2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2208
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
دي نيٺ ته ننڊ اچي ويندي.
•
قطب، تارا، ٽيــڙو، ڪـَتي، وِهائو به ويـو، اي چنڊ! نيٺ ته شهر آهي، ڪٿان نه ڪٿان ته هن صدا جي وراڻي اچي وينـدي.
•
عجب ناهي جو اکين ۾ خواب ٿا پلـجن! سمنڊ جون ڇوليون ڀلي پاڻ ننڊ نه ڪن، اهي ننڊ پـَرِيءَ وانگر لوليون ڏينديون آهن، ايڏيون مٺيون لوليون جو هِن جنم کان اوجاڳيل کي به ننڊ اچي ويندي.
•
فقير! هلي آءُ ته پاڻ ۾ ويهي احوال اوريون. هن ميلي ۾ ڪٿي نه ڪٿي ته ڪا نويڪلي ڪـُـنڊ ملي ويندي. چئه پورب ۾ ڇا ڏٺئه؟ ۽ پڇم ۾ ڪير مليئه؟
•
دوست! لوڪ کـان ڪو به راز لڪـائي ڪـونه سـگھندين، اهو هر وقت ڪانءَ وانگر ٽوهه ۾ رهندو آهي. ڪا نه ڪا رهنڊ ضرور ايندي ۽ راز زخمن وانگر کــُلي پـونـدا.
•
اسان جهڙا ديوانا ته اکين ۾ اُڻندا آهن، ۽ پوءِ اهي ئي خواب پَن پَن ٿي ڇڻندا آهن. زماني کان پنهنجي اها ئي ڪِرت پئي هلي ... اهي ڇڻيل خواب وري نئون روپ ڌاري سرهاڻي اچي ويهي رهندا آهن. نه خواب کٽندا، ۽ نه وري اکيون سڄڻ جي شوق ۾ ٿڪبيون.
•
عجب آهي ته جن سان سڄي حياتي جهيڙي ۾ گذري، اهي ئي وڏي آهه ڀري جنازو کڻندا آهن، ۽ جيڪي زندگيءَ ۾ شامل ئي ڪونه هئا، انهن کي ئي وارثيءَ جا بار وڻندا آهن.
متان ڪنهن خوش فهميءَ ۾ رهين! جيڪي دل ۾ گونگن جيان پل پل رنا آهن، ماٺ رهيا آهن، ۽ وراڻي نه ڏيندا آهن، هوش وارا انهن ئي جنون وارن کي پٿر هڻندا آهن
•
تنهنجي اجاڙ دل ۾ به ڪو ته پير پائيندو، تون ڇو پيو اداس گيت ڳائيندو وتين ؟ آئون توکي اداس گيت ڳائڻ کان ڪونه ٿو جهليان، اداسيءَ ۾ به پيار ۽ ڪوملتا هوندي آهي. بس، مايوس نه ٿجانءِ!
•
رات پئجي وئي آهي، تون ترسي ڇو نه ٿو پوين، جنهن کي تنهنجو انتظار هوندو، سو، اُتائين راڳ وئراڳ ۾ سـُر پيو ملائيندو!
•
دوستي به وڏو درد آهي، دعا به ڪانه ٿي لڳي، عاشقيءَ ۾ هر ڪوئي پنهنجي قبر پاڻ ٺاهيندو آهي.
•
وِندر جي واٽ آهي، سج لَڪ ۾ آهي، پير ڇلجي چڪا آهن. ڀاڳ جي ڳالهه آهي، الائي ڪيستائين رلائيندو؟
•
تون جنهن جي انتظار ۾ ٿو جاڳين، سو نيٺ تنهنجي گھر ۾ به اچي روشني ڪندو ۽ تنهنجي جهوپڙي به جرڪي پوندي. تون بس ايترو ڪر جو ڏيئي جي وٽِ سوريندو رهه!
•
عيد جي ڏينهن هجوم ۾ ڏسان ويٺو، منهنجو قاتل به قطار ۾ مون سان اچي ويٺو. آئون حيران نه آهيان پر هو پريشان ضرور آهي.
•
هن زماني جي اهائي ريت آهي ته زماني جو مجرم ئي وڏي شان سان ويهندو آهي .
•
خلق چوي ٿي ته فيصلو خدا تي ڇڏي ڏي! ڪهڙو فيصلو؟ مان ته اڳي ئي خوشيءَ سان ويٺو ڀوڳيان.
•
ڇا ڪيان؟ اوريان ٿو ته حال اورجي ئي نٿو، اڄ ته آئون به ڪنهن اهڙي فقير جي انتظار ۾ آهيان، جيڪو منهنجي ڳالهه سمجهي ۽ آئون اوريندي اورتي نه رهان!
•
فقير! عشق جو زهر ته پي چڪو آهين، هاڻي پاڻ ئي پنهنجو تماشو ويٺو ڏسين! ان تڙپ ۾ رڳُون ڪيئن ٿيون تپن ۽ خمار ڪيئن ٿو چڙهي؟ سمجهائي سگهندين؟
•
اي ويڄ ! درد ۾ انوکو نشو آهي، اهو سُرور وڃائي ڇا ڪندين؟ سُور ساوا آهن، سـُـڪائي ڇا ڪندين! هي نشو ۽ هي سُور تازا ئي رهڻ ڏي!
•
تنهنجي دوستيءَ ۾ گھڻو ئي سکيو آهيان، وفا، بي وفائي، ناز، ادا ۽ چترتا! وري ڪو نئون باب پڙهائي ڇا ڪندين؟
•
اي ڪوهه! فقيرن تي تنهنجي ڪاوڙ ڪونه ٿي ٺهي، اسان توکي فتح ڪرڻ ڪونه نڪتا آهيون، اسان ته پنهنجي واٽ سان پيا وڃون، اسان تي پٿر تَپائي ڇا ملندءِ؟
•
تون شهر ۾ الائي ته ڪيئن ٿو رهين ! هي شهر مون لاءِ نه آهن. مون کان صحرا ڇڏائي ڇا ڪندين؟ مون کي منهنجي حال تي ڇڏي ڏي.
•
عشق اڳيئي روح کي ڪـُهي چڪو آهي، اڃا ڌيما ساز ڇيڙي وڄائي ڇا ڪندين؟ ميران ٻائيءَ جا ڀڄن به ڪنن ۾ ٻُرن ٿا، ۽ عابده پروين به ڪبيرداس جو ”من لاگو يار فقيري ۾“ ڇيڙي بي چين ڪري وڌو آهي. فيٰ لحال ايترو ئي ڪافي آهي.
•
پاڻ کي ته زندگيءَ ۾ رڳو صليب ئي صليب سجهن ٿا. يروشلم ڪيترو پري آهي؟ هيءُ هيڻو بدن ڪيستائين پنڌ ڪري سگهندو؟
•
جيئن اڪيلو هرڻ رڃ ۾ ڊڪندو آهي، منهنجا خواب ايئن ڀٽڪندا ٿا وتن. پاڻي ڪٿي آهي؟ ڇانورو ڪٿي آهي؟
•
مان تنهنجي پيار ۾ ايئن گم ٿي ويو آهيان، جيئن ڪينجهر تي وسندڙ مينهن جون ڦُڙيون ڪينجهر جي پاڻيءَ سان پاڻي ٿي وينديون آهن. اي ڪينجهر ! هاڻي تون چاهين ته به مون کي پاڻ کان ڌار ڪري ڪونه سگهندينءَ!
•
ساٿيو! ساٿ مان ڪو ڪانڌي ٿيندو؟ يا هن بي پناهه سڃ ۾ هرڪو ساٿ ڇڏي ويندو ! پير ان جا کڄندا، جنهن کي عشق لڳو هوندو!
•
اڄ ته عجيب ڳالهيون ٿا ڪريو! پيار جي پنڌ ۾ چؤطرف خوف طاري ٿا ڪريو، ۽ ڳرا شرط ٿا رکو! پاڻ ته وري به اينداسين پر توهان جي دوستيءَ جا پير اوکا پيا لڳن.
•
ڪالهه ڪشڪول ۾ پيار ڏاڍو پيو هو، پر پنهنجا ڀاڳ ڏسو! اهو ڪشڪول به خواب وانگي ڀڄي پيم.
•
اي من اندر ويٺل مورتي! تنهنجي اندر ۾ سک ايڏا هجن،
جيئن ڪو ننڍڙو ٻالڪ ننڊ ۾ کِلندو هجي! هڪ بي سمجهه پوڄاري ته ان کان وڌيڪ ٻي ڪهڙي دعا گهري سگهي ٿو؟
•
جن سان پيار ڪجي، انهن کي ڪهڙيون ميارون ڏجن! اسانـجـي دعا اٿن، اهي سدائين خوش هجن.
•
اي فقير! تنهنجا ڀاڳ ايئن ڪٿي هوندا جو تون جن لاءِ گيت لکين، انهن تائين اهي پهچن! آهستي ... آهستي ... آهستي ... جيسين اهي هوائن سان ڀٽڪندا ڀٽڪندا پهچندا، ان مهل تائين تون پاڻ خاڪ ٿي چڪو هوندين!
•
آئون ڪجهه ايئن پيو جيئان جيئن پپر جي پن ۾ رڳون هجن، هن هيڻي تـَن ۾ ڪو ٻيو رهي ٿو.
•
تون ئي ٿو پڇين ته مونکي ڪنهن جلايو ؟ هن وڻ کي باهه هروڀرو ته ناهي لڳي ! ڪنهن ڪارونڀار ڪيو؟ ڪنهن کنوڻ کِجائي؟
•
مونکان منهنجو نالو الائي ته ڇو ٿو پڇين؟ منهنجو نالو ته ’مِٽي‘ آهي، پر مون ۾توکان سواءِ ٻيو ڪير آهي؟
•
بس يار! هڪ تون ئي بي خبر رهجي وئين، جهنگ ۾ ته ڪا آڳ لڳي هئي!
•
پتو ئي ڪونه پيو جو سر ڪورجي ويو، شايد ڳن ۾ ڪا ٻه ڌاري هئي!
•
اُڃايل اکين به ته اڄ خوب پاڻي وَسايو آهه ، ٿر ۾ ٿوهر ٻانهن کڻي نهاريو آهي.
•
تو پڄاڻان حياتي ڪيئن گذري آهي؟ ڇا چوان جيڪڏهن اکين ڪجهه به نه ٻڌايو آهي.
•
مون پڄاڻان مونکي پيو ڳوليندين، ڇا ٿي پيو جيڪڏهن اڄ تو مون کي لنوايو آهي.