خواب ۽ خيال

� سواءِ ڇا آهي؟


•
دل چوي ٿي ته سڄي رات پيئان، متان ڪو سمجهي ته اجايو ٿو جيئان!

•
اي پاڳل تنهنجو آواز ڪيترو پري تائين ويندو جو صحرا ۾ دوستن کي سڏ ٿو ڪرين؟ دشت ۾ ڪو به ڪنهنجو دوست نه هوندو آهي، ڪو به سڏ جي وراڻي نه ڏيندو آهي، تون ته پاڻيءَ جي اميد لڳائي ويٺو آهين!

•
ڇڏ ته پنڌ پڄايون! ڏسون ته ڪير ٿو ٿڪجي؟ ڪير ڪيترو پنڌ ٿو کٽائي؟ چنڊ ڪيستائين ٿو وڃي؟ ۽ مان ڪيستائين ٿو وڃان؟ ڏسجانءِ، چنڊ اتي ئي پيو گردش ڪندو، آئون اڳتي نڪري ويندس. توکي به نظر نه ايندس!

•
جيڪڏهن هي ته ڪجهه ڪلاڪن جو سفر آهي ، تنهنجي منهنجي ڪا ڄاڻ سڃاڻ به نه آهي ۽ تون منهجي منزل به نه آهين ته پوءِ، اي اجنبي همسفر! تون گهڙيءَ گهڙيءَ ۾ گهونگهٽ ڇو پئي ڪڍين؟


•
منهنجن خشڪ چپن تي پنهنجا ماڪ ڀنل چپ رک، اي موکي! هن سُڪل واريءَ تي سنڌوءَ جو ريج ڏيئي وڃ. زندگي ڪاغذن جي ٿهيءَ وانگر تيز هوا ۾ رکي آهي، انهن تي پنهنجي مئخاني مان آسري جي پيالي رکي وڃ!

•
سچ ٿو چوين حضرت رومي! عشق ۾ ڪو اهڙو برقي اثر آهي جو ان جو نالو ٻڌڻ سان جبل به جنبش ۾ اچي ٿو وڃي، ۽ نچڻ ٿو لڳي.

•
اسان امن جي کوج ۾ نڪتل ڪيڏا نه خوش قسمت ....

•
اي سانت! هي چنڊ آڌيءَ رات جو ڪيڌانهن گم ٿي ويو؟
ڪلاچيءَ جي ڪُن تي وڃ! سڄ شور اتي آهي، چون ٿا اڄ وري گهاتوئڙن ۽ مانگر مڇ جي ويڙهه پئي هلي!

•
پکيئڙا ! چانڊوڪيءَ تي نه ڀلج، اهو به پاڇو اٿئي. تون تڪڙ ۾ اُڀ ڏانهن ڀڙڪو ڏيئي اڏاڻو آهين. اڃا ته توکي کوري ۾ کامڻو آهي، آڌيءَ رات جي اونداهيءَ ۾ اُڀامي اڏامڻو آهي.

•
اڙي اجل! متان اوچتو اچين! تون اٽل آهين پر منهنجي اندر ۾ اڃا به ڪي بيچين اُڌما آهن. اڃا گهڻو ڪجهه لکڻو آهي. ٿورو ترسي آءُ ... ڪي پَل بيهه ته قرض لاهي وٺان!

•
اي فقير! جهاتي پائيندين ته اندر اُڃايل نظر ايندءِ. هُو جيڏانهن به وڃن ٿا، تن ۾ محبوبن جي تانگهه اٿن. ٿر ۾ رڳو سُڃ نه آهي، واريءَ جي هيٺان اونهائين ۾ اَکٽ جر پيو وهي!

•
اي رات! ڪا اهڙي ماڪ وساءِ جو گُل گُل ڇرڪي جاڳي پوي، ڌرتي ڪا نئين باک ڏسي، ۽ عشق جي منجهند اهڙي ٿئي جو لڱ ان جي تپش تي هاريءَ جي بُت وانگر رُڪ ٿي وڃن.

•
سج ڪَني ڪڍي ته تنهنجي تجليءَ آڏو شرمندو ٿي جهڪو ٿي ويو. سج اجهاڻو ته چنڊ چمڪي وري به تنهجي ساک ڀري!

•
منهجو جسم پراڻو ٿي ويو آهي، پر روح ڪنهن نوجوان عقاب وانگر آڪاس ۾ گهتون گوهيون ٿو ڏئي.





•
نه دلاسو، نه سمجهوتو ...
نه ڪو آسرو چُڪيءَ جو آهي
جدائي به جدائين جهڙي،
اڪيلائي به اڪيلائي آهي!
ڀٽائي ! تنهنجو هي سفر ڪيڏو نه انوکو آهي !
ڪيڏو نه اؤکو آهي
سفر سوچ جو سؤکو ناهي
بي شڪ! گلاب جهڙي آهه، سوچ تنهنجي
تون خوشبوءِ ڀريو ماڳ آهين ... پر
هي رات ڏينهن عجيب آهن
تون پاڻ ٿو ڏسين هي
تارا به فقيرن جيان بي وطن غريب آهن
جنم جو سفر آهي سڄو
ڪا صدي پَل وانگر ٿي لڳي،
ڪو پل آهي جو صدين جو ٿو لڳي ...
نه دلاسو، نه سمجهوتو آهي
جنم ڪيڏو اؤکو آهي!




•
تنهنجين پلڪن ۾ راز لِڪي رهيا آهن، پر اهي ڪونه لڪندا. آئون ڏسان پيو ته تنهنجن هرڻيءَ جهڙن نيڻن ۾ نازڪ سپنا سرجي رهيا آهن. زمانو سپنن جو دشمن اٿئي، خيال ڪجانءِ !



•
ڏس! هيءَ مير وقت سان تري ۾ ويهي رهي، ڦِٽڪي هڻڻ جي ضرورت ئي نه پئي ... بلڪل ايئن جيئن حياتي واريءَ ۾ پاڻيءَ وانگر پيهي وئي. تون چوين ٿو ته زندگي اڃا اڳتي آهي. منهنجي منزل ته رستي ۾ ئي اچي وئي آهي. پوئتي ڏس! جسم ڌوڙ ۾ الائي ڪٿي لَٽجي ويو، پر آتما واعدو ڪيل سر زمين تي تو اڳ پهچي وئي آهي.



•
سج جو ڪم آهي اڀرڻ، روشني پکيڙي وقت سان اُلهي وڃڻ. چنڊ جو ڪم آهي اڀرڻ، چانڊوڪي ڪرڻ ۽ پوءِ گم ٿي وڃڻ.، ۽ تارن جو ڪم آهي جڏهن ڪو به نه هجي تڏهن آسمان تي ڏيئا ڏيئا ٿي ٽمڪڻ ... اي جهونا! تو پنهنجي عمر ڪيئن گهاري؟


•
تون سوچين ٿو تون ته هِن گَجڻِي گاج جي هُن پار ڪيئن ويندين؟ سنڌوءَ جي سِير ڪيئن ٽپندين؟ ٻُڌ! هر سفر جي سواري ۽ سمرسامان جدا هوندو آهي. هيءَ حد ٽپڻ چاهين ته جسم کي اورئين ڪناري تي ڇڏي، اڳتي روح سان پنڌ ڪر. جسم سميت تڏهن ويندين، جڏهن اپار کان ٻيڙو ايندو !


•
فجر جي اذان اچي رهي آهي. ازل توکي روزانو در تي اچي سڏي ٿو، ۽ تون انهن سڏن کي ٻُڌو اڻٻڌو ڪريو ڇڏين. تون ئي چئو! جيڪڏهن ڪو تنهنجن سڏن جي وراڻي نه ڏئي ته تون ان کي ڪيترو وقت سڏيندين؟ پوءِ به ازل ٿڪجي نٿو، ۽ پَل پَل روپ مٽائي تنهنجي آڏو اچي توکي پاڻ ڏانهن سڏي ٿو. پوءِ نه چئجانءِ ته هن توکي وساري ڇڏيو آهي، ۽ توتي ڪڏهن به مهربان نه هو.


•
خبر اٿئي تنهنجي مونجهاري جو سبب ڪهڙو آهي؟ جيڪڏهن تنهنجو جسم ڏکڻ ڏانهن سفر ۾ هجي، ۽ تون اُتر جي خيال ۾ هجين ته ڇا ٿيندو؟ انهيءَ اڻ تڻ ۾ هڪ ڏينهن تون سمنڊ جي ڪنڌيءَ تي پهچي ويندين، جتي تنهجي ٻيڙي تيار بيٺي هوندي. ان مهل تنهنجين اکين ۾ هِماليائي خواب ٽنگيل رهجي ويندا. تنهنجو مسئلو اهو آهي ته هِماليه جون واديون ۽ سمنڊ جون اونهائيون هڪ ئي وقت تنهنجن خوابن ۾ اچن ٿيون.

•
ڪير ڪنهن سان ڪيترو هلندو؟ ان سوال جو جواب آئون ڪونه ڏيندس. تون پاڻ کان پڇ! تون هي جنم جنهن سان گهارڻ چاهين ٿو، توسان گڏ صحرا ۾ رهندو؟ هر ڪو پنهنجي مرضيءَ موجب جيئڻ چاهي ٿو. تنهجي محبوبه تنهنجي ڀڳتياڻي ڪونه آهي. نه تون ڀڳوان آهين ۽ نه نادر شاهه! نادر شاهه جي مرضي ڪنهن جي دل تي ڪونه هلندي. هي سڀ مڙئي زماني جو بندوبست اٿئي. ”محبت ۽ مفاد “ جي نازڪ رشتي تي ٿورو نرميءَ سان سوچ!



•
اي لواري شريف وارا قابل احترام بزرگ! تنهنجا دروازا اڌ صديءَ کان خلق لاءِ بند ڪيا ويا آهن. مون کي خبر آهي ته هتي ڪوبه حج ڪونه ٿيندو هو، ماڻهن تنهنجي درگاهه تي حاضريءَ کي سعادت ٿي سمجهيو. ماڻهو جي ڳاهٽ ڪري ايندا هئا، اهي ميڙاڪا بند ڇو ٿي ويا؟
اي سائين! چون ٿا ته تنهجي ها�