بـدمـعـاش

�ڻي ڀرجي آيو. ٻار کي اڃا بہ ڇاتيءَ سان سوگهو ڪيائين. اکيون کڻي ھن ڏانھن نھاريائين. ڇا تہ ھو ماءُ جي اکين ۾! ھُـو پنڊ پاھڻ ٿي ويو. ٻار کي ڏٺائين، ڀڳل رانديڪي کي ڏٺائين، ماءُ جي ڀاڪر کي ڏٺائين. ڪيئن نہ ٻارڙو ماءُ جي ڳچيءَ ۾ ٻانھون ورايو، ڇپ ھنيو پيو ھو. ھُـو ڏسندو رھيو.

ھن جا ڇِڪيل ڀرون ھوريان ھوريان سڌ ۾ اچي ويا. ھن جُهـڪي ڀڳل رانديڪو کنيو، ٽُڪر ميڙي اڳتي وڌيو. وڃي مائيءَ جي ھٿن ۾ ڏنائين.

انھيءَ ئي ڌاڙي ۾ ھو جهليو. سندس ڪي ساٿي ماريا، ڪي مٿس باڪُو ٿيا. مائيءَ شاھدي ڏني، ڀڳل رانديڪو پيش ٿيو. کيس جنم ٽيپ آئي. ھُـو ماٺ ھو. صاف ماٺ. سندس ڀرون سڌ ۾ ھئا. اکيون ھڪ ڪريون ھيس. ڄڻ تہ پري پري پي ڏٺائين. مائيءَ کي، ٻارڙي کي، سندس ڀاڪر کي ... ۽ پاري ۾ پيل گڏڙي کي. سندس ڪنن ۾ آواز اچي رھي ا ھئا. ” ڪنو ... حلامي ...“

کيس سنتر جيل تي موڪليو ويو. لولو جمعدار جيلر بڻجي چڪو ھو، ھن کيس چوکنڀو ٻڌايو. کيس اگهاڙو ڪرايو ۽ کيس ڏنڊي لنگهائي. ھن کي اونڌو ڪري سنتر جي وڻ ۾ لڙڪايو ويو. سندس ڏنڊ ڪڍي ويئي. رت وھي ھليو، چيائون تہ سوري ھيس. لولي جيلر کيس ٿڏو ھنيو، چيائين، ” بدمعاش!“