اَشرافِ

اَشرافِ
نِگهت هاڻي ڪم تي لڳل نه هئي. پاڻ سان پاڻ ڪئي هئائين. اڃا ڇهه مهينا اڳ ڪراچيءَ ۾ نگهت جي وڏي ڊمانڊ هئي. چيف منسٽر، صلاحڪار، ڪامورا، دل ڦينڪ وڏيرا ۽ وڏا وڏا اشرافَ سندس مُٺ ۾ هئا. بيگم عصمت وٽ فونن جا ٺڪاءَ هوندا هئا ”نگهت کي موڪل، اجها گاڏي پئي اچئي!“ پوءِ، نگهت جنهن جي قسمت ۾ آئي، جنهن جو فون پھرين پھتو، جنهن وڏي رقم آڇي! جيڪو جيترو با اثر ماڻهو!
بيگم عصمت کي هرڀرو پئسن جي پرواهه به ڪو نه هئي. چيف منسٽر، صلاحڪار ۽ ڪامورا راضي هجن ته سڀ ڪم پاڻهي ٿي ويندا آهن. نگهت نه سھي، نگهت جھڙي ڪا ٻي ڪار ۾ چڙهي هلي ويندي. هر ڪنهن جو پنهنجو اگهه هو. ڪا ڪيترو لهي، ڪا ڪيترو. بيگم عصمت پنهنجي حلقي ۾ چاچي عصمت مشهور آهي. کيس گهڻا هزار ملندا هئا؟ سا ته ڪنهن کي به خبر نه هئي پر نگهت کي هر رات جا پنج هزار ڏيندي هئي. چاچيءَ جا ٻيا ڪروڙن جا ڪاروبار هئا، هي چند هزار ته مڙئي راهه رسم لاءِ هئا.
نگهت وٽ ناز نخرن جا وڏا داءَ پيچ هئا. مجال آهي جو گراهڪ جي دل ڀرجي! هر ڀيري گراهڪ ايئن پيو ڀائيندو ڄڻ رات چند گهڙين ۾ لنگهي وئي. نگهت اهي داءَ پيچ، ناز نخرا ڪٿان سکيا هئا؟ ڪنهن نٿي ڄاتو، سواءِ ٻن چئن ڄڻن جي.
عصمت به ڪا وڏي ڏيا، حشمت واري ۽ دريا دل عورت آهي. هن جا پنهنجا اصول آهن. ڳالهائيندي ته ڄڻ قربان پئي ويندي. ڇوڪرين سان ايڏو پيار ڪندي ڄڻ پنهنجو اولاد هجيس. کارائڻ، پيارڻ، ويس وڳا، ميڪ اپ، جيڪو وڻين، پيون ڪن! ڪنهن کي به ڪا جهل پل، روڪ ٽوڪ ڪونه هئي.
ٻه بنگلا زمزمه ۾، هڪ ڪلفٽن ۾، هڪ ڊفينس سوسائٽيءَ ۾، ٻه پِي اِي سِي ايڇ ايس ۾، ۽ ٻيا نه ڄاڻي ڪٿي ڪٿي؟ ڇوڪريون هر هنڌ ترسيون پيون هونديون. وڻين ته مائٽن وٽ رهن، وڻين ته چاچي عصمت وٽ.
نگهت کي ڏيڍ ٻه سال اڳ سندس ماءُ پيءُ پنهنجن هٿن سان چاچي عصمت وٽ ڇڏي ويا هئا. سڳا ماءُ پيءُ! ڇوري ڏاڍي لُڇي ڦٿڪي هئي، رڙيون واڪا ڪيائين پر پوءِ چاچي عصمت جي مامتا ۾ ٿڌي ٿي وئي ” نه ڌيءَ، نه ... تون ويٺي هج! ماڻهين پڻهين کي آئون پاڻهي سمجهائينديس، ڳڻتي نه ڪر، توکي ڪو نه هلائينديس!“
پر پوءِ، نگهت هلڻ لڳي ۽ ايترو هلي جو ماءُ پيءُ پنهنجا قرض به لاٿا، فليٽ به ورتائون، چاچي عصمت به ڍاپي پئي. هوءِ ، هونئن به عجيب عورت هئي. ڪڏهن زوري نه ڪيائين. نگهت جو موڊ نه هوندو ته زور ڪو نه ڀريندس، ناغي واري ڏينهن به سندس مائٽن کي ٻه هزار ڏياري موڪليندي. ڪراچيءَ جي رنگين راتين نگهت کي ڪونه ٿڪايو. بس اها حسرت رهجي ويس ته ڪو خوابن جو شهزادو سندس زندگي ۾ اچي جيڪو شراب جي نشي ۾ پيار ڪرڻ بدران هوش حواس ۾ کيس پيار ڪري، جيڪو هٿ هٿ ۾ ڏئي سمنڊ ڪناري تي گهمي، جيڪو تحفظ ڏئي، جيڪو سڄي عمر جو ساٿي هجي!
جڏهن آغا سپر مارڪيٽ تي نوجوان ۽ ٻڍڙن جوڙن کي هڪٻئي لاءِ تحفا خريد ڪندي ڏسندي هئي ته اداس دل روئي پوندي هئس پر ڇا ڪري؟ ڪو جوان چار ڏينهن هن جي زندگيءَ ۾ به آيو هو. اهو به ڏاڍو اشراف ٿي لڳو. ڪجهه سير سپاٽا ڪيائين، اسلام آباد ۽ ڪوهه مريءَ تائين وٺي ويو ... شاپنگ ڪرايائين، ٿورن ئي ڏينهن ۾ دل ڀريس ته ڦِٽي ڪري ڇڏيائينس .
تنهن رات به نگهت اداس هئي، دل نه پئي چويس ته به ڪم تي هلي وئي. سينگاريل ٺاهيل ايئرڪنڊيشنڊ ڪشادو بيڊ روم، ولايتي شراب جون بوتلون، ماحول ۾ سڳنڌ ۽ آڏو وڏن شهپرن وارو بي ڊولو ٿلهو متارو وزير صاحب. نگهت جي دل نه چيو پر پيگ ٺاهيائين، چپ چپ ۽ اوٻاڻڪي.
”ڇو، اڄ رٺل آهين ڇا؟“ وزير موصوف شهپرن کي وٽيو. کيس نگهت جي اداسيءَ ۾ به ادا پئي نظر آئي. هوريان هوريان مڌ پنهنجو ڪم ڪري وئي. خمار چڙهيا ته اداسي گم ٿي وئي. اها رات گهڻي ڊگهي ٿي وئي. گراهڪ سڄي رات پئي پَٽيس، بنهه نپوڙي ۽ لُٻي وڌو هئس.
آذان مهل واپسيءَ وقت ننڊاکڙين اکين ۾ ٿڪ سان گڏ پاڻ کان نفرت جو احساس به پاڻ سان ڪار ۾ گڏ هئس.
ڪار ڊفينس سوسائٽيءَ واري بنگلي ۾ بيٺي. ڪار مان لهڻ مهل نگهت هلڪو ٿاٻو کاڌو، پاڻ سنڀالي ورتائين ... پر هاڻي گهڻي دير ٿي چڪي هئي. هوءِ ڏيڍ ٻه سال اڳ ٿاٻو کائي وڏي کڏ ۾ ڪري چڪي هئي. زخم جو نشان سندس دل تي هو جيڪو اڄ وري تازو ٿيو هو، شايد ڦٽ اکڙي پيو هئس.
” ڇا سدائين ايئن ئي هلندي رهنديس؟ ... نه منزل، نه ماڳ ... هر رات ايئن ئي ٿڪ ...ايئن ئي!“ هوءَ رهنڊيل روح سان سوچي رهي هئي، هن هلڪو سُڏڪو ڀريو. سندس اکين آڏو ماءُ پيءُ جا بي حس چھرا اڀريا، معصوم ڀيڻ جو چھرو آيو، جيڪا هاڻي چوڏهن سالن جي سمجهدار ڇوڪري هئي. کيس ننڍڙو ڀاءُ ياد آيو، جنهن کي دنيا جو ڪو به پتو ڪونه هو. هن پنهنجي ذهن کي جهٽڪي ڇڏيو، ”جيڪا قسمت!“
پر، ان ڏينهن سندس پيرن هيٺان زمين نڪري وئي. اڄ ماڻس ۽ پڻس پاڻ سان ننڍي ڇوڪريءَ کي به چاچي عصمت جي بنگلي تي وٺي آيا هئا، ”هن کي به ڪم تي هلاءِ!“
ڇوريءَ جي رڙ تي رڙ پئي پوي ” نه ! ... آئون نه ... الله جي واسطي ... آئون نه! ... باجي آئون نه. ... مون کي ڇڏاءِ ... مونکي بچاءِ ... او خدا آئون نه !“
چاچي عصمت ننڍي جي مٿي تي به هٿ رکيو، ” نه ڌيءَ، نه ...تون ڳڻتي نه ڪر! آئون تنهنجي ماءُ پيءُ کي سمجهائينديس.“
” ڇو آندو اٿوَ هن کي!؟“ نگهت وڏي رڙ ڪري ماءُ پيءُ تي اُلر ڪئي هئي.
” ڌيمو ڳالهاءِ ڌيءَ، وڏن کي ايئن نه سمجهائبو آهي!!“ چاچي عصمت کيس ٿڌو ڪيو، ” ڇوڪري اڃا ننڍي آهي، ايڏو پاپ آئون به ڪونه کڻنديس!“
” نه، هن کي هلاءِ، ڇوري ننڍي ناهي، ڏس ڪيڏي ڀريل آهي!“ ماڻس ضد ڪيو. ڇوڪريءَ جون اوڇنگارون بند نه پيون ٿين، ”نه، آئون نه ... باجي مون کي بچاءَ!“
نگهت ڀيڻ کي پاڻ سان ڪمري ۾ وٺي وئي. مائٽ گهر موٽي ويا.
” باجي! آئون اهو ڪم نه ڪنديس! ابو ۽ امي مون کي وڊيو تي زوريءَ ڪيسٽيون ڏيکاريون آهن ... چون ٿا ’ايئن ٿيندو آهي‘ ... نه باجي، آئون پاڻ کي ماري ڇڏينديس!“ ڇوڪريءَ کي ڊپ ۾ ڪنبڻي وٺي ٿي وئي، ۽ نگهت سندس لڙڪ اگهندي ۽ ڳِٽن تي چميون ڏيندي رهي.
ٻئي ڏينهن نگهت ڀيڻ کي گهر وٺي وئي ”توهان جو ڍءُ نه ٿيڻو آهي نه ٿيندو ... توهان کي نه حياءُ آهي، نه شرم! سڀ ڪجهه اجايو آهي ... توهان جي حياتي ۽ اسان جي به، ڪو خدا جو قهر پويوَ، نه تون ماءُ آهين ۽ نه تون پيءَ!“ هن ماءُ پيءُ سان وڏي ويڙهاند ڪئي”هاڻي نه آئون ڪم تي وينديس ۽ نه هيءَ!“
اهو سچ پچ آخري ڏينهن هو، ان ڏينهن نگهت پاڻ تي گاسليٽ هاري تيلي ڏني، باهه ڀنڀٽ ڪيو ۽ نگهت جو ڊولائتو بدن ڄر ۾ وڪوڙجي ويو.
تڏهن به هوءَ بچي وئي. پر هاڻي سندس روپ رات جي راڻيءَ وارو ڪو نه هو. چنڊ چھرو بدلجي ڏائڻ روپ ٿي ويو. اڇي ۽ ڊگهي ڳچي سڙيل رٻڙ جھڙي، ڇاتيون ڳريل لوٿڙا ۽ پيٽ ڪوڙهه جھڙو ٿي پيو هو. چيلهه جيترا ڊگها وار مٿي تان گم هئا.
هاڻي هوءَ ڪم تان لهي چڪي هئي. راتين جا شهزادا ڏائڻين جا نه، پرين جا خريدار هوندا آهن.نگهت اڃا به ڪڏهن ڪڏهن چاچي عصمت وٽ ويندي آهي. هوءَ کيس ڌڪاريندي ناهي، ٻه ٽي هزار تري تي رکندي اٿس. وڏي اشرافِ عورت آهي.