2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2213
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
و، يا گوتم تي ويساهه ڪريان جيڪو پاڻ روشني ٿي وڃي ٿو.
•
ڪا وڏي ڳالهه ناهي جو دنيا زخم پيئي ڏئي، اها به دنيا جي هڪ رسم آهي. تون به چاهين ته ڀلي ان مقدس رسم جي بهاني ٻه ٽي پٿر هڻي وڃ! تون به اها رسم ورجائي تازي ڪري وڃ.
•
ڇا پئي چيو ڪالهه آديسيءَ ؟ آئون ته اڻڄاڻ آهيان. اي سڳورا! تو تي خدا جون رحمتون هجن، اڄ رات کڻي پنهنجو قافلو هتي ترساءِ ، هن گنهگار کي به ڪجهه سمجهاءِ!
•
پلصراط تي ...
پرئين پار کان ڪو سڏي رهيو آهي، نه سڏ ٿا سمجهه ۾ اچن، نه انهن جا پڙاڏا. پر، اڄ پنڌ ۾ ڪي لمحا، ڪي گهڙيون پُلصراط جهڙيون آهن ... بي انت ۽ شديد ... شيطان جي آنڊي کان ڊگهيون، وار کان سنهيون، ۽ تلوار کان تکيون. ڇا ڪجي؟
ڪو بهانو، وسيلو؟ سڀڪو اڪيلو؟ هن پار وڃڻ به ضرور آهي، سمر سامان ته ڪو به ڪونهي، پر خواهشن جي وڏي ڳنڍ جو بار ضرور اٿم، جنهن هلاک ڪري وڌو آهي.
هيءَ ڪهڙي منزل آهي، جتي ڪوبه ڪنهنجو نه آهي! پوئتي مُڙي ٿو ڏسان ته هيستائين سفر ۾ جو پاڇو هو، سو به ڪِٿي ڪونه آهي! الامان آهي! الامان آهي! ڪنهن کان شڪايت نه آهي. هائو! حيران ضرورآهيان ته هُو ڪير آهي جو هن پار کان وڏي پيار سان سڏي رهيو آهي!
ايئن ٿو لڳي ته هن پار به پنهنجو ئي پاڇو آهي، يا ڪو ڇپر ڇانوَ ٿيو بيٺو آهي. الائي ته ڪهڙي منزل آهي! سڀ ڪجهه عجيب ۽ نئون ... پر، پوءِ به لڳي ٿو سڀ ڪجهه ڏٺل ڏٺل آهي. ڄڻ ڪنهن خواب جا ڪي وساريل حصا هجن، ڪي لمحا، ڪي گهڙيون، ڪي پَلَ، پُلصراط جهڙيون!
•
هُو سڳورو سائين ته اسان کي ڪافرن جي قطار ۾ بيهاري ويو آهي، ڪافي باريڪ بين آهي، پر باريڪيون سمجهائي نه سگهيو آهي. مون ته پنهنجو پاڻ کان انڪار ڪيو آهي، مون به هڪ فقرائي صدا هنئي آهي، شايد وڏو بار کنيو آهي.
•
سانوڻيءَ جي ٿڌڙي بُوند بُت کي ايئن ڇُهي ٿي ڄڻ دل تي ڪا چِڻنگ اچي ڪري آهي. ايئن تنهنجي ڇهاءُ جو اَنڀؤ ٿئي ٿو، ۽ اهڙيءَ ويل سوچيان ٿو ته جڏهن تون منهنجي آڏو اچي رخ تان نقاب هٽائيندينءَ ته وِڄ جو اهو چمڪاٽ منهنجي وجود کي ساڙِي خاڪ ڪري نه ويندو؟
•
ساجن! اڄ تون هيڏانهن اچين ته سنڀالي اچجانءِ. هتي، هن ٻيلي ۾ چئني پاسي باهه لڳل آهي. نه ڄاڻي ڪهڙي چغلخور تنهنجي عشق ۽ مون سان رقابت ۾ جَڳ کي جاڳائي وڌو آهي. آئون ڏسان پيو ته هو تنهنجي چانگي کي جهلڻ لاءِ چور کڏو کڻي رهيا آهن.
•
منهنجي جهول ۾ اڄ به ٻاٻرا ڪنڊا اٿئي! ڏات جي ديوي ڪيڏي نه مهربان آهي جو روز اچي جهول ڀري ٿي. منهنجو روح ته زخم زخم ، ۽ دامن ڪنڊن ۾ ئي ڦاٿل رهندو، پر آئون توکي ٻٻر جا هيڊا گل، سِڱريون ۽ چيچڪا ضرور آڇي سگهان ٿو، جڏهن چيچڪا ڇٽين ۽ ٻٻر ڦُٽن ته تون به ڏات جي ديويءَ وانگر جهول ڀري وڃجانءِ!
•
اي ساجن ! هيءَ ڪهڙي مند موٽي آهي جنهن ۾ رات جي راڻي پنهنجي خوشبوءِ تي سڄي رات لُڇي ٿي، ۽ ان جي لڇ تي هوءَ ڪاري نانگڻ ڦَڻ کڻي جهومي ٿي.
•
جڏهن ٿر ۾ رات ٺري ٿي، ۽ تون نه آهين ته سڄو ٿر خالي خالي ٿو لڳي. سڄو جيون خالي خالي ٿو لڳي.
•
آئون جو ڪنهن ديواني جو روپ ڪري ڦِري رهيو آهيان، ته ضرور ڪا ڳالهه آهي، جيڪا آنگڙِياريءَ ۾ لڪائي اٿم.
•
ويس وڳا پهري ڪنهن جي لاءِ نڪران؟ دل تي ڪيئي چَتيون هڻي ٿو ڦِران، منهنجي جنهن سان واٽ آهي، ان کي اهو ئي لباس پسند آهي.
•
وڏا وس ڪيم ته هُن ۾ پيهي وڃان! عشق جي باهه لڪائي ڦِرڻ ڏاڍو ڏکيو آهي.
•
چنڊ بادلن ۾ ته هر هر لِڪي ٿو وڃي، اها لِڪ لڪوٽي به عاشقن لاءِ وڏي بي وسي آهي. اهو اضطراب هُو ڪنهن کي ٻُڌائين؟
•
تون دوستن جا ڪهڙا حال ٿو پڇين! دل ورِي رت رني آهي. آئون ته لوڪ کان لڪائي لڪائي ٿڪجي پيو آهيان.
•
ڪا تلاش ضرور اٿم، پر ان کوج ۾ ڇو آهيان؟ ڇا هر ماڻهو مون وانگر ڪنهن کوج ۾ آهي؟ هن کوج ۾ آئون ڪٿي پهتو آهيان، ۽ ڪيئن پهتو آهيان؟ ڪو ٻُڌائيم، ڪو ته سمجهائيم.
•
جيڪر، هِتي ئي لَٽجي پُورجي وڃان، فقير صحرا کي سختي ۽ جلا وطني ڇو ٿو سمجهين؟ جستجو ئي ته سِڪ کي وڌائي ٿي، ۽ اڃ ئي ته اڃ کي لاهي ٿي.
•
اڃا ته تمام گهڻو پنڌ پيو آهي. هن سُڪل ٿوهر کي آسمان ڏانهن ٻانهون کڻي بيٺل ڏسي تون واٽ تي ڇو ويهي رهيو آهين، اي فقير! ڇا ڪا جهلڪ ڏٺي اٿئي؟ ڪٿي هي ٿوهر تنهنجو اڳوڻو جنم ته نه آهي؟
•
آئون ته پنهنجي ليکي ٿو ڀٽڪان، ۽ ڪنهن کي به نه ٿو چوان ته مون سان گڏجي هلو! پوءِ به توهان دوستن جي هٿن ۾ پٿر ٿو ڏسان! آئون هي صحرا پاڻ سان ته نه کڻي ويندس. ڪجهه زخم کائي، آئون ته صحرا ٽپي ويندس، پر هي پٿر توهان کي زخمي ڪري ويندا ــــــ اهو افسوس ماريم ٿو.
•
ڪڏهن ڪڏهن دل چوي ٿي ته موٽي وڃان! پر پوئتي ڇا آهي جو موٽي وڃان؟ آڏو کيرٿر اُڀو آهي، ۽ پوئتي ڪاڇي جا وسيع اُڃايل پَٽَ. آئون واپس وڃڻ جي نه ڪندس، اڳتي وڃبو ۽ ڏسبو ته هن پار ڇا آهي؟
•
ڇا چنڊ تي به ڪڏهن ڪو پهرو لڳو آهي؟ اڄ پِرينءَ جو چهرو ڇو نه ٿو نظر اچي؟
•
هِتي ڪيئي جنم رليو آهيان، هر گِهٽي رُليو آهيان ــــ يا ته منهنجيون اکيون ويهي ويون آهن، يا پِرين ڪنهن ٻئي پاسي هليو ويو آهي.
•
تو کان سواءِ هي شهر به ڪو دشت ٿو لڳي. برابر! روزانو ڪو نئون پراڻو چهرو رستي ۾ ملي ويندو آهي، پر تون ڪٿي آهين؟
•
ڪڏهن ڪڏهن شناسائي به سزا بڻجي ويندي آهي، ملاقات نه هجي ها ته هُو ستائي به ڪو نه ها!
•
هر واٽهڙوءَ کي گُهوري گُهوري ٿو ڏسان! متان ڪو چهرو پاڻ کي اوچتو بي نقاب ڪري، ۽ اهو ئي منهنجو محبوب هجي!
•
دل ٽٽل ئي سهي، دوست! ڪو تعلق ته آهي، ٻيو ڪجهه نه سهي، چهرو خيالن ۾ آهي ته اهو ئي تعلق آهي.
•
هي روح بي سبب ته ڪونه ٿو ڀٽڪي، اهو حجابي چهرو ئي منهنجي مرض جو علاج آهي، اي ويڄ! اها ناياب جڙي ٻوٽي ئي منهنجو علاج آهي.
•
اڄ رات پي ڇو نه جيرو جلائجي ! زخمن تي مرهم رکي شام ملهائجي. سائين! ڪو رابيلَ ڪُهي ويو آهي ، زماني کي وري ڪهڙي درد ڪٿا ٻُڌايون!