2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2193
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
•
ڀاڳ پنهنجو آهه، ڪنهن ٻئي کي ڇا چئجي؟ ڪلر ڪارو هجي ته ڇا پوکجي، ڇا لڻجي؟
•
ڇڏي ڏينس، ڏسون ڪيستائين ٿو وڃي؟ اتي ئي دشت ۾ ڪٿي پيو ڀٽڪندو رهندو. فقير، جهليندي ڪونه جهليو، نڪري ويو ... ڪشڪول خالي هئس ۽ بيراڳڻ هٿن ۾.
•
هي پکي سُرن ۾ ڇا ٿو ٻولي ؟ تن ۾ تنبور ڇيڙي ڇڏيو اٿس!
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
وڻ هيٺ جوڳي پنهنجي جوڳ ۾ گم آهي، هن ڇانوري ۾ ڪا ته ڪهاڻي آهي!
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
نه نماز ياد ٿي رهي، نه سجدو، بس! ڪو سُرندو رڳن ۾ وڄندو ٿو رهي.
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
پنهجن ڪنن ۾ اڃا به پڙلاءُ ٿو اچي، ڪو چوي پيو ”نچ ڙي ناچُو!“ هِن بن ۾مون کان سواءِ ڪو ٻيو به ته آهي
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
اڄ شايد گهڻو پي ويو آهيان، اڄ سهڻيءَ سان گڏ ميهار به ڪُن ۾ ڦِرندو پيو ڏسان!
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
لهرن تي ڪو ته ترندو پيو اچي، من ۾ راڳ رچي ويو آهي
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
مٽيءَ جو بُت نچي نچي ٿڪجي پيو آهي، پر هاڻي ان کي روح نچائي رهيو آهي
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
آهي ته ڄڻ اذان ئي، پر نه کُٽي ٿي، ۽ نه پوري طرح ڪَن پوي ٿي!
ڪو ته هيءَ رمز سمجهائي.
•
اي ڏاها! آڪاس جي واٽ مَن مان ويندي آهي. ان ڪري مَن جي دري کول! اها کِڙڪي کوليندين ته ڪيئي کِڙڪيون کلنديون وينديون، ۽ توکي الائي ڪٿان کان ڪيڏانهن وٺي وينديون. منهنجي اِنٽرنيٽ اها اٿئي!
•
من ۾ اندر ويٺل مورتي ڏاڍي شڪتيوان هوندي اٿئي، ان ۾ نرواڻ ڏيڻ جي سگهه هوندي آهي. ان کي رُسڻ نه ڏجانءِ. ۽ ٻُڌ! جيڪڏهن هڪ ڀيرو رُٺي ته ڏاڍي ڏکي پرچندي اٿئي. مومل چِتا چڙهي وئي پر راڻو پرچائي ڪونه سگهي هئي. ۽ لِيلان؟ اها به اڌوري رهجي وئي!
•
تون ان مهل تائين خوف ۾ ڏڪندو رهندين، جيستائين پنهنجي گهوڙي جي واڳ پنهنجي هٿ ۾ رکندين. تون ان مهل تائين ڊڄندو رهندين جيستائين تنهنجي من ۾ اهو خيال هوندو ته ڪهڙي گهڙيءَ تنهنجي مدد لاءِ ڪير ايندو؟ تنهنجي وجود جو سڄو راز ان ننڍڙي ڳالهه ۾ سمايل آهي ته تون ان ڳڻتيءَ مان نڪري اچين. جيسين توکي مدد جو آسرو آهي، تون خوف کان آزاد ڪيئن ٿيندين؟ ۽ ڪهڙي گهوڙي تي سوار ٿي منزل ڏانهن نڪرندين؟
•
اي شعله بيان! مون کي دوزخ جو ڊپ نه ڏي، تون ۽ مان ته اڳ ئي دوزخ ۾ ويٺا آهيون. مون کي ان کان نه ڊيڄار جنهن کان تون ڊڄين ٿو. جنهن سان منهنجو محبت ۽ پُوڄا جو رستو آهي، تون ان کان خوف کائڻ لاءِ ڇو ٿو چوين؟ شايد تنهنجو رستو محبت وارو نه آهي. هُو ته هر ڪنهن کي ان ئي روپ ۾ نظر ايندو آهي، جهڙو جنهن جو رستو آهي!
مهرباني ڪري پنهنجي زبان مِٺي ڪر! لفظ نرم ڪر، ڇاڻيءَ مان ڇاڻ، ماڻهن کي سائينءَ جو مهربان چهرو ڏيکار ته هرڪو ان ڏانهن شوق سان ڏسي!
•
جيتوڻيڪ زمين تي هڪ لک چويهه هزار نبي، پيغمبر ۽ اوتار لٿا، ۽ بُراين کي شڪست ڏنائون، پر بَدي وري وري اُڀري آهي، شايد انڪري ته بَديءَ جي بُڇڙائيءَ سان نيڪيءَ جي چڱائي ثابت ٿيندي رهي. ڇا ان مان اهو نتيجو ڪڍجي ته نه بَدي ختم ٿيڻي آهي، ۽ نه وري ان جي خلاف هلندڙ جنگ!
•
وڏو فقير چوي ٿو ته سچ جو سفر ڏکيو آهي. انڪري، ”پانڌي ٻن مان ڪا هڪ غلطي ڪري سگهن ٿا، پهرين اها ته هُو سفر شروع ئي نه ڪن، ۽ ٻي اها ته هُو آخر تائين نه وڃن!“
•
وحشي پڻو تنهنجي جبلت ۾ آهي، اهو جهنگلي گهوڙو ڪِيڙاءِ، ان تي سوار ٿي پري تائين هليو وڃ. اها وحشت سڀ گناهه ڄڻي ٿي، ۽ بگاڙ ذهن مان ڦُٽي ٿو. جيڪڏهن تون ذهن کي ڪائناتي سڪون ۾ ضم ڪري ڇڏين، ته ڇا اڳتي ڪو گناهه يا بگاڙ ٿيندو؟ پوئتي ڪهڙو گناهه بچندو؟
•
تون ڇا ڄاڻين ته تنهنجي سامهون دوست جي روپ ۾ بيٺل شخص ڪير آهي؟ جيڪڏهن سچو آهي ته تنهنجو ڀَرجهلو ٿيندو، پر جيڪڏهن اهو منافق آهي ته تنهنجو سر کڻندو. انڪري دوستي ۽ دشمنيءَ جي چڪر ۾ نه پئه. گوتم ٻُڌ چوي ٿو ته ”وحشي جانور توکي جسماني طور زخمي ڪري سگهي ٿو، پر شيطان نما دوست تنهنجو ذهن زخمي ڪري وجهندو.
•
سڄي ڄمار جا کوکلا لفظ … تون به کوکلو ته تنهنجا چيلا به کوکلا ! اڄ ته ڪا مضبوط ۽ باعمل ڳالهه چئه، جنهن سان امن جي ڳالهه اڳتي وڌي! ۽ هيءَ جا ٻيلي کي باهه لڳي آهي، ان تي ڪا آسماني ڇڻڪار ٿئي!
•
هر هڪ شئ ۾ انتشار اٿيئي. هر واٽ مان واٽون ڦُٽن ٿيون. توکي خبرداريءَ سان لنگهڻو پوندو. خبرداريءَ لاءِ ڌِيرج گهرجي، ڀلي ته سڄو ڏينهن لنگهي وڃي، ته به هر هڪ موڙ تي سوچ ۽ مشاهدو ڪر، ۽ پوءِ پنهنجو گَس سڃاڻ. تون واٽ نه وڃائيندين.
•
اي مهاتما، ٻُڌ! تون چوين ٿو ته مون کي ماضيءَ ۾ رهڻ نه گهرجي، مستقبل جا خواب ڏسڻ نه گهرجن، ۽ اڄ تي ڌيان ڏيان، هلندڙ پَل تي وِيچار ڪريان، پر مون ڪڏهن به اڄ کي ماضي ۽ مستقبل کان جدا ڪونه ڏٺو آهي. هي اڄ ته ڪلهه به ساڳيو هو، ۽ اڄ به آهي. ها! جيڪا باهه اڄ لڳي آهي، ان کي اڄ ئي وِسائڻو پوندو، نه ته ماضيءَ سان مستقبل به ڀسم ٿي ويندو.
•
اي مهاتما! تون سچ ٿو چوين، ”نفرت جو خاتمو نفرت سان ڪونه ٿيندو، موٽ ۾ محبت ڏيڻي پوندي. هي ابدي قانون آهي.“ پر اها به ڪيڏي عجيب ڳالهه آهي ته جيترن ماڻهن جي محبت ملندي آهي، اوترا ئي دشمن تيار ٿي ويندا آهن. ۽ جيڪو ڪنهن سان به محبت ۽ نفرت جي چڪر ۾ نٿو پوي، ان جو ڪو به دشمن ڪونه آهي!
•
اي امير! اي فقير! ڪاوڙ ايئن آهي جيئن تون هٿ ۾ ٽانڊو کڻين بيٺو هجين ته ڪنهن تي اڇلائيندين، پر اهو پهرين توکي جلائيندو. اي امير! اها ڪاوڙ تنهنجو محل جلائيندي، ۽ اي فقير! اها ڪاوڙ تنهنجي فقيري وڃائيندي.
•
تون ڪيترا به مقدس لفظ ڳالهائين يا ٻُڌين، تون ڪنهن مقدس نانءُ جو ڪيترو به جَپُ ڪرين، سو، ڪهڙي ڪم جو، جيڪڏهن تنهنجو مَن انهن جي معنائن تي عمل نٿو ڪري..
•
آئون اهڙي ڀاڳ ۾ يقين نٿو رکان جيڪو هڪ طرفو نازل ٿئي، پر ڀاڳ آهي! جيڪو سماج جي گڏيل عمل جي موٽ ۾ آهي.. ها! قدرتي آفت جي ڳالهه ٻي آهي.
•
ڇا ٿي چڪو؟ ان تي سوچڻ لِيڪو ڪُٽڻ آهي. ڪَرڻ لاءِ باقي ڇا بچيو آهي؟ سو اهم آهي.
•
تو کي چِڙ ڇا تي آهي؟ جڏهن سچ جي ڳولا ۾ بک مرڻ بدران، پنهنجي جياپي لاءِ بک ڪاٽڻ شروع ڪئي اٿئون. سچ ۽ جياپي کي هڪ ٻئي کان ڌا