟ (يعني ڪونه سڃاڻين)
هيءَ آهي مڪمل ڪسوٽي ڪنهن جي چڱ

ٽوٽل صفحا79
موجودہ صفحو73
اڳيون صفحو-0--1--2--3--4--5--6--7--8--9--10--11--12--13--14--15--16--17--18--19--20--21--22--23--24--25--26--27--28--29--30--31--32--33--34--35--36--37--38--39--40--41--42--43--44--45--46--47--48--49--50--51--52--53--54--55--56--57--58--59--60--61--62--63--64--65--66--67--68--69--70--71--72--73--74--75--76--77--78-گذريل صفحو

No Article found

ڪٿا - موضوع جون ٻيون داخلائون-
منهنجي وصيت
سانگي قبيلو
علي خان ابڙو
اونھي ڳالھ اسرار جي
ٿوھر ۾ ڳاڙھا گل
مر پيا مينھن وسن
ايندو نھ وري ھي وڻجارو
مھاڳ

.....ڪٿا موضوع جون وڌيڪ داخلائون