2020-11-06
داخلا نمبر 1281
عنوان خواب ۽ خيال
شاخ بدر ابڙو
پڙهيو ويو 2214
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
ٿي چڪو آهي پر خمار ۾ ٻوٽيل اکيون پٽجن ئي نه ٿيون؟
•
اي دل! شام ٿيڻ واري آهي. سڀاڻي ڪنهن ڏٺي آهي. هلي آءُ ته ٿوهر کان کلي موڪلايون. اسان کي ته توڙ تائين واٽ نڀائڻي آهي.
•
اي لوڪو، هي صحرا گرد اسر ويل واٽ وٺي اڳتي نڪري ويندا، توهان انهن لاءِ نرم گاديلا ڇو ٿا وِڇايو؟ اهڙي جُڳت صحراين کي پسند نه هوندي آهي.
•
زندگي ته نا تمام صحرا آهي ، انهن صحرائن جون واٽون اسان کان پڇو، باقي، ايوانن جون شاهراهون انهن کان پڇو جن جو تعلق شهرن سان آهي.
•
اي فقير! تنهنجي دل به ڪڏهن گل وانگر ٽڙندي . خبر ناهي ته ڪهڙي ڏک ۾ ڪـُـوماڻي آهي!
•
توهان به عجيب آهيو. فقيرن سان دوستي رکي وري آزمايو ٿا، جيڪو وسوسا ڪري، اهو صحراين کان پري رهي.
•
جيڪڏهن تون هن ديس ۾ سانتيڪو ۽ سڪون ۾ آهين ته چئبو تون ڪو وڏو تپسوي آهين، جيڪو ڪنهن وڏي ڪوس گهر ۾ به ڪاميابيءَ سان چِلو پچائي سگهي ٿو. تون ته مهاتما ٻـُڌ ۽ گرو گورک ناٿ کان به ڪو وڏو جوڳي آهين،
•
چنگ نفيلن تي بي اعتباري ته ڏسو! جيڪڏهن نينهن نه آهي ته پوءِ مستن سان ويهي ڇا ڪندؤ ؟ وڃو! وڃو! اسان جي عبادت ۾ خلل نه وجهو!
•
هڪ زمانو قاتلن جي شهر ۾ گذري ويو. الائي ڪيئن پنهنجي ڳوٺ پهتس، پر هتي به صحرا جي خوني واري پئي اڏامي..خوشين جي ڳولا ۾ دور ٽهڪڙن تائين پهتس ... پر اهي به آهه زاري ٿا لڳن، انڪري دل جي گڦا ۾ موٽي آيو آهيان.
•
لال ڦيري، گُل ڦيري! مست قلندر
لال ڦيري، گُل ڦيري! مست قلندر
لال ڦيري، گُل ڦيري! مست قلندر
قلندر جي پڌر تي ان ڌُن تي بودلي جو فقير ڦيريون پائي ٿو ۽ مولانا رومي وانگر الائي ڪٿي پهچي وڃي ٿو.
آئون به تنهنجي نالي جي مستيءَ ۾ خوب نچان ٿو
منهنجو اهو ئي ڦِيڻو آهي، ان خوبصورت راز جي ناتي
مون کي پنهنجو پيار ڏيئي
مون کي پنهنجو پاڻ ۾ جذب ڪري ڇڏ.
•
اي ڪوي ڪبيرداس! نه منهنجيون ڪويتائون ڪنهن در تي ٿيون وڪامجن. نه مون وٽ ڪو گيان آهي جو ڪنهن کي ڏيان! نه وري سُندرتا اٿم جيڪا وڪامجي. گُڻ ته گڻواڻن وٽ هوندا آهن ۽ مون وٽ ته ڪجهه به ڪين آهي، آئون ڪهڙو سودو ڪندس؟
مون وٽ ته بس هڪ دل آهي، جنهن ۾ به کوڙ سارا نشتر لڳل آهن.
برابر! دنيا بازار آهي، پر آئون ته نه خريدارن ۾ آهيان ۽ نه مون وٽ وِڪري جي ڪا شئ آهي. قرب ڪري گهڙي کن ترس، آئون به تو سان گڏجي ٿو هلان.
•
هاڻي جڏهن ڏسان ٿو ته سفر اڌورو رهجي ويندو، تڏهن سمجهه ۾ آيو آهي ته سفر مڪمل ٿي ويو آهي. ڇا سسئيءَ جو پنڌ اڌورو رهجي ويو هو؟ هوءَ نه ڀنڀور جي رهي، ۽ نه وري ڪيچ مڪران پهتي. دشت ئي ته منزل آهي، دشت ۾ فنا ٿيڻ ئي ته پرينءَ ۾ فنا ٿيڻ آهي. تون ئي چئه ته سسئيءَ سان قبر ۾ ڪير گڏ آهي؟
(15 فيبروري 2011).
•
دل تي تنهنجو پهرو آهي، ۽ خواب ڇڙواڳ آهن.
اتر، ڏکڻ، اولهه، اوڀر چارئي پاسا هڪڙو ئي پار آهي، پر سجدو صرف هڪڙي پاسي مقرر ڪيو اٿئي.
تنهنجيون ڳالهيون تون ئي ڄاڻين، تنهنجا بندا ته سِجدي کانپوءِ، ساڳ ۽ مانيءَ ۾ پورا آهن.
•
اي رُٺل ! تون ڪيترو پري تائين ويندين؟ منهجا سڏ هن صحرا جي آخري ڇيڙي تائين ويندا آهن. ڇا تون صحرا به ٽپي ويندين!
•
مون کان ڪيترو پري تائين ويندين؟ تون جتي پهچندين، اتي منهنجي ياد تو کان اڳ بيٺي هوندي، زندگيءَ جي آخري ڇيڙي تائين، پَل پَل.
•
اي دوست! تون اڪيلو اداس ۽ ٿڪل، ڪيترو پري تائين ويندين؟ تون مون ڏانهن خيالن ۾ هر هر موٽي ايندين، پر اهو ڌيان رکجانءِ ته روح ست زمانا پار ڪري ويندا آهن، جسم لاءِ ست وِکون وڏيون هونديون آهن.
•
تون عبادت ۾ ڀلائيءَ جون سائنسي ثابتيون ٿو ڳولين!
عجب آهي! عجب آهي! تون عشق لاءِ عقل مان دليل ٿو ڳولين.
بس، اي داناءَ ! عشق دليل کان ٻاهر آهي. حڪم دليل جو تابع نه هوندو آهي،
۽ امُر تنهنجي سوچ کان مٿانهون آهي!
تون ويهي دليل ڊوڙاءِ! جڏهن تنهنجي ڄمار پوري ٿيندي، ۽ ٿڪجي ويهي رهندين تڏهن توکي منهجي ڳالهه ياد ايندي ته ’عشق ۽ امُر‘ ڪنهن دليل جي تابع نه آهن.
•
سچ ٿو چوين!
مان ته آهيان ئي ڪونه!
پر ٻُڌاءِ
مون ۾ جو رهي ٿو ، ڪير آهي؟
•
نوجوان! زندگي ضمانتون نه ڏيندي آهي اها ته بس سونهن سان ملاقات جا موقعا ۽ امڪان ڏيندي آهي. جن وٽ همت آهي، اهي ملاقاتن ۾ کوئجي ويندا آهن، ۽ جيڪي بي همت آهن، اهي ته پنهنجي اداسيءَ کانسواءِ ڪجهه ڏسندا ئي ڪونه آهن. جيئن نرگس پنهنجي ئي حُسن ۾ گرفتار هوندي آهي ، تيئن هو پنهنجي اداسيءَ ۾ مگن هوندا آهن.
•
مالڪ! الائي ته ڪيئن ٿو هلي تنهنجو سرشتو ! مون ته هر رات هر دل کي روئيندي ڏٺو آهي. پتو ئي ڪونه ٿو پوي ، زندگي عجيب وحشت ۾ گذري آهي. هڪ زماني ۾ ڪيئي قافلا هئا يا قافلو هڪ هو، ۽ زمانا بي حساب هئا.
•
ماڻهو ڇا آهي؟ جسم يا ان جي سوچ (جنهن کي تون آتما ٿو چوين). اها سوچ ئي ته آهي جيڪا تنهنجو اصل آهي.
•
شام ٿئي ٿي ته اداسي ڇو ٿي ڇانئجي وڃي؟
چوطرف ٻرندڙ روشنيون ٻُسيون ڇو ٿيون ٿي وڃن؟
شام جو اداس وقت آهي. طوائف جي ڪوٺي تي ستار وڄي ٿي.
”فقير اتي ڇا لاءِ ڇِڪجي آيو؟“
”مان پاڻ ته ڪونه آيو آهيان، ڪنهن مون کي آواز ڏنو آهي!“
” ماحول ۾ درد ئي درد آهي، چؤطرف آهه ئي آهه ڇو پئي اُپڙي؟“
”تون ڪير آهين اي نرتڪي؟“ سندس اکين ۾ پاپ ڪونه هو.
”تنهنجيون ڳالهيون سمجهه ۾ نه ٿيون اچن!“ ڏک ۾ ڪنهن جا لڙڪ ڪرن ٿا.
تماشاين جو شور اٿي ٿو ۽ فقير محفل مان تڙجي ٿو.
طوائف ڏکوئجي وڃي ٿي.
•
ڪامريڊ!
پنهنجي دل تي هٿ رک ۽ ٻڌاءِ ته جيڪڏهن تون اڄ ملڪ ۾ هجين ها ته ڪهڙو انقلاب اچي چڪو هجي ها؟
ساري عمر جي دربدري! ڪانهرن کي هٽائي ٻگهلن کي ويهاري ڇڏيوسين. مهل، بي مهل، رات، اڌ رات جو اوپرن کڙڪن تي دل گهرين کي ڪيڏو نه پريشان ڪيوسين!
پر، يار دل مطمئن آهي ته اسان خدا جي خلق سان هئاسين!
•
ڏک ۾ وڏي سگهه آهي، اهو اکيون آليون به ڪري سگهي ٿو ته سڀڪجهه ٻوڙي به سگهي ٿو. اهو باهه به لڳائي سگهي ٿو، ته سڀڪجهه برف وانگر ڄمائي به سگهي ٿو. ڪڏهن ڪنهن ڏکويل کي نه ڇيڙجانءِ.
•
جيڪڏهن تون منهنجي خاموشي نه ٿو ٻُڌين ته توکي منهنجا لفظ به سمجهه ۾ نه اي