ابڙو اڪيڊمي Abro Academy
2020-11-05
داخلا نمبر 1033
عنوان بيجنگ ڪانفرنس تي مهربانن جي چڙ
شاخ ڪشالو ڪيچ ڏي: ايڊيٽوريل-1روزاني برسات ڪراچي
پڙهيو ويو 1079
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
10 سيپٽمبر 1995ع
بيجنگ ڪانفرنس تي مهربانن جي چڙ
عورت جو ذڪر ٿئي ٿو ته مهربانن کان ايئن ڇرڪ ٿو نڪري وڃي جيئن وڇون ڏنگ هڻي ڪڍي. بيجنگ ۾ عورتن جي عالمي ڪانفرنس تي انهن مهربانن کي ڏاڍي مٺيان لڳي آهي جن هميشه عورت جي عقل ۽ ڪردار کي شڪ جي نگاهه سان ڏٺو اهي. هو فرمائين ٿا ”عورتن جي ڪانفرنس انسانيت جي خلاف سازش هئي ۽ هاڻي اسان پاڪستان جي معاشري کي بچائڻ لاءِ جهاد ڪنداسين.“ ايئن ٿو لڳي ته اسان جا مهربان هر وقت اهو ئي سوچيندا رهندا آهن ته هاڻي ڪنهن جي خلاف جهاد ڪجي!
عورتن جي ڪانفرنس اڃا مس پوري ٿي آهي ته مهربانن کي اڪستان ۾ تهذيبي بحران جو خطرو نظر اچڻ لڳو اهي. اهو بحران جيڪو هر روز لاش ڏيئي رهيو آهي شايد کين نظر نٿو اچي. کين خبر هئڻ گهرجي ته ڪراچيءَ ۾ لاشن جو ڪاروبار ۽ وحشت واري تهذيب جنهن ۾ عورتن کي استعمال ڪيو پيو وڃي، ”بيجنگ ڪانفرنس“ کان گهڻو اڳ جون ڳالهيون آهن. مهربانن کي اهو به ذهن ۾ رکڻ گهرجي ته دنيا ۾ اڄ به اهڙا ڪيئي ملڪ آهن جتي سندن غير موجودگيءَ ۾ به ”انسانيت کي خطرو“ ڪو نه آهي، اتي معاشرو ڪرپٽ ٿيل ڪو نه آهي، عورتون پاڪ پوتر آهن ۽ اتي جهاد جي ضرورت ڪو نه پئي آهي.
جڏهن عورتون هڪ هنڌ گڏجي پنهنجا ڏک سور بيان ڪن ٿيون ۽ وڏي ڳالهه ته عالمي ضمير سندن مسئلن کي سمجهڻ ۾ به ڪامياب ٿيو آهي، تڏهن عورتن جي حقن جي ڳالهه تي مهربانن جو رت ان حد تائين ٽهڪي اٿيو آهي جو مياڻ مان تلوار ڪڍي جهاد لاءِ تيار ٿيڻ جون ڳالهيون ڪرڻ لڳا آهن. جهاد، سو به عورتن جي خلاف! بدران ان جي ته سندن مسئلن کي همدردي ۽ غور سان ٻڌجي ۽ سندن مسئلا حل ڪرڻ جي ڪوشش ڪجي، هي ڪهڙو رد عمل آهي جو سندن منڍيون لاهي ڦٽيون ڪجن!
مهربان اهو ته فرمائين ته بيجنگ ڪانفرنس ۾ خواتين ڇا ڳالهايو؟ ڇا هنن جيڪي ڪجهه ڳالهايو ان کي ڪا قانوني شڪل ملي وئي؟ ڇا پاڪستان جي عورتن ۽ سڀني مسلم خواتين انهن ڳالهين کي جيئن جو تيئن قبول ڪري ورتو؟ جيڪڏهن ايئن نه ٿيو آهي ته پوءِ اجائي ڪاوڙ ۽ مياڻ مان تلوار ڪڍڻ جي ڪهڙي ضرورت آهي؟ مهربانن ڪيڏي نه اٻهرائيءَ ۾ اهو چئي ڇڏيو ته مغربي سازش هاڻي مسلم معاشري کي بي حيائي، بدڪاري ۽ بي راهه روي جي دوزخ ۾ اڇلائڻ گهري ٿي. خبر ناهي ته بيجنگ ڪانفرنس جي ڪهڙي دستاويز ۾ اهو لکيل آهي ته عورتن کي پنهنجا ڪٽنب توڙي بدڪاريون ڪرڻ جي اجازت ملڻ گهرجي!؟
مهربانن کي بيجنگ ڪانفرنس تي چڙ غالباً ان ڪري آئي آهي ته اتي انهن پابندين جو پڙاڏو اٿيو هوندو، جيڪي مختلف سماجن ۾ مردن پنهنجين زالن جي مٿان وجهي ڇڏيون آهن ۽ انهن سماجن ۾ رهندڙ مقدس پيشوائن انهن پابندين کي عين عقيدن جي مطابق قرار ڏنو هو. هاڻي جڏهن پيشوائن کي عقيدن جي غلط تشريح جي ظاهر ٿيڻ جو خطرو نظر اچڻ لڳو آهي ته کين پنهنجو اڏيل سماجي رتبو ڀڄندو ڀرندو نظر اچڻ لڳو آهي. هاڻي جڏهن هو جهاد جي ڳالهه ڪن ٿا هو ته اولهه يا ڏکڻ جي خلاف نه، خود پنهنجي روزگار، رتبي، پڳ ۽ جبي کي بچائڻ لاءِ هٿ پير هڻي رهيا آهن.
مهربانن جي نظر بيجنگ ڪانفرنس تي ته هڪدم پئجي وئي آهي جيڪا هزارين ميل پري ٿي رهي هئي پر اکين آڏو ٿيندڙ انهن وحشي رسمن جي خلاف جهاد ڪرڻ جو خيال کين هرگز ڪو نه آيو جيڪي پاڪستان جي اسلامي معاشري ۾ عورتن جي خلاف استعمال ٿي رهيون آهن. ڪارو ڪاريءَ جي رسم کي ته هٿئون هٿي ڏني اٿن، ڏاج کي ”ڏاڍ“ چئي ان جي خلاف جهاد ڪرڻ ڏانهن ڌيان ئي ڪو نه ٿو وڃي.نينگرين جو وڪرو کين نظر ئي نٿو اچي ۽ گهرن ۾ عورتن تي ٿيندڙ مارڪٽ جي اجازت ڪهڙي ڪتاب ۾ ڏني وئي اهي؟ اهو به ڪو ن ٿا ٻڌائين.
حيرت آهي ته اسان جا مهربان اڄ به جهالت واري زماني جر عربن وانگر عورت کي بڇڙاين جي پاڙ سمجهن ٿا. پاڻ کي عقل ڪل ۽ اسمان تان زمين تي لٿل ۽ خاص طور تي نوازيل خاص نسل سمجهن ٿا. انهن عورتن تي بدڪار ٿيڻ جو اڳواٽ شڪ ڪن ٿا جن جي پيرن هيٺان بهشت هجڻ جو اعلان ڪيو ويو. جهاد جي ضرورت بيشڪ آهي پر ٻين جي خلاف نه، خود پنهنجي وجود ۾ ڀريل بي انتها ڪاوڙ جي خلاف! اها ڪاوڙ جيڪا خدا جي گگدام مخلوق جي خلاف اجايو سجايو رڳن ۾ ڀرجي وئي آهي.