2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2217
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ڏينهن ٻن ۾ هر ڪو ئي موٽي ويندو، هي مهمان به ته وسڪاري ۾ ٿر آيو آهي.
•
زمانا ! ڪتابن مون کي ڇا ڏنو آهي؟ ٻين وانگر مون به هڪ وڏو زخم دل تي پرايو آهي!
•
فقير! تون ته اميدون پوکيندو آهين، تنهنجي شاعريءَ ڇو اداس ٿي ڀـُـلايو آهي؟
•
تو بنا جا باک ڦـُـٽي، ته ڪهڙي ڦـُـٽي، تو بنا جا رات کـُٽي سا ڪهڙي کـُـٽي؟
•
تون ساڻ هئين ته چانڊوڪي به چِٽي هئي، تو کان سواءِ واٽ، کُٽي ته ڪهڙي کُٽي!؟
•
تو نه آهين ته ڄڻ ڪا وڏي اداسيءَ وانگر اُٺي آهي، هر تمنا جي مٿان مِٽي پئجي وئي آهي.
•
تو کان سواءِ مون ڪڏهن، مئه نه اوتي آهي، پر ڏک مون سان، روزانو وٽيون ساري پيئن ٿا.
•
تو کان سواءِ به ڏس ته جيئان پيو، پر ايئن، ڄڻ حياتي ڪنهن سزا ۾ ڀوڳيان ٿو.
•
سڄي رات رستن تي ڦرندو آهيان، ماڻهون سمجهن ٿا ته اڪيلو هوندو آهيان، پر تون هر گھٽيءَ ۾ مون سان هوندو آهين، همزاد وانگر!
•
دوست! درد جا رشتا وڃائي نه ڇڏجانءِ، آئون اتي ئي ڪٿي هوندس ، مون کي سڏي وٺجانءِ!
•
جوانيءَ جي تصوير الائي ته ڇو رني آهي، ان تصوير ۾ جو شخص هو، ڪير هو؟ ڪيڏانهن ويو؟ هڪ ڀيرو ماضيءَ جو پنو ضرور اٿلائي ڏسجانءِ!
•
منهنجي درد جي دوا ته ٺهي ئي ناهي، ٿي سگھي ته دوستن کي دعا لاءِ چئجانءِ!
•
ياد جي ڪٻاڙ خاني ۾ ڇو ٿو وڃين؟ اتي جسم ۽ روح کي زخم رسندا آهن، با وضو ٿي، ڪجهه پڙهي پڙهائي وڃجانءِ!
•
اڪيلائي هئي ، ۽ ياد تنهنجي تري آئي. ڪالهه ، عجيب ملاقات هئي دل سان! مان ۽ منهنجي دل ٽهڪ ڏيئي رناسون، اي خدا! ههڙو حال دشمن جو به نه ڪجان!
•
توکان سواءِ، دل اڃا به صحرا ۾ دربدر آهي، اي فقير! جڏهن منزل تي پهچين ته سائينءَ کي پنهنجي ملاقات بابت ٻڌائي ڇڏجانءِ.!
•
اي جوڳي ! ڇا تو ڪونه ڏٺو ته ڪالهه کيرٿر ۾ هڪ شينهن بک ۽ اڃ ۾ مري ويو، ڳجهون به ماس کائڻ ڪونه آيون، شايد اهي به مري ويون آهن! ڪيڏو نه ڏُڪر آهي! ڪيڏي نه خاموش وحشت آهي.
•
زهر جو جام ڀري ، تنهنجو نانءُ وٺي پيتو اٿم. آب زم زم ۽ شراب جو ليڪو ڊاهي ڇڏيو اٿم.
•
ڀلي ته منهنجي ڀاڳ ۾ تعزيرون لکو ، هاڻي ته هر سجدي ۾ هڪ مئڪدو اٿم. اي مفتي! ڪو سجدن جي خمار کان محروم آهي ته مان ڇا ڪريان!
•
انڪار مان نڪران ته اقرار ڪريان. ڪو انڪار کان پهرين اقرار ٿو ڪري ته مان ڇا ڪريان!
•
هر گھڙي، تسبيح تي سُرڪيون ٿو ڀريان. ايئن هر گھٽيءَ ۾ سرڪار جو ذڪر ڪيو اٿم، اها طريقت ڪنهن کي وڻي ، نه وڻي منهنجو ڇا!؟
•
اها ڪا وڏي ڳالهه ناهي جو، ڪو، سرِ عام نچي، ملامت جو هي بار ڪو وڏو نه آهي.
•
تنهنجو نانءُ ته زبان تي اچي ئي نٿو، مگر لوڪ مون تي ٽهڪ ڏيئي کِلي ٿو. ڇا ماڻهن کي مجنونءَ جي جنون جو ڪارڻ معلوم ٿي ويو آهي؟
•
ڪي ديندار مون تي بت پرستي ۽ شرڪ جو الزام ٿا هڻن، ٻيا چون ٿا ته ناستڪ آهي، ۽ وري هُو ناستڪ چون ٿا ته تون خدا پرستي ۾ ڦاسي پيو آهين. ڪو مونکي ٻڌائي ته سهي بت ڪٿي آهي؟ خدا ڪٿي آهي، آئون ڪٿي آهيان، تون ڪٿي آهين، ۽ زمين ڪٿي آهي؟ ڪنهن سان ڪير شريڪ آهي؟ ڪير شريڪ کان ٻاهر آهي؟ اي سچل! تون ئي ٻڌاءِ ته آئون ڪير آهيان، ۽ ڇا ٿو چوان؟
•
مون ته پنهنجن جا زخم سانڍي رکيا آهن، پنهنجي اها ئي ته پونجي آهي، ڦُرائي نه ويهجانءِ!
•
ماٺ ۾ ٿو پيئان، ۽ ڪنهن کي به خبر ناهي . اي زهر! ڪو ته مون ڀي چڱو ڪم ڪيوآهي.
•
ڪو لڙڪ اکين ئي اکين ۾ پي وڃي ته مڃان! قبر جو حال ڪو ٻُڌائي سگهي ته مڃان!
•
اسان ته پنهنجي حال تي پيا ٿا مُرڪون، ڪو ايئن پيو سمجهي ته ڪا وڏي مهر ٿي آهي، ڪو ايئن ٿو سمجهي ته ڪو خزانو هٿ آيو آهي، ۽ وري ڪو ايئن ٿو سمجهي ته پاڳل پڻي جو دورو پيو اٿم. چون ته سڀ ٺيڪ ٿا!
•
ڪيئن کڻان ؟ ڪنڌ شرم کان کڄي ئي نٿو. اي مها مايا! ڪالهه تائين مون تنهنجي ڄار مان نڪري پار پوڻ جا اعلان پئي ڪيا، پر اڄ تون پاڻ آڏو اچي بيٺي آهين ته مون کان ڦٿڪڻ وسري ويو آهي. نماڻو فقير سچل جي ذات ۾ فنا آهي، ۽ سچُو حيرت ۾ حيران آهي.
•
اي سائين! تون ڇا مليو آهين، مون کي ته سو به ملي ويو آهي، جو من ۾ نه هيو. مون وٽ ته هٿن ۾ ڪشڪول به نه هو .
•
آئون ان ڪري ٿو لکان ٿو جو ڪو مون کان لکائي ٿو . انهن سِٽن ۾ ڪهڙيون معنائون آهن؟ آئون ڪونه ٿو ڄاڻان.
•
متان مون پڄاڻان ڪو هنن سٽن مان معنائون ڪڍي! انهن ۾ هڪ ديواني جي ديوانگي جون ڳالهيون آهن .
•
مان ڇا ڄاڻان ته قربتون ۽ فاصلا ڇا آهن، مون ته پاڻ کي به تنهنجي اکين ۾ ڏٺو آهي .
•
تنهنجي چوڻ تي اعتبار ڪيو اٿم. نه ته هي باغي ته ڪڏهن به ڪنهن جي وس ۾ ڪو نه آيو هو.
•
مئڪدي ۾ اڃا به ذڪر تنهنجو ٿو هلي! محفل جڏهن ڀي متي، تنهنجو ڳالهه ڇو نه نڪرندي ؟
•
ٻاهر به تون آهين، اندر به تون آهين، توکان ڪابه ڪُنڊ خالي نه آهي.
هوريان هوريان
دل هوريان هوريان تو ڏانهن مائل ٿيندي ٿي وڃي، آئون هوريان هوريان مئڪدي جو قائل ٿيندو وڃان.
شاعر چنڊ تارن جون تشبيهون ڏيندا ٿا وتن، آئون هوريان هوريان جنون ۾ ڪافر ٿيندو ٿو وڃان.
عبا وارن، وڏي آواز تسبيح سوري خلق جي ننڊ ڦٽائي ڇڏي، اسان ئي هوريان هوريان جاهل ٿيندا ٿا وڃون.
۽ هي ڪاهل سڄي رات ٿو جاڳي، نه سجدو ٿو ڪري، نه رڪوع ۾ ٿو وڃي، بس! هوريان هوريان پيو چپ چوري.
عشق جو شوق تو ۾ به ٿو ڏسان، هوريان هوريان جڏهن اسرار تي حائل پردا لهي ويندا تڏهن توکان پڇندس ته ڇا ڏٺئه؟
•
مست پنهنجي روايت ڪيئن ڇڏي ڏيندو! ڇڏي ڏيوس، مٽيءَ کي ڪا گھڙي نچڻ ڏيو؟ هِي مٽي اجايو ته ڪونه پئي نچي!
•
جوتشيءَ غالب کي خوشخبري ڏني هئي ته ’نئون سال سٺو گذرندو‘. مون کي به ته چيو اٿائين ته ”وڃايل دوست مسجد ۾ ملندءِ!“ پر اڃا به ڪا گھڙي مئخاني ۾ رهي ڇو نه ڏسجي ؟
•
مون ڏٺو ته وڏا وڏا زهر پياڪ، موکيءَ کان مڌ چُڪي گھرندا رهيا، پر تنهنجي لاءِ رکيل صراحي ڪنهن کي به نه ڏنائين، الائي ته ڇو؟
•
اهي ڏينهن! جڏهن اکيون ملائي، مرڪي ۽ صراحيءَ کي جهڪائي، نشو ملائي ڏنائون، اهي ڏينهن ڪيئن موٽي سگهندا؟ ڪو ٻڌائي ته سهي!
•
يار! رهاڻيون اهي چئبيون جيڪي رڳن ۾ رچن. جواني نه سهي ، اهي محفلون وري ڇو نه مچن؟
•
شراب ڇڏئي ڪو زمانو