2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2204
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ءِ زندگيءَ جو تِياڳ ضروري نه آهي. توهان به ته زندگيءَ ۾ نرواڻ ورتو. جنم چڪرن جا چڪر توهان ڄاڻو، آئون ته پنهنجي اکين جي سامهون زندگي مان زندگي ڦٽندي ڏسان ٿو، جيڪو هڪ ئي جِيو جو تسلسل آهي. ان ڪري مان چوان ٿو ته مون پاڻ کي ان رُوپ ۾ به ڏٺو آهي جيڪو مون کان اڳ هو، ۽ ان رُوپ ۾ به ڏٺو آهي، جيڪو پوءِ اچي چڪو آهي. ڏکن کان ڇوٽڪاري لاءِ آتما جي ترقي ته برابر ضروري آهي، پر نرواڻ لاءِ زندگي جو تياڳ! آئون ٺيڪ نٿو سمجهان.
•
وقت ايندو جو توکان حساب ورتو ويندو ۽ ليکو تو ڏانهن نڪرندو! ۽ ها! ان وقت تو وٽ قرض لاهڻ جو وقت به ڪونه هوندو. سچو آهين ته پئسو نه، سچ ڪماءِ! ٿي سگهي ٿو ته بخشش ٿي وڃئه!
•
تون ڪنهن ٻئي کي نه، پاڻ کي ٺَڳيو آهي ۽ پنهنجي لاءِ ڀوڳنائون لِکائي ورتيون آهن. ڏيڻهار توکي معاف ڪري! هيءَ ماڙي جيڪا تو ٺَڳيءَ سان ٺاهي آهي، گهڻا ڏينهن بيٺي هوندي؟ فقير جي ڳالهه لکي ڇڏ، هڪ ڏينهن تون هن ماڙي مان هليو ويندين ۽ تنهنجا پونئير به هتي ڪونه رهندا. ڪو به پکي هميشه آکيري ۾ ڪو نه رهندو آهي ۽ نه وري آکيرو باقي رهندو آهي
•
”ايڪتا جو ڏينهن يا ثقافت جو ڏينهن:“ ڇا آهي؟ جشن سٺي ڳالهه آهي، پيار ۽ محبت جو اظهار به چڱي ڳالهه! مُرڪون به سُٺي ڳالهه، پر اهي دلي واعدا ڪٿي آهن جيڪي پنهنجي ڌرتي، ٻولي، امن، ايمانداريءَ سان ڪم ڪرڻ، ڪرپشن نه ڪرڻ لاءِ ڪجن؛ ۽ اهو به ته اسان سِنڌي نه ڪنهن کي مارينداسين نه زخم رسائينداسين، نه پنهنجي ڪنهن ڀيڻ کي ڪاري ڪري مارينداسين ۽ سندس خواهش جو احترام ڪنداسين. آئون بدر ابڙو وچن ٿو ڪيان ته انهن اصولن تي هر ڏينهن قائم رهندس. ڇا تون به اهڙو واعدو ڪرين ٿو؟
(هي سِٽون 20 نومبر 2011 واري ڏينهن تي دوستن کي ايس ايم ايس ڪيون ويون)
•
جڏهن سچ لکڻ جي ڏوهه ۾، مون کي هٿڪڙيون وجهي ۽ سيني تي غداريءَ جي تختي هڻي، فوجي بئرڪ پهچايو ويو، ۽ سِول ۽ فوجي عدالتن ۾ جوابدارن جي ڪٽهڙي ۾ بيهاريو ويو، ۽ جوانيءَ جا چار قيمتي سال ڦُريا ويا، ان کان پوءِ ڪو مون کي ٻڌائي ته انهن رياستي ادارن، انصاف جي عدالتن ۽ هن ملڪ جي قيادتن کي آئون ڪيتري پيار جي نگاهه سان ڏسندس؟
منهنجا خواب ته اکين ۾ اڌورا رهجي ويا ... ان هوندي به مون ڪڏهن هن ملڪ جي خلاف ڪا ڳالهه نه لکي آهي، نه ئي پنهنجي اولاد کي پنهنجا ڦَٽ ڏيکاريا آهن، جيڪي هن رياست منهنجي وجود ۽ روح کي ڏنا. مان ڇا ڪريان جو هن رياست ۾ منهنجو پنهنجوديس به موجود آهي. هن ملڪ جي ادارن منهنجي عزت نفس کي مجروح ڪيو، منهنجي گهريلو زندگي تباهه ڪئي، مون کي مالي طور ٻُڙيءَ تي بيهاري ڇڏيو، ۽ مستقبل اونداهو ڪري ڇڏيو؛ جيتوڻيڪ منهنجا خواب ٽٽي پيا پر آئون پنهنجن ٻارن جي اکين ۾ پنهنجي ملڪ لاءِ محبت ڏسي (جيڪا هنن کي اسڪول ۾ پڙهائي وئي آهي) مان هنن لاءِ دعاگو آهيان ته سندن محبت جو ڀرم رهجي اچي. مون کي نه سهي، کين محب وطن سمجهو وڃي ... نيٺ به هر ماڻهوءَ کي پنهنجو ملڪ کپي، جنهن ۾ هو پنهنجا خواب پوکي. خدا ڪري ته هي ملڪ ڪنهن کي به ڏک نه ڏئي، ۽ منهنجن ٻارن جا خواب مون وانگر اڌورا نه رهجي وڃن!
•
جڳ ته مري مري مئو ، تون به مري ويندين، فقير ايئن مر جو جيءُ اٿين!
•
وڏو ڀاڳ وارو ٿو ڏسجين، ڪنهن سچي مرشد جو درشن ڪيو اٿئي شايد، عشق به ڪيو اٿئي ۽ سوريءَ جي سزا کان به بچي وئين؟
•
تنهنجي کوپڙي پيٽ ۾ آهي. ڪو ٻيو عقل وارو ڪڏهن ڍاپيو آهي، جو تون ڍاپجندين؟ ٻه گدرا مٺ ۾ ڪونه ايندا آهن، تون ٻه ٻه ڪانڌ ڪرڻ جي چڪر ۾ آهين!
•
قاضي انصاف ڪندو ته تون ڪيئن ڇٽندين؟ پهرين دل ڏکوئي، پوءِ واويلا ٿو ڪرين!
•
نچين ٿو، ڳائين ٿو، شاعري ٿو ڪرين، پر ڪنهن سان پيار ڪونه اٿئي، چئه تنهنجو ٻج ڪهڙو سَلو ڪندو، ۽ ڪهڙا گل جهليندو؟
•
جنهن موڪليئي، سو واپس ٿو سڏي ته روئڻ بيٺو آهين، تون هتي سُک ماڻڻ لاءِ آيو هئين يا بيٺي پير موٽڻ لاءِ؟
•
اي ڀڳت! منهنجي مرشد جي شان ۾ ڪوجها اکر نه ڳالهائجانءِ، هن جي وجود سان چانڊوڪي آهي، جيڪڏهن توکي روشني نه ٿي ڏسجي ته تنهنجي اکين جي ديد گهٽ هوندي.
•
فقير! هيءَ دنيا سپنو اٿئي، سراب اٿئي، گهرڻ سان ڪجهه به نه ملندو آهي. ڪڍ لڳڻ سان هر شئ پري ڀڄندي آهي. ان کي دل مان ڪڍندين ته اها تنهنجي ڪڍ ايندي..
•
فقير! هي ماڻهو تو کان نفرت ڪن ٿا ته ڀلي ڪن. تو تي چٿرون ٿا ڪن ته ڀلي ڪن، تُنهنجو ماڻهن سان ڇا؟ تون پنهنجي ڪم سان ڪم رک، هُو ڄاڻن هنن جو ڪم ڄاڻي!
•
دل ته هڪڙي آهي، گهڻين جاين تي هڻندين؟ وڻئي ته اميريءَ ۾ هڻ، وڻئي ته فقيريءَ ۾ لڳاءِ!
•
اچي! هي ڪجهه سِٽون وٺ. سنڀاليندين ته ڪمائيندين، ورهائيندين ته وڌندين. هي اکر سچو اٿئي جيڪو ازل کان آيو آهي، ۽ باقي دنيا هن پراڻي قبي جيان اٿئي، جيڪو نيٺ ڊهي پوندو!
•
پڇين ٿو ته هي زمين ڇا آهي، ۽ آسمان ڇا آهي؟ ڪڏهن جنڊ ڏٺو اٿئي؟ تون جنڊ جي ٻن پڙن ۾ آهين، جنهن ۾ گُهڻا به اٽو ٿي ويندا آهن.
•
ڇا تون ان کي به شاهوڪار چوندين، جنهن جي دل ۾ پيار نه آهي؟ اڙي ميان تون هڪڙو نانءُ ته دل ۾ رک!
•
ڀلا ڪيا ميري مَٽڪِي ٽوٽ ري
مين تو پَنيا ڀَرن سَي ڇُوٽ ري
(ڪبيرداس)
ڪبير داس ڳالهه ته شاعراڻي ڪئي اٿئي، پر پاڻي ڀرڻ کان ڇُٽي پوڻ کان پوءِ ڪهڙي چڱي ڳالهه ٿيڻي آهي ؟ جيڪڏهن انسان جو پورهيو شاعري ءَ سان ڀيٽڻ جوڳو آهي ته پوءِ آئون پاڻي ڀرڻ کان ڇو ڇُٽان؟
•
مون ڇا ڪيو؟ مون ڇا لکيو؟ مون ڇا ڏنو؟ مون ڪهڙو جبل جهاڳيو؟ مون ڪهڙي بغاوت ڪئي؟ منهنجي ڪهڙي وِتِ؟ هي سڀڪجهه ڪيو ته الائي ڪنهن؟ سائينءَ مهرباني ڪري هنڌ هنڌ منهنجو نالو لکي ڇڏيو.
•
شئ ڪٿي پئي آهي، ۽ ڳولين ڪٿي پيو؟ تو ڇا وڃايو آهي، ۽ ڳولين ڇا پيو؟ پنهنجي دل تي هٿ رک! ڇا تو ڪجهه ٻُڌو؟ ڇا تنهنجي دل هروڀرو ڌڙڪي رهي آهي؟
•
جيڪڏهن تون به بي وس آهين، ۽ آئون به بي وس آهيان، ته پوءِ ڪنهن وَس واري کي سڏ ته ڪرڻا پوندا، ايئن ته ڪو به هن انڌي کوهه مان ڪونه ڪڍندو!
•
جيڪو آزاد آهي، سو ٻَڌل آهي، ۽ جيڪو ٻَڌل آهي، سو آزاد