خواب ۽ خيال

br/>
سڄو لوڪ چوي ٿو ته ڌرتيءَ تي خوشيءَ جو وجود آهي، منهنجي دل سدائين ڇو دکي هوندي آهي؟

•
محبتون ايئن لتاڙجي ٿيون وڃن، ڄڻ تاتاري لشڪر جي گهوڙن جي سنبن هيٺان اچي وينديون هجن، دوستي رکڻ ۽ نڀائڻ جي سزا ڀي هوندي آهي.

•
ڪالهه جنهن شخص محفل مان اٿاري ڇڏيو هو، دوستو! منهنجي چپن تي ان لاءِ به هر وقت دعا هوندي آهي.

•
چئي نٿو سگھجي ته پاتال ۾ ڪيتري پستيءَ تائين ڪرنداسين، ذلتن جي به ڪا ته حد هوندي آهي.

•
دل ته مڃي ئي نٿي ته تون منهنجو قاتل آهين، ڪڏهن ڪڏهن ڪا ڳالهه دشمن جي به اُڏايل هوندي آهي.


•
دل مان پاراتو نه نڪري!

دل ته جلي آهي، ۽ درد مان اونهي دانهن به نڪري ٿي، پر خدا ڪري ته وري به تو لاءِ دل مان پاراتو نه نڪري.

•
ڇا ته من ڦـُلهاريو هو ، ڇا ته پن پن ساڙي ڇڏيئه، خدا ڪري ته وري به تو لاءِ دل مان پاراتو نه نڪري.

•
وري به عشق ئي ملامت جو بار ڪلهي تي کنيو آهي. خدا ڪري ته وري به تو لاءِ دل مان پاراتو نه نڪري.

•
نيزي مٿان عاشق جو ڪنڌ ڪيستائين سوار رکندين؟ خدا ڪري ته وري به تو لاءِ دل مان پاراتو نه نڪري.

•
ڪو منهنجي باري ۾ پڇي ته چئي ڇڏجانءِ هيءُ بيچين روح سنڌ جي مٽيءَ جي ڪهاڻي هئي. خدا ڪري ته وري به تو لاءِ دل مان پاراتو نه نڪري.


•
هونديون ...

منهنجي هٿ جون ليڪون ڇا ٿيون چون؟ اڃا به دشت ۽ وحشتون لکيل هونديون.
•
تون اجايو پريشان آهين ته سڀاڻي ڇا ٿــيندو؟ اهو ئي حال هوندو، ۽ اهي ئي ڪِيهون هونديون.

•
پوري جواني ته پــنڌ ۾ لنگـهي ويئي ، پاڻ هاڻي صلاحـن تي ڪـٿي به ڪونه بيـهــنداسون!
•
زماني جي ڳالهه دل ۾ نه ڪجانءِ! فقيرن جا حال اهي ئي ڇيهون ڇيهون هوندا آهن.

•
خبر ناهي ته توسان ڪڏهن ملڻ ٿيندو، تو کان سواءِ زندگي ايئن آهي جيئن، رڳو ئي جنڊ پيهندا هجون!
•
اي دل! تنهنجي ساک ڪو کڻي ته ڪيئن کڻي؟ پـاڻ ته بـدنـام گھٽين ۾ پيـا ٿـا جيئـون.



•
ڏِسـجـي ...

تنهنجي شهر جي روايت عجيب ٿي ڏسجي، هجي ته دشمني هجي ، پر دوستي ڏسجي.
•
تنهنجي چپن تي ڏينـهن رات دعا آهي ته ’شال رهجي اچي!‘ پر هتي ڪنهنجي جي دل ۾ اهـڙي محبت ته ڪو نه ٿي ڏسجي.
•
بي سبـب ته اجنبي ڪو نه ٿا سـڏجون، هن مـحفل ۾ شنــاس خيرڪي ٿـي ڏسـجي.
•
پاڻ ٻارن جي ڪا راند ته ڪو نه پيا کيڏون، جو دوستيءَ جون ڳنڍيون ٻـَڌِي، وري ڇوڙي ڇڏجن، هتي پريت جي ريت ڪا نئين ٿي ڏسـجي.
•
برابر! هي مسافر توهان جي شهر ۾ هڪ رات ٽِڪي اڳتي نـڪـري وينــدو، ڪو شخص هتان جا گهاءَ کڻي حياتي ڪيئن گهاريندو؟ اهو به ته ڏسجي.
•
دوستو ! مون پڄاڻان به ڪچهري قائم رهي، ماڃر جو ملڪ سدائين آباد هجي، هاڻي ”رَڙِي“ به ڏسـجي.


•
ٿـي ويـون ...

•
انگور واديءَ ۾ اکيون پٿر ٿي ويون آهن، ڪاري ڪفر جــو وڏو اجـــر مليو اٿم.

•
زبان بنديءَ جي سزا ته لڳي هئي، پر رڳون هڪ ساز تي وري بي صبر ٿي ويون اٿم.

•
خمار خاني ۾ اڄ پيهه ڪونه ٿي ڏسجي، شهر جون حالتون شايد خراب ٿي ويون آهن.

•
موکي! مئخاني جو در ڇو ٻيڪڙيل آهي؟ شايد سڄو شهر مئه پي پي ڪنگال ٿي ويو آهي، هي اونداهيون اوچتيون ته ڪونه ٿيون هونديون.

•
تنهنجي دل کٽي ٿي وئي آهي يا وِت باقي نه رهي آهي؟ ڳالهيون ته ڪڏهوڪو بي اثر ٿي ويون آهن.



•
خبر نه آهي ته اڄڪلهه محبتن ۽ نفيس جذبن جي پائمالي ڇو پئي ٿئي؟ سڀ سجدا ، پوڄائون ۽ وفائون بي اثر ٿي ويون آهن.

•
ڪالهه تائين ته وڏي دعويٰ پئي ڪيئه ته جيڪي ڪجهه خلق جي دل ۾ آهي، سو سڀ ڄاڻين ٿو. اڄ اوچتو دليون ڇو بي خبر ٿي ويون آهن.

***
•
خاڪ ڦلهوريم ته اندر ۾ آڳ اجهاڻل نڪتي. تون ڪهڙو فقير آهين جنهن جي دل ۾ ٽانڊو نٿو دکي!

•
خبر نه آهي ته ڪٿي ۽ ڪهڙي روپ ۾ ملين!؟ آئون بي گهر، ان گهڙيءَ لاءِ ڪجهه پريشان آهيان.

•
توهان فقيرن کان الائي ته ڇو پيا ٽهو؟ اسان ته پهر ڏيڍ لاءِ، ڪٿي ڪنهن کبڙ جي ڇانوَ لاءِ حيران آهيون.


•
سنڌوءَ جي ڪناري تي به اُڃارا آهيو ن
ايئن ٿو لڳي، اسان ئي، بيابان آهيون!



•
توهان جي خوشين جا فسانا ٿا گونجن، ته اسان جي اداسيءَ جا به ڪي ڪارڻ هوندا.



•
اسان جي اکين جي به ڪا جهڙ ُ ڦُڙ ڪهاڻي آهي، ايئن ئي راڳ ۽ وئراڳ جون دنيائون برپا ٿينديون آهن.



•
اڄ آڪاس تي سج ناراض ٿو ڏسجي. پري تائين ڪو وڻ به ته نه آهي، هي گل به زرد ٿا لڳن ، بلڪل پنهنجي درد وانگر! هاءِ غريب الوطني به ڪهڙي شئ آهي!؟




•
چيومانءِ ته جبل سان دوستي نه ڪر! زورآورن سان ڪهڙي دوستي؟ پر تنهنجو ته هر ڀيري کيرٿر ڏانهن پنڌ آهي. تون رڻ ڀوميءَ ۾ زخم کاڌل ٿو لڳين. مون عشق ۾ سرشار ته گهڻا ئي ڏٺا آهن، پر ايئن ڪنهن کي نڍال ڪونه ڏٺو اٿم.


•
هڪ خواهش هئم، پر اها به دفن ڪري ڇڏيم. باقي بچايل لڙڪ به هاري ڇڏيم. اي سڄڻ! تو کان مٿي ڀلا ڪير آهي؟ پاڻ کي تنهنجي هڪ اشاري تي ٻآري ڇڏيو اٿم.


•
تون ڪنهن گنهگار تي ويساهه ڇو ڪرين؟ مون ته بدنام گهٽين ۾ حياتي گهاري آهي.


•
آئون هر دڪان تي ٻار وانگر رُنو آهيان، هاڻي خواهشن تي مٽيءَ جا مڻ واري ڇڏيا اٿم.



•
تون اهي ڏيئا ڪونه ڳڻي سگهندين، جيڪي مون جنمن کان سنڌوءَ ۾ موهيا آهن.


•
مون کان منهنجا خواب پڇي ڇا ڪندين؟ مون انهن کي گهڻو اڳ، پرانهن ڪنارن ڏانهن تاري ڇڏيو آهي.


•
اجائي سهي! پر حياتي عشق ۾ وئي آهي. انڪري، عقل کي ڪنهن هنڌ هٿيڪو سمهاري ڇڏيو اٿم.


•
اي فقير ٿڪجي پيو هوندين؟ اوري پري جا سڀ ماڳ نهاري آيو آهين. ڇا عشق ۾ ٿڪ ڪونه ٿيندو آهي، جو وري ڪنهن سفر تي پيو سنڀرين؟





•
دل کَٽي ٿي وئـي اٿئي، يا وِت باقي ناهـي ؟ ڳالهيون ته ڪڏهوڪو بي اثر ٿي ويون آهن.



•
الائي ته ڇو محبت وارن جي پائـمالي ٿي، سڀيئي سجدا، پوڄائون بي قدر ٿي ويون. پر، اي دوست! تون پنهنجي نماز ۽ سجدي تي خوش رهه، منهنجي بندگي ۽ منهنجو ڪفر تنهنجي ڪنهن به ڪم جو ناهي.



•
توکي تنهنجي بندگي سرخرو ڪندي، منهنجن عيبن کي ڍڪڻهار ڍڪيندو. توکي فقيرن جون ڳالهيون نٿيون وڻن ته فقيرن کي صحرائن ۾ رلندو ڇڏي ڏي! انهن کي پٿر هڻي توکي ثواب نه ملندو.





نـيـٺ ٿـي پـونـدو

•

ننڊ ته ننڊ آهي، جنڊ پيهندي به اچي ويندي.

•

تون راضي ٿين يا نه ٿين، مان تنهنجي لاءِ لکندو رهندس، ۽ لکندي لک�