بڊو جبل

بڊو جبل
بڊي جبل جي گولائي دار خشڪ ۽ ساريکن پٺاڙن تي نظر وجهڻ سان لڳي ٿو ته هي جبل بيهڪ ۾ لڪي ۽ کيرٿر کان مختلف آهي. هي ڪو ايترو وڏو جبل نه آهي جو ان تي ڪا جابلو تفريح گاهه جوڙڻ جي ڪوشش ڪجي. خاص ڪري ان قوت جڏهن ان کان بهتر ماڳ موجود هجن، ان هوندي به بڊي جبل جي پنهنجي بيهڪ ۽ خوبي آهي. بڊو (لفظي معنيٰ شايد ’وڏو‘) سمنڊ جي سطح کان تقريباً 2500 فٽ (743 ميٽر) اوچو آهي. اها اوچائي گورک جي ڀيٽ ۾ اڌ جيتري به نه آهي، پر بڊي جي بيهڪ ڪجهه اهڙي آهي جو اتي هنن گرمين ۾ به چڱي ٿڌڪار ٿئي ٿي.
اسان شام جو سج لٿي کان ٿورو اڳ ”بڊو هِل اسٽيشن“ پهتاسين. اسان هڪ هڪدم ٿڌڪار جو احساس ٿيو. سوئيٽر جي ضرورت محسوس ٿي، هيءَ عجيب ماجرا هئي. اڃا اڌ منو ڪلاڪ کن ڪائيءَ باغ کان ٻاهر اسان موسم جي سختيءَ جي ڳالهه ڪري هئاسين. هي تبديلي خوشگوار هئڻ سان گڏ حيرت انگيز به هئي. بڊي جي چوٽيءَ تي جيپ مان لهندي ئي ٿڌڙي هوا جو جهوٽو لڳو ته انور بخاريءَ کان پڇيو. ”اڄ جولاءِ جي ڇهين تاريخ تي توهان بڊي تي بيٺا آهيو، توهان کي هيٺ ۽ مٿي گرميءَ جي درجي ۾ ڪو فرق محسوس ٿيو؟“
”ها! سائين واهه جو ٿئي ٿو، اٺن ڏهن ڊگرين جو فرق محسوس ٿئي ٿو.“ اسان کان اڳي هتي هڪ پارٽي گلم وڇائي موسم جو مزو وٺي رهي هئي. مون سڃاتو ان انهن مان هڪ اسان جو ڳوٺائي رحمت الله جانوري هو.
بڊو تفريح گاهه جوڙڻ ۾ سنڌ جي تڏهوڪي وڏي وزير عبدالله شاهه مخالفن جي چڱي خاصي تنقيد برداشت ڪئي هئي. پر هن ماڳ جي حوالي سان سندس چونڊ غلط نه هئي. وڏي ڪوشش ڪئي وئي ته هتي وڻ پوکيا وڃن، پاڻيءَ جو بندوبست ڪيو وڃي ۽ ريسٽ هائوس فنڪشنل ڪيو وڃي پر اسان جي معاشري ۾ ڪامورن، وزيرن ۽ ٺيڪيدارن جي نيت ڪم نه ڪرڻ ۽ بجيٽ کائڻ جي هوندي آهي. ڏکين حالتن ۽ ويرانن ۾ رهڻ عاشقن جو ڪم ٿئي ٿو، ڪنهن کي لاچار پيو آهي جو ويرانن ۾ ڪم ڪري!
بڊي جي چوٽيءَ تي پاڻي جو ڪو به چشمو نه آهي پر ڪنهن جابلو تفريح گاهه لاءِ پاڻي پهريون شرط آهي. هن رٿا لاءِ پاڻي بڊي جي اولهه واري پاڙ لهري ڳوٺ مٿان کوهه مان پاڻي کنيو وڃي ٿو. ان کوهه تي موٽر هڻي پاڻي ٻن قسطن ۾ مٿي پهچايو وڃي ٿو. اوچائي گهڻي هئڻ سبب ڪا به مشين پوري اوچائي تائين پاڻي ڌڪي نه ٿي سگهي، ان ڪري جبل جي اڌ ۾ وڏو حوض يا ٽانڪي ٺاهي پهرين قسط ۾ پاڻي ان ۾ ڀريو وڃي ٿو ۽ پوءِ ٻي موٽر جي ذريعي اتان پاڻي مٿي ٽاپ تي پهچايو وڃي ٿو. پر هي تجربو ڪو گهڻو ڪامياب ڪو نه ويو آهي. ڪڏهن جنريٽر خراب ته ڪڏهن تيل کٽل ۽ ويراني ايتري جو خوف پيو وٺي.
بڊي جي سڀ کان اوچي چوٽي سيوهڻ کان فقط 60 ڪلوميٽر پنڌ تي آهي. ٽاپ تائين پڪو روڊ ٺهيل آهي جتي ماڻهو ڪار ۾ پهچي سگهي ٿو. ريسٽ هائوس به ٺهي چڪو آهي پر سار سنڀال، چوڪيدار وغيره نالي ماتر هئڻ ڪري ڪيل ڪم به اجايو ٿي ويو آهي. سرڪار جي مرضي هئي ته هتي ٽي بي سينيٽوريم ۽ پوليس ٽريننگ سينٽر کولي ترقي وٺائي وڃي. مون کي خبر نه آهي ته انهن رٿائن جو ڇا ٿيو. عام طور تي اوچن جبلن تي به ٿڌڪار هوندي آهي پر گهٽ اوچائيءَ جي باوجود ايترو ٿڌو ڇو آهي؟ هي جاگرافيءَ جو سولو سوال آهي. بڊي جي سڀ کان اوچي چوٽي اهڙي ڊگهائي ويڪرائي ڦاڪ تي آهي جتي اولهه – ڏکڻ جون سامونڊي هوائون بي رنڊڪ پهچن ٿيون. بڊي کان اوڀر طرف علائقن ۾ هوائون ان ڪري نٿيون پهچن جو اهي خود بڊي جبل سان ٽڪرائجي رخ ڦيري وڃن ٿيون پر بڊي جي چوٽيءَ تي پهتل اهي ٿڌيون هوائون وڌيڪ ٿڌيون ٿي وڃن ٿيون.
انهن ٿڌين هوائن سبب جلد ئي ڏڪڻي شروع ٿي وئي. مون جلدي جلدي بڊي تي شام جا ڌنڌلا ٿيندڙ ڪجهه منظر ڪئميرا ۾ محفوظ ڪيا ۽ جلد ئي اسان سيوهڻ ۾ پنهنجي بيس ڪئمپ تي هئاسون.