خوني پرولي ڪڏهن ڀڄندي؟

خوني پرولي ڪڏهن ڀڄندي؟

ملڪ ۾ جيڪي ٿئي ٿو ڄڻ ڪا نئين ڳجهارت سامهون اچي ٿي. عام ماڻهو ته ٺهيو خود جاسوس ادارا به ڳجهارتن جون پڇڙيون ڳولي ڳولي ماندا ٿي پون ٿا. هڪ ڳجهارت ڌاڙيلن هٿان قيدين کي ڀڄائڻ جي آهي، جيڪا هڪ هفتو اڳ ورهڙي کان اتر طرف قومي شاهراهه تي ٿي هئي. 20-25 ڌاريل ڏينهن ڏٺي جو قيدين جي گاڏي مان 27 قيدين کي ڇڏائي نه رڳو گم ٿي ويا پر اهڙا گم ٿيا آهن جو پيرو به نٿو ملي!
عجيب عجيب خبرون اچن ٿيون: اي ايس آءِ ڪجهه مشڪوڪ ماڻهو قيدين واري گاڏيءَ ۾ چاڙهيا هئا. اي ايس آءِ تمام بدعنوان هو. چار سپاهي قيدين واري گاڏيءَ مان اڌ رستي تي لهي ويا هئا. جڏهن ڌاڙيلن گاڏي بيهاري تڏهن سپاهي بندوقون ڦٽيون ڪري گاڏيءَ ۾ بئنچن هيٺان لڪي ويا هئا پر ڌاڙيلن کين ڇڪي ٻاهر ڪڍيو ۽ گوليون هڻي ماري ڇڏيو. انچارج اي ايس آءِ گولي هلائڻ جو حڪم ڏنو پر ڪنهن به سپاهيءَ گولي نه هلائي. اهي خبرون هاڻي هليون آهن جهن هڪ زخمي سپاهي به ڳالهايو آهي
سپاهين جي موت تي هر ماڻهوءَ کي افسوس آهي پر هي ڪهڙا سپاهي هئا جن بندوقون ڦٽي ڪيون ۽ بئنچن هيٺان لڪي ويا؟ سپاهين کي تربيت ڏني ويندي آهي ته موت سان اکيون اکين ۾ ملائي ڳالهائين ۽ ڏکئي وقت ۾ سندن متيون نه منجهن. سپاهي موت کان ڊڄي لڪي ويا پر موت اچنو هو تنهن کين ڳولي لڌو. وقت گذري ويو ۽ ڳالهه رهجي وئي ته سنڌ پوليس ايڏي بهادر هئي جو ذميواري نڀائڻ مهل لڪي وئي ۽ جيڪا گولي سيني تي کائڻ جي هئي، سا پٺ ۾ لڳن. پوليس جي نوڪريءَ کي سڻڀي ڪمائي جو ذريعو سمجهي ان ۾ شامل ٿيڻ هڪ ڳالهه آهي ۽ ڏوهن جي خلاف وڙهڻ جو جذبو کڻي وردي پائڻ ٻي ڳالهه آهي. فقط وردي پائڻ سان جذبو ڪو نه اچي ويندو آهي. عشق۽ جذبي جي راند ايئن ڪو نه کيڏي ويندي آهي، جيئن سنڌ پوليس کيڏي رهي آهي.
قيدين واري گاڏيءَ مان قيدين کي ڀڄائڻ جو هو واقعو ڪنهن هندستاني فلم جو سين ٿو لڳي. سنڌ جي ماڻهن جو نصيب آهي جو اهي بنا ٽڪيٽ جي روڊ ۽ رستن تي هندستاني فلمن جا منظر ڏسڻ لڳا آهن. هيءَ ڳالهه ته کل جهڙي آهي پر هن کل ۾ بي وسي، حيرت ۽ خوف جون سڀ ڪيفيتون شامل آهن. آخر هي ڇا ٿي رهيو آهي؟ آخر هيءَ ڪهڙي خوني پرولي آهي جيڪا ڀڄي ئي نٿي؟
اٺ ڏهه سال اڳ سکر جيل مان قيدين کي ڀڄائڻ واري واقعي کي به ”اوجهڙي ڪيمپ“ وانگر ڍڪيو ويو. ان وقت ڪجهه معتبر سياسي نالا سکر جيل واقعي سان ڳنڍجي ويا هئا، شايد ان ڪري ئي ان کي دٻايو ويو هو. ڀلي ته کڻي ظاهري طور تي قيدين واري گاڏيءَ مان خطرناڪ ڏوهارين کي ڇڏائڻ پويان ڪو ”وڏو“ هٿ نظر نه اچي پر آهن اها ڳالهه قبول نٿو ڪري ته هيڏو وڏو واقعو ايئن ئي ٿي رهيو آهي.
تازيون خبرون ته ويتر ڳنڀير آهن جن موجب ڀڄي ويل قيدين ۽ ڌاڙيلن پوليس تي راڪيٽ لانچرن سان حملو ڪري ٻه سپاهي قتل ڪري ڇڏيا آهن ۽ ڌاڙيلن خلاف آپريشن ۾ پوليس ۽ رينجرز جي ناڪاميءَ کانپوءِ 200 ڪمانڊوز کي لاٿو ويو آهي، هيليڪاپٽر اڏايا ويا آهن ۽ جاسوسي ڪتا ٻيلن ۾ ڇڏيا ويا آهن. ان هوندي به نه ڪو ڌاڙيل جهليو آهي ۽ نه وري ڪنهن ڀڳل قيديءَ جي جتي ملي آهي، مصيبت ۾ عام ماڻهو اچي ويا آهن. اطلاع موجب 270 ڄڻن کي شڪ ۾ جهليو ويو آهي.
عذاب ڌاڙيل جو، ذميواري پوليس جي پر مصيبت وري به عام سنڌي ماڻهوءَ تي. هن مهل تائين ٻڌل 270 ماڻهن جي تعداد ۾ اڃا اضافو ٿي چڪو هوندو ۽ وڏي پيماني تي رشوت طلب ڪئي ويندي هوندي. جيڪي پئسا ڏيئي سگهيا سي جند ڇڏائي ويندا ۽ باقي ڌاڙيلن ۽ قيدين جا ساٿي سڏيا ويندا. قانون نافذ ڪندڙ ايئن ئي ڪندا آهن. پنهنجي ناڪاميءَ کي ”ڪاميابيءَ“ ۾ تبديل ڪرڻ جو سڀ کان سولو ۽ مروج طريقو اهو ئي آهي.
ڌاڙيل پنهنجي پلاننگ ۾ ڪامياب ٿي ويا. انهن ڏوهارين کي گرفتار ڪرڻ پوليس جي ذميواري ته آهي ئي پر اصل ڪيس اهو آهي ته قيدين کي هيڏانهن هوڏانهن منقتل ڪندڙ ڪرڻ جي ذميوار عملدارن کان ايڏي وڏي ڪوتاهي ٿي آهي، جنهن ۾ هيل تائين 8-10 سپاهي مري چڪا آهن، پوليس جي ساک ويتر خراب ٿي آهي ۽ بيگناهه خلق مصيبت ۾ پئجي وئي آهي.