بازار ۾ هٽن تي خريدار سڀ سڃا

َ جي بي آبرو شيءَ“ نہ سمجهيو وڃي. في الحال تہ ڪجھہ ايئن پيو لڳي تہ گهنگهرو ٻڌي ڇڻ ڇڻ نچي رهيو آهي تہ ڪو وات ۾ پان وجهي طول گاديلي تي اهلي مخمور انداز ۾ مجرو ۽ تخليق جا خدوخال ڏسي رهيو آهي.

بازار ۾ جيڪا شيءَ وڪامجڻ لاءِ ايندي آهي، خريدار ان جا خدوخال تہ برابر ڏسندو! ۽ جڏهن ڪو پنھنجي تخليق وڪڻڻ ايندو تڏهن ان جو اگھہ بہ ضرور مقرر ٿيندو. پر ڇا تخليق ڪارن کي اها خبر آهي تہ سندن قلم ۽ فن مقدس شيون آهن، جن جو احترام لازمي آهي. جيڪڏهن تخليق ڪار پاڻ ئي پنھنجي قلم، تخليق ۽ عزت نفس جو خيال نہ ڪندو تہ خريدار کي ڪھڙو لاچار پيو آهي؟

آئون شايد جذباتي ٿي ويو آهيان. شايد ان ڪري تہ قلم برادريءَ سان اهڙي بي رحميءَ واري وهنوار جي مون کي توقع ڪو نہ هئي. شايد ان ڪري تہ قلم جو تقدس مجروح ٿي رهيو آهي. شايد ان ڪري تہ تخليق ڪار پنھنجي سادگي ۽ سچائيءَ سبب ڪاروباري دنيا جي بي رحم هلت کي سمجهي ڪو نہ سگهيو آهي. هڪ طرف اها خوشي آهي تہ سنڌي ٻولي ڌرتيءَ کان سيٽلائيٽ تي پھتي آهي. ٻي طرف صدمو اهو آهي تہ سنڌي ليکڪن جي، عزت نفس قتل ڪئي پئي وڃي ( ٻين ٻولين جي ليکڪن سان اها صورتحال نہ آهي.) بہرحال، هر ليکڪ استاد سانوڻ نہ آهي جو بک تي گذارڻ لاءِ تيار آهي پر فقرائي شان وڃڻ نٿو ڏئي.