2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2200
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
اُڃ، رُڃ ۽ سُڃ جو فريب ته هن جنم ۾ ويندو ئي ڪونه ! جيڪڏهن ٿي سگهي ته مهرباني ڪري منهنجي اڃايل نِڙيءَ ۾ هڪ ڍُڪ اوتي وڃجانءِ!
•
اها به هڪ پريم ڪهاڻي آهي، جڏهن سنڌ ۾ وڏي ٻوڏ آئي هئي. وڏا مينهن پيا هئا. اسان جي ڳوٺ جا ڌنار مال ڪاهي ٿر جي ڀٽن تي چڙهي ويا هئا. تون به پنهنجي ڪٽنب سان ڌڻ ڪاهي اتان لنگهي هئينءَ. اسان جون اکيون مليون ۽ پراڻن جنمن جي وڇڙيل روحن وانگر هڪٻئي کي مُڙي مُڙي ڏٺو هئوسين. نه تو ڪجهه ڳالهايو نه مون. آئون پاري نگر تائين ويو هئس، اتي سڏونت ۽ ساوڻيگا جي اڌوري ڪهاڻي اڃا تائين گردش ۾ آهي.
۽ هاڻي، آئون ٻوڏ برسات جي هر مند ۾ ساڳي ڀِٽَ تي اچي تو لاءِ نهاريندو آهيان. هاڻي ته مٿي ۾ اڇا به پئجي ويا آهن.
ڇا تون هن واٽ تان وري ڪڏهن به نه لنگهندينءَ؟ پر آئون ته هر مند ۾ پيو ايندس. ايندڙ جنمن ۾ به پيو ايندس!
•
اڪيلائيءَ جي مند آهي.
هن ڪاري ڪوٺيءَ ۾ صبح کان شام تائين تنهنجو نانءُ چپن ۾ چميو اٿم، ڄڻ مالها جپي رهيو آهيان. تنهنجي ثنا ۾ تسبيح جا داڻا سُري رهيا آهن.
آئون زبان تي تنهنجو نالو نٿو آڻيان. شهر ۾قاضي لٿل آهي، هو توکي ڳولي رهيو آهي ... ۽ تون منهنجي من ۾ ويٺو آهين.
ڀلي ته هو مندر ۽ مسجدون ڳوليندو رهي، آئون نٿو چاهيان ته ڪو منهنجي وجود ۾ توکي ڳولي.
•
19،08.98
تنهنجو به عجيب رنگ آهي، مزاج آهي.
رُٺل به آهين، پَرتل به آهين، پرچين به نٿو ۽ پرچڻ جا اپاءَ به نٿو ڏَسين.
رُسين به نٿو ۽ رُسڻ جو موقعو به نٿو ڏين.
تون پاڻ ئي ٻين جو محتاج ڪرين ٿو ۽ اهو به چوين ٿو ته مون کانسواءِ ٻيو ڪنهن کان به نه گُهر، تون ئي چئه ته اڄ وري ڪنهن جي در تي آهيان؟ پنهنجو ئي اندر ملامت ٿو ڪري، جڏهن پنهنجا سور ٻين کي ٿو ٻڌايان ۽ پنهنجي اندر جا ڦٽ ٻين کي ٿو ڏيکاريان!
پوءِ به نٿو ڄاڻان ته ڀکشا ملندي يا نه؟ ائين به ناهي ته توکان گهريو ڪونه اٿم، بارها تو ڏانهن دعا جا هٿ کنيا اٿم، توسان سجدي ۾ رهاڻيون ڪيون اٿم، مان تنهنجي در تان مايوس ناهيان.
پر تون پنهنجا راز ۽ راض پاڻ ئي ڄاڻين ٿو. مان ته آدي ناٿ آهيان ۽ نه مهاوير جيڪي سالن ۽ صدين جا روزا رکندا هئا، تون ئي چئه جڏهن بک جا چڪ پون ۽ ٻار روئڻ لڳن، تڏهن آئون ڇا ڪريان؟ ۽ ڪيڏانهن وڃان؟
•
03.01.2000
اي سونهن! مون کي معاف ڪجانءِ، توسان عشق ۾ جڏهن منهنجو جسم ٿوهر ٿي ويو، تڏهن مون کان دانهن نڪري وئي،
اي سونهن! عبادت ۾ دانهن جائز نه آهي، تون منهنجي آهه کي پنهنجو نانءُ سمجهي قبول ڪر! اهو عشق جو دان اٿئي! اهو پيار جو سلام اٿئي
اي سونهن منهنجي دانهن ۾ جيترو درد هجي، آئون توکي ايترو ئي ويجهو هجان!
•
27.08.84
لوڪو! جنون جي رباب ۽ رڳن کي نه ڇيڙيو، جيڪڏهن اوهان ساز ڇيڙيو، ۽ تار درد مان تڙپي اٿي ته خود اوهان جون اکيون روئينديون. لوڪو! توهان جون آڱريون رتوڇاڻ ٿينديون ۽ اوهان جي ئي دل جون تارون لُڇنديون ۽ وجود لَهو لهان ٿيندو. لوڪو! جنون جي رباب کي نه ڇيڙيو.
•
قيد خاني ۾ مينهن اٺو آهي ته قيديءَ جي بي رنگ چهري تي امنگون جاڳي پيون آهن. بي جان پٿرن ۾ ڄڻ زندگي ڊوڙي وئي آهي. ڪيڏي نه طاقت آهي مينهن ڦڙن ۾! هر زخم اٿلي پيو آهي. ياد جو هر ڪک پَن ايئن ڪَر کڻي اٿي بيٺو آهي، ڄڻ هماليه جون چوٽيون هجن! ۽ درد جي دنيا ۾ وري هڪ تمنا ايئن ٽِمڪي اٿي آهي، جيئن مندر ۾ ڪو ڏيئو ٽِمڪي پوندو آهي.
•
24.11.92
ڇا ٿي پيو جيڪڏهن پيار ۽ امن لاءِ کنيل منهنجو ڪشڪول اڃا خالي آهي. مون ڪشڪول اڃا ڦِٽي ته ڪو نه ڪيو آهي! اڄ نه سهي سڀاڻي، سڀاڻي نه سهي پرينهن، پرينهن نه سهي تنهان پرينهن، هڪ ڏينهن تون سوچيندين ته اهو فقير جنهن کي تو پٿر ٿي هنيا، ان جي ڪشڪول ۾ گل وجهين ها ته چڱو هو.
•
تو ڪڏهن شهر کان پري، تمام پري اڪيلو مندر ڏٺو آهي؟ ان مندر ۾ هڪ پوڄاري پرم شڪتيءَ آڏو چپ چاپ ڌيان مُدرا ۾ ويٺو آهي. هن جي چهري تي ڌِيرج آهي ۽ اکيون ٻوٽيل اٿس. تون سندس اکيون ۽ چپن تي خاموش مرڪ کي غور سان ڏس! ڇا توکي ڪجهه ياد آيو ته تو هن کي مندر کي پري ٻيو ڪهڙي روپ ۾ ڏٺو آهي؟
•
دل جي دونهين دُکيل آهي، ان کي رَک سمجهي ڦلهورڻ جي ڪوشش نه ڪجانءِ، هٿ سڙي پوندءِ!
•
زندگيءَ ۽ موت نظر جو دوکو ناهن ته ٻيو ڇا آهن؟ تون سمجهين ٿو ته مان به مري ويندس، پر منهنجا لفظ جنم جنم ۾ پڙاڏي وانگر تنهنجو پيڇو ڪندا. مان مري به ڪونه مرندس. اي ڪاش! تو کي پَل پَل جو موت نه ملي!
•
سچ ڇاهي ۽ ڪوڙ ڇاهي؟ ڇا ٺيڪ آهي ۽ ڇا ٺيڪ نه آهي؟ ان مان ٻاهر نڪري اچ ته چڱو! سچ اهو آهي ته ڪجهه به ڪُوڙ نه آهي، ڪجهه به غلط نه آهي. حيران نه ٿيءُ! ٻه ۽ ٻه پنج جو فلسفو به غلط نه آهي. سچ اهو آهي ته سڀ ڪجهه ”حساب“ جي اندر ڪونه آهي ۽ ڪُوڙ ته اهڙي حقيقت آهي، جيڪا سچ جي وڏي دائري ۾ شامل آهي. ڪُوڙ ڪجهه به ڪونه آهي، سواءِ تنهنجي ناقص سمجهه جي!
سچ ته ان ”ڪُوڙ“ ۾ سمايل آهي جنهن کي تون ”ڪُوڙ“ ٿو سمجهين! ته پوءِ سمجهه! ڪُوڙ ناسمجهيءَ مان جنم وٺي ٿو. هاڻي تون ٻڌاءِ ته ناسمجهي ڪوڙ آهي يا سچ؟
•
مان ان وقت کان ڊڄان ٿو جڏهن تون مون کي ڳوليندين، پر جڏهن تون منهنجي آستاني تي پهچندين ته اتي سواءِ منهنجي پوڄا جي، توکي ٻيو ڪجهه به نه ملندو.
•
اي ديوي! ڀڳوان ڪندو ته تون به انسان رُوپ ۾ ڌرتيءَ تي جنم وٺندينءَ ۽ ڊگھي حياتي ملندءِ!
•
خبر ناهي ته هي رستو ڪٿي ٿو کُٽي، جنهن تي آئون جُڳن کان هلندو پيو اچان، اڪيلو، بنهه اڪيلو هلندو پيو وڃان. هيءَ ڪو وڏو دشت آهي. دشت جون ڪهڙيون واٽون؟
خبر ناهي ته هي پيچرو ڪٿي ٿو کُٽي! اِجها شام ٿي آهي، اِجها رات آئي. هِتي آئون اڪيلو آهيان ۽ هُتي هو قطب تارو کِڙيو آهي ۽ مون ڏانهن نهاري رهيو آهي. اسان جي پاڻ ۾ جُڳن کان شناسائي آهي.
اي تارا! لهي آءُ ته حال اوريون ۽ وقت کان پڇون ته روشنيءَ جي بدلي اسان ڇا ڏنو ۽ ڇا ورتو آهي؟ اسان جو به ڪو ساٿي هو، جيڪو زمانو ٿيو جو هن ڊگهي واٽ ۾ اسان جو ساٿ ڇڏي ويو آهي. هي عجيب سُور آهي. جيڪو آئون دل ۾ کڻي پيو هلان. اڪيلو اڪيلو.
خبر ناهي ته هي رستو ڪٿي ٿو کُٽي. مون کي تنهنجي تسلي نه گهرجي ۽ نه وري ڪو منهنجن زخمن تي پَـهو رکي! اهي ئي زخم ۽ سُور ته منهنجا سدا جا ساٿي آهن. اهي ئي ته منهنجا دوست آهن.
اِجها شام ٿي آهي، اِجها رات ٿيڻ واري آهي. خبر ناهي ته هي رستو ڪيترو ڊگهو آهي!؟
•
موجودہ صفحو18
اڳيون صفحو-0--1--2--3--4--5--6--7--8--9--10--11--12--13--14--15--16--17--18--19--20--21--22--23--24--25--26--27--28--29--30--31-گذريل صفحو
خواب ۽ خيال ھنن داخلائن ۾ پڻ استعمال ٿيل آھي
5. ڏيئي جي روشني ڪيستائين سفر ڪري سگھي ٿي ؟