حڪومت جي ”بي وفائيءَ“ سبب دهشتگردن ۾ ڀاڄ

حڪومت جي ”بي وفائيءَ“ سبب دهشتگردن ۾ ڀاڄ

حيدرآباد ۾ پڪي قلعي کان ٽاور تائين، جون سڀ گهٽيون، جيڪي دهشتگردن لاءِ ايئن آهن جيئن ڌاڙيلن لاءِ درياهي ٻيلا ۽ کيرٿر جا ڍورا 7 غارون، جڏهن سوڙهيون ٿيون ته اجمل دهلويءَ، (جيڪو 50 سال گذرڻ کانپوءِ به دهلوي آهي) کان دانهن ڪري وئي، چيائين، ”حڪومت واعدو ڪيو هو ته رينجرز گهيرو نه ڪندا، تلاشي نه وٺندا ۽ گرفتارين لاءِ آپريشن نه ڪندا... حڪومت جيستائين واعدا پورا نه ڪندي ڳالهين جو ڪو به امڪان نه آهي. ڍونگ رچائڻ مان ڪو به فائدو نه آهي!“ اجمل دهلوي اها دانهن ظاهري طور ڪراچيءَ جي حوالي سان ڪئي پر اها ٺيڪ ان ڏينهن تي ڪئي وئي جڏهن حيدرآباد ۾ پوليس پنجن سالن کانپوءِ دهشتگردن جي ڳڙهه ۾ گهڙي سگهي. جيتوڻيڪ ڪو به دهشتگرد نه جهليو ويو پر انهن بينڪن جو سامان ضرور هٿ ڪيو ويو جيڪو تازي ڦر لٽ ۾ کنيو هئائون. بينڪن جا ڪاغذ، مهرون، چاٻيون، هٿيار، دستي بم ۽ الائي ته ڇا ڇا! اهي شيون هڪ خالي فليٽ ۽ هڪ شخص شريف ڪاليا جي اڏي تان مليون. دهشتگرد ڀڄي ويا پر لنگوٽي ڇڏي ويا.
اجمل دهلويءَ جو شايد اهو خيال هو ته حڪومت ايم ڪيو ايم سان واعدي کانپوءِ ڪنهن به دهشتگرد کي ڪو نه جهليندي ۽ ڪنهن به واقعي جو کوج نه هڻندي. ان وقت ان واعدي جي اوٽ ۾ دهشتگرد ڪراچي ۽ حيدرآباد ۾ جيترو ممڻ مچائي سگهجن. مچائين. ايئن ٿو لڳي ته ايم ڪيو ايم في الحال فقط ٻه ڳالهيون چاهي ٿي، دهشتگردن لاءِ ”واڪ اوور“ ۽ جيڪڏهن حڪومت ”واعدي ٽوڙي“ ته موٽ ۾ وڏي واويلا! خبر ناهي ته پاڻ کي سياسي سڏائيندڙ ”ذميوار“ ماڻهو ڪيئن ٿا ڏوهارين جي وڪالت ڪن! شايد هو به مسٽر رسول بخش مريءَ وانگر پنهنجن ووٽرن لاءِ ”فون ڪرڻ“ جي فلسفي تي يقين رکي ٿو، چاهي اهي ڏوهاري ئي ڇو نه هجن! ڇا خيال آهي! ڇا بينڪون ڦريندڙن کي ڇڏي ڏجي ها ته اهي جيئن وڻين تيئن ڪندا وتن؟ ته پوءِ رڳو دهشتگرد ئي ڇو؟ ڌاڙيل به ڇو نه؟ اهي به ڇو نه، جن کي ايم ڪيو ايم ”جاگيردار ۽ وڊيره“ چوي ٿي. پوءِ سڀني کي واڪ اوور ملڻ گهرجي ۽ دهلوي صاحب کي وڃي مزي سان ننڊ ڪرڻ گهرجي.
حيدرآباد ۾ پنجن ڏينهن تائين بارود ڦاٽندو رهيو، گاڏيون سڙنديون رهيون، گوليون هلنديون رهيون ۽ بينڪون لٽبيون رهيون، تڏهن اجمل دهلويءَ جي وات مان دهشتگرديءَ جي خلاف مذمت جو هڪ اکر نه نڪتو. دهشتگرد شهر ۾ ” ڌوم“ مچائيندا رهيا ۽ ايم ڪيو ايم مذاڪراتي ٽيم جو اڳواڻ انتظار ڪندو رهيو ته ڪڏهن ٿي حڪومت پنهنجو ”واعدو ٽوڙي“. نيٺ جڏهن حيدرآباد جي گهٽين ۾ پوليس ڪاهي پئي ۽ دهشتگردن ڏٺو ته هاني سندن جاءِ ناهي! تڏهن لٽيل پئسا کڻي کسڪي ويا. هاڻي ته ثبوت هٿ ۾ آهن ته ڪير ۽ ڪٿي هو، هٿيار ۽ بينڪن مان ڦريل سامان سڀ ڪجهه ٻڌائي ٿو پر اجمل دهلوي کي ”واعدو وفا“ نه ڪندڙن لاءِ ميارون آهن ۽ ميارن کانسواءِ ٻيو ڪجهه به نه آهي. هن کي ڏک فقط اهو آهي ته حيدرآباد جي گهٽين ۾ پوليس داخل ٿي وئي جتي اها پنجن سالن تائين داخل ٿي نه سگهي هئي.
هڪ پاسي حيدرآباد جي ڪاڪ محل جهڙين گهٽين ۾ طلسمي دهشتگرد غائب ۽ حاضر ٿيندا رهن ٿا ٻئي پاسي صدر پاڪستان دهشتگردن سان ٺاهه لاءِ آخري حد تائين هيٺ لهي اچي ٿو. هو آڇ ڏئي ٿو، ”اسان ايم ڪيو ايم کي هٿيار ڦٽا ڪرن جي ڳالهه نه ٿا چئون، هيٿار ڇڏڻ جي ڳالهه ڪيون ٿا، فقط هيٿار ڇڏيو ۽ حڪومت ۾ شامل ٿي وڃو!“
دنيا جو شايد ئي ڪو ٻيو اهڙو سلڇڻو ملڪ هجي جتي صدر جي سطح جو ماڻهو دهشتگردن کي ان لهجي ۾ اڇ ڪري ته اسان دهشتگردن کي حڪومت ۾ شامل ڪرڻ لاءِ تيار آهيون. جيڪڏهن اها وقت جي ضرورت آهي ته پوءِ عجيب آهي. اوليت، بهرحال امن کي آهي. ڀلي ته صدر پاڪستان ان آڇ جي موٽ جو انتظار ڪري ڏسي! سنڌ فقط ان سوچ ۾ آهي ته باقي جانو آرائينءَ ڪهڙو ڏوهه ڪيو؟ محب شيدي ۽ پرو چانڊيو ڇو ماريا ويا؟ هئا ته هو به وڏا رهزن پر ڪراچيءَ جي انهن رهزنن جي آڏو ته ڄڻ ڪجهه به ناهن جيڪي ٻورين ۾ لاش وجهي گند جي ڍير تي اڇلائي وڃن ٿا. اصول جي ڳالهه صرف اها آهي ته امن لاءِ ٺهڻ جي هر امڪان تي ڳالهيون ٿيڻ گهرجن پر بندوق سان ٺاهه ڪيئن ٿيندو؟ هٿ ۾ بندوق ۽ معاشري ۾ امن، ٻه ڳالهيون گڏ ڪيئن رهنديون؟
سوچ سوچ جو فرق آهي. هڪ اڙدو اخبار لڳي ٿو، ”حيدرآباد کي فتح ڪرڻ لاءِ طاقت جي استعمال تي احتجاج!“ اهو احتجاج ڪنهن ٻئي نه خود الطاف حسين ڪيو. حيدرآباد ۾ شديد فائرنگ تي احتجاج ايئن ڪيو ويو ڄڻ فائرنگ پوليس ڪري رهجي هجي! حيدرآباد ۾ دهشتگردن خلاف ڪامياب ڇاپي کانپوءِ جڏهن دهشتگرد ڀڄي ويا تڏهن ان کي ڇا چئجي؟ ”حيدرآباد جي فتح“ يا ”حيدرآباد جي آزادي!“ ”جافنا“ فتح ٿيو يا جافيا آزاد ٿيو؟ ڪنهن به واقعي کي ڏسڻو آهي ته عوام جي اک سان ڏسڻو پوندو، نه سرڪاري عينڪ سان ۽ نه دهشتگرد جي بندوق مان! حقيقت اها آهي ته حيدرآباد کي دهشتگردن جي قبضي کان وقتي آزادي ملي آهي ۽ اهي ڏينهن پري نه آهن جڏهن حيدرآباد کي ٻيهر دهشتگردن جي گولين سان گونجايو ويندو.