2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2197
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
دا! پهرين تون خاموشيءَ جي ٻولي سک، پوءِ مڪتب ۾ اچ !
•
هڪ جنم کان ڏينهن تتل آهي. تون نم جي گهاٽي ڇانوَ آهين ۽ آئون ان هيٺان پنهنجو نينهن نبيرڻ ۾ پورو آهيان.
نڪو نينهن ٿو نبري، نڪو ڏينهن ٿو ٺري. بس! رڳو سُور ٿو سِرجي ...
خبر ناهي ته راز ڇاهي، سَٽ شهباز جي ڇاهي؟ آئون ته رڳو نهاريان ويٺو.
هڪ وڏي مهر مِينهن جي تمنا آهي، هڪ جنم کان ڄڻ ڏينهن تتل آهي.
•
اداس پکي ته اڏمندا ئي ناهن. نراس جيوَ به جيئندا ناهن.
خبر ناهي ته اندر کي روڳ ڪهڙو لڳو جو اها خوشي ختم ٿي وئي آهي، جنهن کي تون خوشي ٿو چوين.
اي دوست! ڪي کاهوڙي صبح کان شام تائين ٽوهه پيا ڳوليندا آهن، ۽ وري رات کان پرڀات تائين، رڳو زهر پيئندا آهن.
ويڄ چوي ٿو اندر جو زهر ۽ اکين ۾ جهليل لڙڪ هاري ڇڏ. جن اکين کي ڏک سانڍي ر کڻ جي عادت آهي، اهي ڇا ڪن؟ ڪو پنهنجو خزانو وڃائي ته ڪيئن؟ ڪو پنهنجي ڪهاڻي وڃائي ته ڪيئن؟
هيءُ آزاد فضائن ۾ اڏامي ته ڪيئن اڏامي، ان کي ته قيد خاني جي پڪي عادت پئجي وئي آهي.
•
جڏهن آئون خاموش آهيان
الله سان همڪلام آهيان
مونکي نه ڇيڙيو، منهنجي نماز نه ٽوڙيو.
هيءَ تار بار بار نه ڳنڍبي آهي.
مونتي سحر پلٽجڻ ڏيو.
جڏهن آئون خاموش آهيان
آئون ڪنهن سوچ ۾ غرق ڪونه آهيان
آئون سجدي ۾ آهيان
منهنجي نماز نه ٽوڙيو
03.07.2001 .
•
اڄ ايترو ٿڪ آهي جو سمجهان ٿو ته پنڌ کٽندو ئي ڪونه، مون ڪڏهن ڀيرو نه ڀڳو آهي، اڄ سگهه نه اٿم ته ڇا ٻه وکون تون اورتي نه ايندين، اي مئه ڪدا!
•
اي سهڻي! آئون سُوريءَ جو حقدار هئس ڇو ته مون تو کان وڌيڪ سنڌ سان محبت ڪئي ! ڇا اها ڳالهه منهنجي قبر تي اچي ڪجهه ڏاڍيان چوندينءَ؟
•
منهنجي سرهاڻي تنهنجي ڪهاڻي لکي پئي آهي، پنهنجي امانت کڻي وڃجانءِ. وڻئي ته سنڀالي رک، وڻئي ته ڦاڙي ڦِٽي ڪري ڇڏجانءِ!
•
اي جوان! منهنجا خواب خيال ڪجهه ايئن آهن جيئن بربلو ڄار ۾ پڪل پيرون کائي کائي مستيءَ ۾ چوندو هجي، ”جَرد ڪر ٻر! ٻر! ... جَرد ڪر“
•
عجيب ڳالهه آهي، آئون ته توکي دل ۾ پيو سڏيان پر آواز جبل ۾ پڙاڏي وانگر ٿا گونجن، ۽ موٽي موٽي ٿا ٻڌجن!
•
اندر جي اونهائين ۾، توکي هڪ ڀيرو سڏيان ٿو ته گونج الائي ڪيستائين سفر ڪندي ٿي وڃي ... ڪيتريون صديون، ڪائنات جي آخري ڇيڙي تائين. جيڪڏهن ڪائنات جو ڇيهه آهي، ته مون کي خبر نه آهي.
•
الائي ته صحرا ٿي روئي يا منهنجي پنهنجي دل پئي ٿي روئي! منهنجا گيت گم ٿي ٿا وڃن يا آئون پاڻ وڃائجي ٿو وڃان؟ اسانجا سَڏ به سُڏڪا ٿي ٿا وڃن. سسئيءَ جي سڏن وانگر واڪا ٿي ٿا وڃن.
•
ڪٿي ايئن ته ناهي ته آئون ڪنهن اداس مهاڻي ٻار وانگر سنڌوءَ جي ڪناري تي ويٺو ڇوليون پيو ڳڻيان! مهاڻو ٻار ، جنهن لاءِ هي درياهه راند جو ميدان آهي.
•
ايئن ته ناهي آئون ڪنهن جهور پوڙهي جيان تيز تکي اُس ۾ هٿ جي اوٽ سان ڏور منزل پيو نهاريان! منزل، جيڪا پنبڻين کان به اورتي آهي، جنهڪري نظر نه ٿي اچي.
•
ايئن ته نه آهي جيئن پرانهين پنڌ جي مسافر وانگر، ڪنهن جابلو ڪنڀ تي گهڙي کن لاءِ اهلي پيو آهيان! ڇا مون کي ٿڪ ڀڇڻ گهرجي؟ يا فقيرن تي آرام حرام آهي؟
•
ايئن ته نه آهي ته هي سڄو مانڊاڻ به ڪو گهڙي کن جو سپنو هجي! ڪٿي به ڪا منزل نه هجي، نه ڪو ٽڪاڻو آهي ... بس ايئن ئي ڪنهن سفر ۾ جوٽيل آهيون؟ ها! هي سپنو به آهي، ۽ سچ به آهي.
•
ايئن ته نه آهي جو رڃ ۾ ڪنهن روجهه وانگر پيو ڦِران، تنهنجو ڀرم آهي، ۽ منهنجو برهم جيڪو مون کي در در ڀٽڪائي رهيو آهي ...
ايئن ڪيئن هوندو! برهم ۽ مايا ئي سهي، ان جو به ڪو ته منڊيندڙ آهي!
•
اي فقير! تون هن ويراني ۾ ڪنهن گمنام قبر تي فاتحه پڙهي رهيو آهين. تو مٿان به ايئن وارِي وري ويندي، هيءَ ڌوڙ ڪيئي ڌڱ کائي وئي ... بي گور و ڪفن! تون پنهنجي واٽ تي هلندو هل. هيءَ ڌوڙ پنهنجو ڪم ڪندي. تون پنهنجو ڪم ڪندو وڃ!
•
هي منهنجي دور جا جذبا ۽ ڪهاڻي آهي. شايد تو لاءِ نه آهي! ايندڙ وقت جو نقاد ڄاڻي، شايد انهيءَ لاءِ آهي.
•
اي جاٽي! گڏجي هلڻو آهي ته هلو، نه ته مان اڪيلو ئي ٿو هلان! جيڪو رهجي ويو، سو رهجي ويندو. هر شئ بازار مان ڪونه ملندي. جيڪو وڃائجي چڪو، سو ڳوليو. آئون ته هيل ٿو سڏيان ... ويل نڪري وئي ته سڀ وئرٿ ٿي ويندو، مون پڄاڻان توهان کي ديواني جا خواب ياد ايندا. سسئي ته ڀنڀور مان نڪري ويندي ۽ پوءِ پيرا به ڊهي ويندا.
•
ڀري جام زهر جو، نانءُ تنهنجو کڻي ٿو پيئان، شراب ۽ آب طهوراً جو فرق ڊاهي ٿو ڇڏيان،
لوڪو! ڀلي منهنجو نالو دوزخين ۾ لکي ڇڏ، مون هر نماز ۽ هر مئخانو ’زماني‘ جي نالي ڪري ڇڏيو آهي.
مون اڃا تائين ڪفر جو ڪو نعرو ته نه هنيو آهي، پرتعزير هڻندين ته اڳواٽ قبول ڪرڻ لاءِ به تيار آهيان.
هر شام تسبيح تي ڍڪ ڍڪ ڪري پيئان ٿو، تنهنجي سونهن جو ذڪر هر مئڪدي ۾ ڪيو اٿم.
•
مسافر تون اجايو بيٺو آهين!
اي مسافر!
هن مـُسفري لڪ تي تون اجايو بيهي رهيو آهين! جيڏانهن وڃڻو اٿئي، اوڏانهن هليو وڃ! اجايو پوئتي رهجي ويندين، ۽ تنهنجو قافلو اڳتي نڪري ويندو!
مون تي رحم نه کاءُ، مون لاءِ نه ترس. مون کي اڪيلو ڏسي اهو نه سوچ ته هن رُڃ ۾ شام تائين مري ويندس.
توکي خبر ناهي،تون نٿو ڄاڻين ته هن ماٺ۾ منهنجو بي حرڪت جسم نچي رهيو آهي! ڳائي رهيو آهي
منهنجو محبوب منهنجي اندر ۾ ويٺو آهي، ڀانيان ٿو ته مان سيوا ۾ آهيان. هڪڙو مسفري لڪ آهي، آئون الائي ڪيترا ٽپي آيو آهيان، ۽ سچ پڇين ته نٿو ڄاڻان ته هي منزل جو ڪهڙو ميل پٿر آهي ۽ منزل ڪٿي آهي؟ بس! آئون ته ڪنهن کي ريجهائي رهيو آهيان، پنهنجو پاڻ کي؟ يا هُن کي؟ پر، هاڻي ته اهو سوال به اجايو ٿي ويو آهي ڇو ته آئون ڏسان پيو ته هر شئ منهنجي ان مونجهاري تي مُرڪي رهي آهي.
مسافر تون اجايو بيهي رهيو آهين!
•
روشني زمين مان ڦُٽندي آهي؟ يا آسمان مان وسندي آهي. تون ته ڪو پاڳل آهين. روشني ته گڦائن ۾ به ڪو نه رهندي آهي.
ته پوءِ اهي جوڳي اتي ڇا ڳولڻ ويندا آهن؟ ۽ ڇا کڻي ايندا آهن.
ڇا مان تو تي اعتبار ڪريان؟ تون جيڪو روشنيءَ کي اکين سان پرکين