خواب ۽ خيال

مون کي نقلي علمن جي گِهٽين ۾ ڀٽڪڻ لاءِ نه ڇڏ. منهنجي آڱر ائين جهل جيئن ڪنهن بي سمجهه ٻار کي سنڀاليو ويندو آهي.
آئون ڀٽڪيل هئس. ان کي ڏوهه ڪري پڪڙ نه ڪجانءِ، بلڪه ان کي سزا شمار ڪري احسان ڪجانءِ. آئون اڄ به ڀٽڪان پيو، مون کي ڀٽڪڻ لاءِ ڇڏي نه ڏجانءِ!
منهنجو سينو چيري دل ڌوتي وئي، ڇا اهو منهنجو وهم آهي؟
اي شعور ڪُل! جيڪڏهن اهو وَهم ۽ سپنو آهي ته ان کي حقيقت جو درجو ڏي ته جيئن مقدس واديءَ ۾ پير پائي سگهان.




•
08.08.2000
اي شعور ڪُل!
تون پنهنجن مظهرن مان مونسان ڳالهائين ٿو
مون تنهنجو آواز به ٻڌو آهي
مون کي اها پَڳ به ڏيکاري وئي جيڪا پَڳدار تي آهي
مون کي اهو پيالو به هٿن ۾ ڏنو ويو، جنهن ۾ پيل سادو پاڻي به سُرور بخشي ٿو.
مون کي اهو سُرور به بخشيو ويو جيڪو نه مشروب ۾ هو ۽ نه پِياڪ جي من ۾، پر هڪ پيالي ۾هو.
ته پوءِ، اي سونهن!
منهنجي اندر جو چانگو چَندن ڇڏي وري وري لئي ۽ لاڻي ڏانهن ڇو ٿو ڏسي؟
اي سونهن! مون کي منهنجي خوابن ۽ خيالن ۾ داخل ڪري ڇڏ ته جيئن تنهنجي حقيقت جو دائمي سرور منهنجين رڳن ۾ هر وقت رهي!


•



•

08.08.2000
اي سونهن! تنهنجي سڀ کان وڏي مهرباني تنهنجو سَحر ۽ جلوو آهي، جنهن ۾ منهنجي ذات ڀَسم ٿي وڃي ٿي.
۽ تنهنجو سڀ کان وڏو سِتم آهي، تنهنجو اَلوُپ ٿي وڃڻ، جنهن کانپوءِ هيءَ ڌرتي ۽ منهنجو وجود اماوس رات جهڙو اونداهو ٿي وڃي ٿو.
پر هيءَ اماوس رات به تنهنجي ساک ڏئي ٿي.
آئون، ان اونداهيءَ ۾ دل کي ڏيئو ڪري ٻاريان ٿو ۽ تنهنجو نانءُ چپن تي رکان ٿو ته ڄڻ هيءَ غفا روشن ٿي پوي ٿي.
تنهنجو نانءُ به منتر آهي جو اکيون پوريان ٿو ته روشني ٿي پوي ٿي.
اي سونهن! مون تي مهربان رهه ۽ تنهنجو نانءُ منهنجي چپن تي سدائين موجود رهي.



•
09.08.2000
اي شهه رڳ کان به قريب!
تون جو مون ۾ آهين ۽ مون کان ٻاهر به آهين، ڪائنات جي هر ڪُنڊ ۾ موجود آهين ۽ ذري پرزي جي خبر رکين ٿو، منهنجي حال کان ڪيئن بي خبر هوندين!
ڇا توکي منهنجي اُڃ ۽ ڏک جي خبر نه هوندي؟
ڇا تون مون کي آزمائي رهيو آهين؟
يا شيطان مون کي پنهجن سمورن حربن سان بي ايمان ڪري رهيو آهي؟
يا آئون پنهنجن ڏوهن جو حساب ڏيئي رهيو هيان.
يا آئون ڀٽڪيل هئڻ سبب ڀوڳيان پيو؟
بي شڪ! تنهنجي ذات سُبحان آهي ۽ آئون ظالمن مان آهيان.
اي شهه رڳ کان قريب!
منهنجي آڱر جهل ۽ مون کي بحر ظالمات مان ڪڍي پار اُڪار!
بي شڪ! تو کان سواءِ ٻي ڪا به قوت نه آهي ۽ تون ئي پناهه ڏين ٿو شيطان مردود جي حملن کان!
اي شهه رڳ کان قريب!
مون کي پنهنجي پناهه ۾ ايئن رک جيئن زندگي گرڀ ۾ پلجندي آهي. هيءَ ڌرتي به گرڀ آهي، جنهن مان مون کي موت واري ڏينهن جنم وٺڻو آهي.
اي شهه رڳ کان قريب!
منهنجين نادانين ڏانهن نه ڏس ۽ نه وري منهنجن بي جاءِ انگلن تي ناراض ٿيءُ، ٻار کي بک لڳندي ته ڪنهن ڏانهن ڏسندو؟
آئون تنهنجي دل جو راض نٿو ڄاڻان، پر اهي چَڪ ته محسوس ڪريان ٿو جيڪي بُک کان پون ٿا. منهنجو ڪم عرض ڪرڻ آهي، راض جو راڻو تون آهين.
اي شهه رڳ کان قريب!
منهنجي واڳ تنهنجي هٿ ۾ آهي، آئون نڌڻڪو نه آهيان.




•
جيڪڏهن مون کي لاهوت ڪرڻو آهي ته چنگڻ ٽپڻي پوندي. اها چوٽي منهنجي پرک آهي. ڪنهن به پنڌ ۾ حقيقي ڏاهپ ثابت قدمي آهي.




•
دعا لاءِ کنيل هٿ ۽ جهول ۾ ڀريل ٻج! ٻنهي جو نتيجو ڀاڳ آهي، توکي ٻئي ڳالهيون رواجي ٿيون لڳن، پر سوچ! گرڀ ۾ ٻار ڪيئن پوندو آهي ۽ ڪيئن جُڙي راس ٿيندو آهي!


•


اي ظاهر ۽ باطن!
اي حاضر ۽ ناظر!
اي واحد ۽ اَحد!
مون کي پناهه ڏي شِرڪ کان ۽ ناشُڪريءَ کان
امتحان کان ۽ ڏمر کان!
آئون توکي ڪثرت ۾ ڳوليان ٿو
آئون وحدت کي ڪثرت ۾، ۽ ڪثرت کي وحدت ۾ ڳوليان ٿو ...
ڇا توکي ڪثرت ۾ ڳولڻ ۾ شِرڪ آهي؟
آئون تخليق مان خالق ڳوليان ٿو
آواز مان راز پروڙڻ جي ڪوشش ڪيان ٿو
مادي مان شعور ڳوليان ٿو
منهنجو عقل ناقص آهي، مون کان غلطي ٿيڻ اوَس آهي
اي رحيم! اي رهنما!
مون کي پنهنجي ڏمر کان بچائڻ لاءِ مون تي مهربان ٿيءُ
مون کي شِرڪ کان بچاءِ
۽ نا شڪريءَ کان بچاءِ
تنهنجي وجود ۽ تنهنجي رحمت کان انڪار هڪ ئي ڳالهه آهي.


•

21.08.2000
آئون ڌرتيءَ جي گولي تي سج اُڀارڻ ڪونه آيو آهيان، آئون مندر ۾ ڏيئو ٻاري سگهان ته وڏي ڳالهه ٿيندي. آئون ڌرتيءَ تي دريافتون ۽ کوجنائون ڇا ڪندس؟ آئون ته پنهنجي دل ۾ هٿوراڙيون هڻي پيو هلان.
اي دل جي دنيا!
تون هن ساري ڪائنات جو ضِد ـ مادو (antimatter) آهين. تون ۾ اهو سڀ ڪجهه آهي جيڪو هن ڪائنات ۾ آهي. سج، چنڊ، ڪهڪشائون، بليڪ هول، مقناطيسي لهرون ۽ ميدان، ثقلياتي قُوَتون، ڪِرڻا، تپش ۽ عظيم ٿڌڪار ... سڀ ڪجهه!
اي دل جي دنيا! تون به زمان ۽ مڪان کان آجي آهين
آئون مندر ۾ ڏيئو ٻاري سگهان ته وڏي ڳالهه ٿيندي! پر آئون ڏيئو ڪٿان آڻيندس؟ ٻارڻ ڪٿان آڻيندس ۽ چِڻنگ ڪٿان ايندي؟
هائو! هي ”ٺِڪر جو بوتو“ ڏيئو آهي، هي رَت ان جو ٻارڻ آهي، ۽ اها چڻنگ مون کي لاهوت جي مچ مان ملندي. اهو لاهوت ڪٿي آهي؟
مون کي پنهنجي دل جي دنيا ۾ لاهوتِي سچ ڳولڻو پوندو!


•


•
21.08.2000
سيني ۾ ڪو ڀالو کُتل آهي
دل ڪنهن درد جي ڀِڪوڙ ۾ آهي
هي درد ڇا جو آهي؟
آئون نٿو ڄاڻان، پر سمجهان ٿو ته هڪ ڪبوتر پِڃري ۾ بند آهي.
ڪبوتر اڏامڻ چاهي ٿو ۽ پڃري جي سِيخن سان مٿو هڻي هڻي ڦَٽجي پيو آهي. هِن بي چين روح کي شانتي ڇو نٿي ملي؟
هر ڪم پنهنجي وقت تي ٿيندو آهي، پر هيءَ ڪبوتر سمجهي ٿو ته اهو هن پڃري مان ڪڏهن به آزاد نه ٿيندو ... ڪهڙو پڃرو سدائين آباد رهيو آهي؟
نيٺ ته هر پڃرو مٽيءَ جو ڍير ٿي ويندو آهي، ۽ روح وڻ جي ٽاريءَ تي ويهي ٻوليندو آهي.
اي دل! تون ايڏي اُتاولي ڇو آهين؟ پاڻ کي زخمي نه ڪر، وقت جو انتظار ڪر، ۽ پڃري ۾ ئي اهي ٻولَ ٻولُ، جيڪي ٽاريءَ تي ٻولڻ چاهين ٿي.
شُڪر ڪر تون پڃري ۾ آهين ۽ تو وٽ ”وقت اچڻ“ کان اڳ ڪجهه ”وقت“ آهي
ڳاءِ ڳاءِ! اي پکي ڳاءِ!
اکيون پُور ۽ پڃري سان اجائي ويڙهه ڇڏ ته جيئن تون پَرن بِنا پرواز جو حيرت انگيز مشاهدو ڪري سگهين. ٿي سگهي ٿو ته اهڙي پرواز تون حقيقي پَرن سان به نه ڪري سگهين!

•
24.08.2000
ڇا سجدو فقط نماز آهي؟ ڇا وضو فقط پاڻيءَ سان آهي؟ ڇا پاڪائي جسم سان مشروط آهي؟ ته پوءِ اي پاڪ روح ! ناپاڪيءَ جو قطرو ڪيئن پاڪ ٿيندو؟
اي رهنما! نوريءَ مان کِکِي ڌپ ڪيئن ويندي؟ مڇي، جيڪا ڏوهه ثواب کان آجي آهي. مڇي، جيڪا سڄي ڄمار پاڻيءَ ۾ آهي، کِکِي آهي ۽ کِکِي