2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2196
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ا به چوي ٿو ته انتظار ۾ هُجِ.
وري به ويا آڪاس ۾ ٽِمڪي، اُجهامي ڏيئا، اي دوست ٿڪجي پوين ته موٽي وڃجانءِ، مون کي مايوس نه ڪج.
•
بي پناهه سونهن ۾ نگاهه پٿرائجي وئي آهي، ڪٿي تنهنجو تاءَ ، ۽ ڪٿي آئون تُڇ !
•
وڏي واءَ ۾ سڙهه ڦاٽي چڪا آهن، نه ڪو ڪنارو ٿو نظر اچي، نه ونجهه ٿو لڳي. مون تنهنجي ڏنل ناؤ تنهنجي حوالي ڪري ڇڏي آهي.
•
اڄ ديس ڇو پرديس ٿي ويو آهي؟ اي دوست ڪو سوال ته پنهنجين ادائن کان به پڇ!
•
20.جنوري 2000
پيار جا ٻج پيو پوک، پوءِ کڻي ڦُٽن يا نه ڦُٽن، زندگي ايئن ئي آهي، ڪنهن کان به کڻي پڇ !
•
26 جنوري 2000
زندگي دک ئي دک آهي پئي دُکي
ذائقو زهر جو پيئي چکي !
•
سُک به خواب وانگر ٿئي ٿو، ۽ خواب وکري ويندا آهن. ڀلا ڪو دل جا اهڙا داستان ڇو لکي؟
•
ان کان سواءِ حياتيءَ ۾ نشو ئي ڪونه هو، هي راز به ڪو نيرو نانگ آهي جو پيو ڪکي.
•
تون ئي چئو، اي پرين ته ڇا ڪجي؟ هن مٿي ۾ جيڪي به هو سجدي ۾ رکي ڇڏيو اٿم.
•
جيئن ماٺ ۾ رُنو آهين، فقير! اهو ڪافي آهي. ڏس! متان تنهنجو حال اکين مان بکڻ لڳي!
•
دوستن جي هجوم ۾ ڪو اڪيلو آهي. ڏيئو ته ٻري ٿو پيو، پر خاموش آهي.
•
تنهائيءَ ۾ راتوڪا خواب وِسرندا ٿا وڃن، ڪي چِٽا ، اَڻچٽا! ڇا چوان؟ ڇا لکان!
•
آئون ٿو لکان، يا لکي ٿو ڪو ٻيو؟ فقير! تون ڪنهن غلط فهميءَ جي چڪر ۾ نه پئه، دردن ۾ به سرور آهي. خبر نه آهي ته هن دنيا جي خمير ۾ ڇا آهي؟
•
23.9.82
مان ڪير آهيان؟ سوالن ۾ ڇا رکيو آهي؟ تنهنجو نگاهون ئي سڀڪجهه، مون ۾ ڇا رکيو آهي؟
•
اي سج ! ڪيڏو تڪڙو آهين، ڏمرو لڪ اڃا آڳاهون آهي، هيل ته هراڙ تي هُج. ايڏو تڪڙو ڇو ٿو لهين، ايڏانهن اڄ پرينءَ جو پرتَوو آهي. ڪنهنجي شوق کي ته ڏس! اڄ ايڏي تپش ڇو اٿئي؟ ڪانون جي اک ٿي نڪري، منهنجيون تريون ته ڏس. ڌرتي ٽامي جيان تتي آهي، باهه ٿي وسي، تنهنجي سختي منهنجو ڀاڳ ڇو ٿي آهي؟ مان به تو وانگر سڄي عمر هليو آهيان، منهنجي پيشاني ڏس، ان ۾ گهنج پوڻ لڳا آهن. پنهنجو پراڻو رستو آهي، هن وقت فرق رڳو اهو آهي ته تون لَڪ لهي رهيو آهين ۽ آئون چڙهي رهيو آهيان.
•
واقعي! فراز تو سچ چيو هو، ته ”اڄ اسان جن ڳالهين تي ڦاهي چاڙهيا ويا آهيون ، سڀاڻي اهي نصابن ۾ هونديون.! اڄ اسان اکين سان پيا ڏسون.
•
تون ڇا هِجر هِجر جون ڳالهيون پيو ڪرين! هن قيد خاني جا تالا ٽٽڻ وارا آهن، هاڻي، تون اڳتي محبوب سان ملاقات جو منظر اکين ۾ سينگار!
•
اها تنهجي پيار جي خوشبوءِ هئي، نه ته ڀلا، خلا ۾ به ڪو گل ٽڙيو آهي؟
•
پراڻين واٽن تان لنگهندو آهيان ته انهن تي پراڻا دوست نظر ايندا آهن، هو ته گهڻو اڳتي نڪري ويا هئا، مون ڏانهن اداسيءَ مان ڇو نهاريندا آهن، ۽ مان سندن اداسيءَ جو مطلب سمجهي نه سگهندو آهيان. ڇا هو منهنجي انتظار ۾ آهن.
•
تنهجي گهٽي ڪيڏي نه پُر ڪشش آهي، ٻيون سڀ بازاريون ويران ۽ ٻسيون ٿيون لڳن، ڄڻ ته ڪو راڪاس گهمي ويو آهي، ها هُو چؤواٽو ڏِس، جتي اڏي رکي وئي آهي، ۽ ڪي فقير سِر ڏيڻ لاءِ قطار ۾ بيٺا آهن، اتي ماڻهن جا ڳاهٽ آهن، اتي ڪافي روشني آهي، تبهنجي گهٽي ان چوراهي وٽان ئي ته شروع ٿيندي آهي.
•
ماڻهو قيد خانن ۾ رهڻ لاءِ ته نه ڄائو آهي، ۽ نه وري رڳو جيئڻ لاءِ ڄائو آهي، ماڻهوءَ ته پنهنجي ۽ سچ جي کوج ۾ نڪتو آهي، جي ماڻهو سچ جي کوج ۾ تيرٿ نه ڀيٽيندو ته ڪير ڀيٽيندو؟
•
اڄ آئون اڪيلو ڇو بيٺو آهيان؟ قافلو ڪيڏانهن ويو؟ ڇا آئون سراب ۾ هئس، ڇا قافلو اڳتي نڪري ويو آهي؟ آئون گهڻو اڳتي نڪري آيو آهيان ، يا قافلي وارا هڪ هڪ ٿي موٽي ويا آهن؟
•
هر شام جو جڏهن دروازو ديوار ٿي ويندو آهي، ۽ سرگوشيون وڌي وينديون آهن، تڏهن اڪيلائيءَ جو پکيئڙو سناٽي جي ڪَنڊن سان الجهي، زخمي ٿي ڪيهون ڪندو آهي ... تڏهن ڪٿان پري کان تنهجي ياد جي ڇم ڇم پايل ٻڌي ايندي آهي، ۽ رات مئخاني وانگر ڇُلڪندي ويندي آهي.
•
هن ٻوساٽ ۽ تپش ۾ شيشا رِجي پوندا، دري کولي ڇڏ! هن گلدان ۾ ٻه چار ڍُڪ پاڻي وجهه، گل ڪومائجي نه وڃي، سونهن کي خوشبوءِ بخش! جيون کي ايڏو تنگ نه ڪر، ڪٿي ڪجهه ٿي نه پوي!
•
هلي آءُ! تون ۽ مان پنهنجين اڪيلائين کي ٿوري دير لاءِ پوئتي ڇڏي گڏجي هلون! تون مون کان ڪجهه به نه پڇ، مان توکان ڪجهه به نه پڇان. پڇي ڇا ڪنداسون، اجايو هڪ ٻئي کي زخمي ڪنداسون. يادون، گل هونديون آهن يا ڪنڊا؟ ڪجهه نه سوچيون. بس ٿوري دير لاءِ گڏجي پنڌ هلون! توتي ڇا گذري، مون تي ڇا گذري؟ هن دنيا ۾ سڀني جي ايئن ئي گذري. سڀ ڪجهه دير گڏجي پنڌ هليا، ڪي وري مليا، ڪي نه مليا. هلي آءُ!
•
مجسما گهڙبا نه آهن، انهن کي جنم ڏبو آهي.
•
پيار سان ڪنهن ڌارئي جو ڪهڙو واسطو آهي؟ اها تنهنجي هستي آهي، پيار ته ڪا عجيب شئ آهي. اهو ڪو واپاري سودو نه آهي. هر ڪنهن سان ڪو خاص تعلق ٿي سگهي ٿو. پر پيار جو ته ڪنهن سان به تڪرار نه آهي. پيار ان کان گهڻي پرانهين ۽ گهڻي مٿانهين ڳالهه آهي. ماڻهو ان مهل ڪنهن منزل تي پهچي ٿو، جڏهن هو پيار ڪرڻ شروع ڪري ٿو. ڪنهن ضرورت تحت نه، پيار تحت. ان پيار ۾ هو هڪ ذهن يا دل سان ڀائيوار ٿئي ٿو، ڪنهن کي ڏيڻ ۽ ورهائڻ شروع ڪري ٿو. ۽ جڏهن ٻه دليون هڪٻئي سان بي غرصيءَ ۾ اورين ٿيون، تڏهن هڪ عجيب گل ٽِڙي پوي ٿو. هڪ عجيب رنگ ظاهر ٿئي ٿو. هڪ خوبصورت ۽ عجيب ڳالهه پيدا ٿئي ٿي. اها خوشي آهي! ڇا اها عجيب ڳالهه نه آهي ته ڪي ٻه ڄڻا ڌار هوندي به هڪ آهن!
•
اڪيلائيءَ جي رات ۾ ڇا ته چمڪاٽ ٿيو آهي؟ منهنجي سيني ۾ ڪيڏو سور اٿيو آهي. ڇا سج سيني مان اڀرندو؟
•
ساوڻيءَ جا اڌ راتي اوهيرا ، ۽ پرتي اوڀر کان کنوڻين جا کِجڪا، ڇا تو ڪونه ڏٺو آهي ته اونداهيءَ جي اوٽ ۾ وڻ پنهنجا لڱ ڪيئن ڌوئيندا آهن؟ تو ته شايد ڪڏهن تيرٿ ڪنڀ تي ديوداسين کي تڙڳندي به نه ڏٺو آهي.
•
هر شئ کي سمجهڻ لاءِ پهرين ڀڃڻو پوندو آهي. ڇا تو پاڻ کي سمجهڻ لاءِ پنهنجي خوديءَ کي ڀڳو آهي؟ آئون اقبال جي طريقت تي ڪونه هلندس، آئون فقيرن ۽ ڪامريڊن واري ٻولي پيو ڳالهايان.
•