2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2210
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ڪري ڇڏيندو آهين ــــ ۽ هُو جيڪي مرڪي ڳالهائين ٿا، انهن جي مُرڪ ۾ به زهر آهي. آئون ڪا نئين ڳالهه ته ڪو نه پيو ڪريان، زماني جي ڳالهه آهي.
•
آئون تنهنجا ڏنل زخم سينگاريندو آهيان. اهي سڀاڳ جون نشانيون آهن. آئون زخمن کي گلن وانگر گلدان ۾ رکندو آهيان ۽ اهي مُرادن وانگر ٽڙندا آهن.
•
هيِءَ ڪهڙي ڌرتي آهي، جنهن تي لڳي ٿو ته ڪڏهن ڪا مينهن ڦڙي به نه پئي آهي، ڄڻ ازل جي تپش هڪ ڏينهن لاءِ به نه ٺَـرِي آهي.
•
هونئن ته سڀ اڪيلا هوندا آهن، پر ڇِرڪ ڀرڻ جي به ڪا مند هوندي آهي ڇا؟
•
اي پرين! وِڇوڙا ڇڏ، دل وارن لاءِ ڪا ٻي چونڊ آهي ئي ڪو نه!
•
ڌرتيءَ تي ٻاٻُرا ڪنڊا آهن، منهنجا پير اگهاڙا آهن، نينهن نچڻ لڳي ٿو ته پوءِ ڪا ٻي ڳالهه سمجهه ۾ نه ٿي اچي، بُت به نچي ٿو ۽ زخمي ٿئي ٿو.
•
عاشق جي اُڏار نه باز جهڙي آهي ۽ نه جهرڪيءَ جهڙي. هو ته انتهائون اُڪرڻ لاءِ لَس اڏار ۾ هوندو آهي. پري پري تائين پرينءَ جي کوج ۾ ... پر، نيٺ اها حد اچي ٿي جڏهن منڊل مان چِتاوڻي اچي ٿي ”خبردار! اي عاشق حد نه ٽپ، ان کان اڳتي ملائڪن جا پير سڙندا آهن. هِتي جنهن کي سڏيو ويندو آهي، اهو سر جهڪائي پيرين اگهاڙي ايندو آهي. ياد ڪو نه اٿئي جڏهن موسيٰ کي طُور تي سڏيو ويو، ۽ هن کي چيو ويو، ”جُتي لاهي اچ، ۽ سجدي ۾ هليو وڃ، جو سُونهن توتي پاڻ کي پڌرو ڪري رهي آهي!“
اي عاشق! تون سدره المنتهيٰ تائين پهچي سگهين ٿو، ان کان اڳتي ؟... پاڻ کي جَهل ۽ ان پـِڙ ۾ ان مهل تائين نه لهه، جيستائين تو کي سڏ نٿو ٿئي.
•
منهنجين اکين ۾ ڇا ٿو ڏسين؟ ڇا ڪڏهن ڪنهن جو ڦٿڪڻ ڪونه ڏٺو اٿئي؟ ڇا تو ڪڏهن ڪنهن جو پلئه ڪَنڊن۾ ڦاٿل ڪونه ڏٺو آهي؟ ... ۽ وري اداسيءَ جو ڪارڻ ٿو پڇين؟ ڪڏهن هوائن جا سُڏڪا ٻڌا اٿئي؟ آلي ڪاٺيءَ جي سڙڻ مهل ان جو جَرُ ڏٺو اٿئي؟ جيڪڏهن تون انهن جا سُڏڪا ۽ جَلڻ سمجهي نه سگهيو آهين ته منهنجي اداسيءَ کي ڪيئن سمجهندين؟ ڇا تون ٻڌائي سگهين ٿو ته رات آڪاس ڇو رنو هو؟ هِنن اکين به وڏي ڇڻڪار ڪئي آهي. تون منهنجين اکين ۾ تارن جو ٽمڪڻ ڪيستائين ڏسندين؟ اي واٽهڙو! پنهنجي واٽ وٺي وڃ.
•
هي سڀ تحريرون، سڀ سِٽون مون توتي لکيون آهن. جيستائين جيئرو آهيان، لکندو رهندس، ڪنهن ڏينهن اوچتو هيءَ تار ٽٽي پوندي. پوءِ هي خط ٻيهر کولي پڙهجانءِ!
في الحال،اچ ته محبت ورهائي وٺون، تون ۽ مان گڏجي هڪ هڪ گهٽيءَ ۾ اها مٺي خبر بُونديءَ سان ورهائي اچون ته ’برف ۽ باهه‘ جو فرق نه ڳوليو، مٺائي ۽ زهر ۾ فرق نه ڳوليو، هي سڄو ورجاءُ آهي. هڪڙي شيءَ جا مختلف نالا، ذائقا ۽ اثر آهن. توهان ٻين سان مِٺا آهيو ته پوءِ سڀ مٺو آهي.
ڀاڳ جي ڳالهه آهي. اها ڳالهه جيڪو جڏهن سمجهي. اچ ته اڄ گڏجي گِهٽيون ٿا گهمون، سڀاڻي هي گهاريل گهڙيون ياد ڪجانءِ!
•
وڏي ماٺ جو گِهنڊ گُڙي رهيو آهي، ڇا ڪنهن کي پڙلاءَ ڪو نه پيا اچن؟ جوڳيءَ لاءِ هاڻي موٽ جو ڪو به رستو ڪو نه آهي.
بِرهه جي باهه ڀنڀٽ ڪري وئي آهي. هاڻي پڪ اٿم ته منهنجو وئراڳ وئرٿ نه ويندو.
بِرهه جي باهه اندر کي وڪوڙي وئي آهي، پر ڪُونج هاڻي ڪُرڪڻ ڇڏي ڏنو آهي، شايد اها پنهنجي ولر سان ملي وئي آهي.
•
هن ڪاريءَ بُٺ تي ته ڪو به نه ايندو آهي. اڄ تون پاڻ هلي آيو آهين ته اکين مان چوماسو اُٺو آهي. هِن گمنام قبر تي به ڪو گل چاڙهي ويو. منهنجو صدين جو پنڌ قبول ٿيو. ڏس! قبر جي ڀر ۾ بيٺل هن جهنگلي ٻوٽي ۾ گل ٽِڙي پيو آهي!
•
هڪ جنم جي چڪر کانپوءِ جڏهن چرخو ٽُٽي پيو ۽ مون کي جهوٽو آيو، تڏهن سُٽ جا سوداگر آيا ”گهڻي ننڊ ڪيئه، اُٿ ڇا ڪَتيو اٿئي؟ ڪنهن لاءِ ڪَتيو اٿئي!“ مان ڇا چوان؟ منهنجو ته چرخو به ٽُٽي پيو آهي ۽ ننڊ به اچي وئي آهي! چرخو ته ننڊ ۾ به هلڻ کپندو هو، تان جو اهو ڀڄي پوي!
•
ڪو سمجهي ته سمجهايان! آئون چوان ٿو ته هلو، ڪينجهر جون ڪنڌيون ڏسون، جتي محبت جو لازوال داستان سرجيو هو! پر هُو هَڏيرو ڍنڍ تي بيهي رهيا آهن. آئون چوان ٿو سمي سلطان ڏانهن هلو، پر هُو ترخانن جي مقبرن تي بيهي رهيا آهن. هرڪو پنهنجي طبيعت تي هلندو. ٻين کي مَتيون ڇا ڏجن؟ هر ڪو پنهنجي مَت تي هلندو.
•
منهنجا حال ڏسي پڇين ٿو ته ”يار تنهنجي ڪنهن سان ياري هئي جو شهر ۾ صحرا کڻي ٿو ڦِرين.“ آئون جواب نه ڏيندس. آئون پنهنجي محبوب جو نالو نه کڻندو آهيان.
•
واٽ ويندي ڪالهه مجنون مليو هئم،حال حيران، وار پريشان، ۽ اکين ۾ لُڙڪ ٿي پيتائين. هُوبهو ڄڻ ته سامهون آئون پاڻ هئس. ڪنٺ، مالها، بيراڳڻ هٿن ۾ ... ملڻ سان چيائين ”منهنجو همزاد ته ناهين؟ ڪٿان ٿو اچين؟ ڪهڙي منزل ۾ آهين؟ ڇا تنهنجي به ڪا ليليٰ هئي.
•
آئون پنهنجو پاڻ کي سڃاڻي به توکي سڃاڻي نٿو سگهان! آئون پنهنجي اندر ۾ ڪيترو به پيهي وڃان؟ ايترو اونهو لهي نٿو سگهان جتي تنهنجن رازن جي پيتي آهي.
ٻين رازن ۾ آئون ڪو نه ٿو پوان، مون کي رڳو اهو سمجهاءِ ته تون انسانيت جي قاتلن کي ڊگهي رسي ڇو ٿو ڏين؟ دهشتگردن جي هٿان معصوم ٻار، عورتون ۽ نوجوان يا پوڙها ايئن بيدرديءَ سان ڇو ٿو مارائين؟ ڪنهن جنوني قاتل جي پاپن جو گهڙو ڀرڻ لاءِ ان جي هٿان بيشمار ماڻهن کي قتل ڇو ٿو ڪرائين؟ مان ته سچ پچ ان راز کي سمجهي نه سگهندو آهيان، مون تي مهرباني ڪر، ۽ اهو سمجهاءِ ته ٻارن لاءِ روزي ڪمائيندڙ مزدور پيءُ ڇو ٿو مارائين؟
•
تون ته ڪو صفا درويش آهين جو سمجهين ٿو ته صبح ٿيڻ سان سوجهرو ٿي پوندو ۽ تون ڪمائي لاءِ نڪرندين. اڙي ميان! جيڪي اٿئي سو هِن رات جي پيٽ ۾ اٿئي. رات کُٽي ته اونداهي لهي پوندي. جنهن کي پيٽ گذر ڪرڻو آهي، سو ڀلي صبح جو انتظار ڪري؛ جنهن کي روح گذر۽ رهاڻ ڪرڻي آهي، سو محبوب سان سِج جي روشنيءَ ۾ ته ڪونه ويهندو!؟
•
واقعي! پيار روڳ آهي،پر ڇا تو وٽ ان جو علاج آهي؟ سنڌ جي ماڻهن جو سنڌ سان عشق آهي، تون سڄي عمر انهن تي گوليون وسائي کين سنڌ سان عشق جي بيماريءَ کان آجو نٿو ڪري سگهين. شايد توکان حُر تحريڪ وسري وئي آهي. شايد توکان بمبيءَ کان آزادي، ون يونٽ خلاف ويڙهه، سنڌي ٻولي تحريڪ، ايم آر ڊي تحريڪ ۽ بينظير جي شهادت واري وقت احتجاج جا ڏينهن وسري ويا آهن.
•
منهنجون سرحدون جدا آهن ۽ منهنجي وطن جون جدا! اي آفيسر تون پنهنجين حدن ۾ رهه. نه منهنجي محبت تنهنجي ورديءَ کان ڪجهه پڇندي، نه تون منهنج