2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2189
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ي محبت بابت ڪا پڇا ڪر. اها تنهنجي ٽوپيءَ کي سمجهه ۾ نه ايندي.
•
آئون ڪُفر ڪو نه بڪندس، سڀ منهنجيون ڪوتاهيون آهن، پر هِي عقل اسباب، توانائيون ۽ تدبيرون ڪرڻ جي سُڌ ڪنهن ڏني؟ چئبو ته ڪوتاهي ڀاڳ ۾ لکيل هئي. ڀاڳ ته ڀڳوان ئي لکندو، مهڻو ماڻهوءَ کي ملندو آهي.
•
آئون سڄي رات جاڳان ٿو ۽ سوچيان ٿو ته درد ۽ وڇوڙي جو رشتو پاڻ ۾ ايڏو گهرو ڇو آهي؟ اي دوست تون ڪٿي آهين جو زخمن تي ڪجهه پَها ۽ مرهم رکين!
•
خواب ۾، يا شايد خيال ۾ هي ڪير هو، جيڪو آيو ۽ منهنجي خالي هٿ ۾ انگوري رس جو پيالو ڏيئي ويو. آئون ڪنهنجو نالو کڻان؟ بس ايئن ٿو چوان ته شايد يوناني ڀڳوان ڊائنوسس هو !
•
تون ته شايد مون کي منهنجي حال تي ڇڏي ويو آهين، پر آئون اتي ئي دنيا جي ڪائنات ۾ پيو ڦِران، ڪيڏانهن ويندس؟ بس! هيءَ مسجد ۽ هو مئخانو!
•
دنيا به پاتال کان گهٽ نه آهي، ڀڳوان! آئون تو ڏانهن ڏسان ٿو، ماڻهو مَيارُن جا پٿر ٿا وسائين ۽ بندو تنهنجي نالي جا زخم کائي ٿو. رتوڇاڻ ٿئي ٿي. تنهنجي پرکشا ڪنهن بندي لاءِ سَهڻ سولي ناهي !
•
آئون وچ بازار ۾ تنهنجي لاءِ نيلام ٿيڻ بيٺو آهيان، الائي ڇو اڄ هن پِڙيءَ ۾ ڪو ٻولي هڻي ئي نٿو. يا ته خريدار ڪونه آهن، يا وري هن غلام ۾ ئي حال ڪو نه آهي!
•
سڄي رات جنهن کي تنهائيءَ ۾ پوڄيندو رهيس، صبح ٿيندي ئي اهو ايئن مليو، ڄڻ اجنبي هو! هن دنيا کي آئون ڪيئن سمجهايان، جنهن سان دوستيءَ لاءِ هٿ وڌايان ٿو، اهو هٿ ۾ ڇرو کڻي ٿو اچي. ان جي هٿ تي منهنجو خون لڳل آهي.
•
ڪو مون تي احسان جو بار رکي منهنجو ڪفن وڪڻي آيو آهي. اي مهربان هاڻي پوڄا ۾ ايئن ئي ٿيندو آهي، ڀڳت بڻجي ڀڳوان کي ڀِڪشا ڏني ويندي آهي.
•
پنهنجي درد جي دوا نه ڏسي سوچيان ٿو ته ڪڏهن ڀڳوان به منهنجي در تان ڪنهن ڀڪشوءَ جي روپ ۾ ڀڪشا بنا موٽي ويو هوندو.
•
پنهنجي ڀڳتيءَ ۾ ئي رولو ٿو ڏسجي، جو ڪڏهن بندي کي ڀڳوان ۽ ڪڏهن ڀڳوان کي بندو سمجهي ويهي ٿا رهون! اندر جون اکيون هجن ۽ وري اهي ايڏيون روشن به هجن! سوچ ته سهي ڪيڏو ڏکيو ڪم آهي.
•
نه تون، نه مڌ، نه خوشبوءِ، نه رنگ، نه پيار، نه خمار، نه ڪنهن جي چَپن تي مُرڪ آهي. ڌرتيءَ جي گولي تي زندگي ڪيڏي ته هيڪلي آهي!
•
ڀِٽ شاهه
با ادب! هتي ملائڪ لهندا آهن. ڀٽائي سڄي رات سماع ۾ هوندو آهي ... ۽ چو طرف گلاب ٽڙندا آهن! جڏهن سماع اوج تي هوندو آهي. ڪيترن ڏِياچن جا ڪنڌ پِڙ ۾ اچي پوندا آهن. ڇا تو اهو منظر پنهنجين اکين سان نه ڏٺو آهي؟
•
اي کيرٿر تنهنجي هر هڪ لَڪ ۾ پانڌين جا پيرا آهن، هر هڪ ڍوريءَ ۾ فقيرن جا اُجهاڻل آستان آهن. هر جاءِ تي سندن ڪهاڻيون آهن. هي ڪيڏا نه ڀاڳ ڀريا تيرٿ آهن؟ هن حياتي ۾ آئون اهي سڀ ته ڀيٽي ڪو نه سگهندس. پر هيءُ جو هر هنڌان سندن ڪيرت ڀَڄن ٿا ٻڌجن، سي ڪيڏو نه ڳُجهه ڳُجهاندر پيا ڳالهائين! آواز مرن نه ٿا، اهي پڙاڏا بڻجي پيا ٿا گونجن! آئون جڏهن کيرٿر جي لَڪن مان ٻاهر نڪرندس ته مون سان ڪير ڳالهائيندو؟ مون تي رازن جون ڳالهيون ڪير پلٽيندو؟ اي جبل مون کي ٻاهر جو رستو نه ڏج!
(عيد رمضان 2011)
•
اي جبل! تنهنجي منهنجي وچ ۾ جيڪو رشتو آهي، ڇا اهو ختم ٿي ويندو؟ هيءَ به پيار جي اڻکٽ ڪهاڻي آهي. آئون مري پيس ته ماڻهو پيا ڳائيندا. آئون تنهنجي پيار جو ميٺاج ائين پيو بيان ڪندو آهيان جيئن ڪا گونگي پيار جو ذائقو ٻڌائيندي هجي!
•
ڪجهه پَلن جي ملاقات هئي! يا نٽهڻ اس ۾ ڪنهن رولاڪ ڪڪر اچي مٿان ڇانورو ڪيو هو. هڪ ڄمار جون يادون هيون، ڄڻ ساهن ۾ خوشبوءِ هئي، ۽ وري وڇوڙي جو زهر! اي گهڙيءَ کن جا ملاقاتي! جنمن جا ساٿي ڇا پنهنجي مَن ۾ مون کي ماري سگهندين؟
•
ڇا آهي زندگي؟ سڄي عمر وڃائي، هاڻي پڇي ڇا ڪندين؟؟ هتي ته هر ڳالهه کان بي نياز، رڳو هل هلان آهي. هي ايترو ڊگهو پنڌ آهي جيستائين زندگي ۽ موت جا فلسفا پاڻ ۾ ملي وڃن ٿا. هاڻي به جيڪڏهن گڏجي هلين، ساٿ ڏين ته سڀ سوال پيچرا ٿي پوندا، وک وک تي منزل آهي. ڇا تون مون سان هلندين؟ ڇا تون مون سان لُڪن ۽ لَڪن ۾جَلندين؟
آئون ڄاڻان ٿو ته اڄڪلهه هر هڪ صدا جُهري، مَري ٿي پوي. اي دوست! زندگي اڻکٽ سفر ۽ هڻ هڻان جو نالو آهي.
•
12.01.2000
ڇا لکان؟ ڇا چوان؟ اڄ ته ائين ٿو لڳي مون سڄي حياتي، ٻُڪ ۾ هوا جهلي آهي! ۽ ٻِج سمجهي ڇٽي آهي! ڄمار پوري ٿي وئي، ڄڻ اوڌر تي گذاري آهي. ڄڻ پتن جي ماڙيءَ کي اجهو سمجهي ڪوڙ تي ڪوڙ ڳالهايو آهي. حقيقت ڇا هي؟ مون ته ان جو پاڇو به نه پاتو آهي.
•
1.9.2011
اي ڇَپَر! ڇا گوندر تو ۾ رهندا آهن؟ يا آئون جڏهن به ايندو آهيان، پاڻ سان کڻي ايندو آهيان؟
•
8 سيپٽمبر 2011
اي آسمان! تون سمجهه کان ٻاهر آهين، هميشه هُئين ۽ هميشه رهندين. ڪڏهن سنڌوءَ جي پيٽ ۾ سالن جا سال وارِي پئي اڏامي ته هڪ بوند به نه ٿو وسائين! اسان جو ته بس! اکين جي وسڪاري تي جياپو هوندو آهي ۽ هاڻ جڏهن اُٺو آهين ته سڄي سنڌ کي ٻوڙي ڇڏيو اٿئي! ڇا ڪنهن وڇوڙي جي ماريل تي نظر پئي اٿئي؟ ڪٿي ڪنهن فقير جي اکڙين کان وسڻ ته ڪو نه سکيو آهين؟
•
1.9.2011
اي گوندر ول! تون منهنجي اندر ۾ آهين يا ٻاهر؟
اي وڻ جي ڇانءَ! تون منهنجي اندر ۾ آهين يا ٻاهر؟
اي جهرڻا ! تون منهنجي اندر ۾ وهين ٿو، يا هن ڇَپَر ۾؟
اي ڇَپَر ! هي مِرون تو منجهه رهندا آهن يا منهنجي اندر ۾ انهن جا ٿَمَ آهن؟
اي ڪونجڙيون! اَوهين آسمان ۾ ڪُوڪارينديون آهيو يا منهنجي جيءَ ۾؟
•
12.04.2000
مون ته سدائين زهر مان ماکي پئي ٺاهي آهي. پر پوءِ ڀي مون جڏهن جڏهن گلن ۽ زماني جي ڳالهه ڪئي آهي، گهڻن کي نيرو روڳ لڳي ويو آهي. هر ماڻهو ”نيل ڪنٺ“ ٿي پيو آهي. ڪنهن لاءِ زهر ماکي آهي ۽ ڪنهن لاءِ ماکي به زهر آهي. ڏس! تون به ماکي چکڻ کانپوءِ نيل ڪنٺ ٿي پيو آهين. ضرور مون ئي ڪو پاپ ڪيو آهي. تون ته بنهه نشپاپ آهين.
•
ڪيتري نه عجيب ڳالهه آهي جو عاشق، ظاهري سونهن تي ڀِنڀولجي ٿا وڃن! مُومل ته نِسورو مجاز هئي، الائي ڪيئن عاشقن تي عشق جو ڪيف چڙهي ٿي ويو، الائي ڪيئن ڪاڪ جي ڪنڌيءَ تي قبرون ٺهنديون ويون. ڪمال ته وري سونهن جو آهي جنهن عاشقن کي ڀُلايو ۽ پوءِ مجاز کي