دهشتگرن جو اعلان نامو!

3 جنوري 1996ع
دهشتگرن جو اعلان نامو!

پاڻ ئي ماري پاڻ ئي لا تعلق ٿي وڃڻ، اهڙو تماشو سنڌ وارن پهريون ڀيرو 1996ع جي شروعات ۾ ڏٺو آهي، ڪراچيءَ ۾ سال جي پهرين ڏينهن تي 19 ماڻهو قتل ڪيا ويا. 19 ماڻهن جي موت ۾ ڪا تربيت اهي، جيڪا نوٽ ڪرڻ جهڙي آهي. لياقت آباد م هڪ سوزوڪيءَ مان چار لاش ملن ٿا جن مان هڪ فوج جي ڪئپٽن جو، هڪ رينجرز ڪئپٽن جو، هڪ جانباز فورس جو صوبيدار ۽ هڪ پوليس جو سپاهي آهي. ساڳئي ڏينهن تي انٽيليجنس ونگ جي هڪ صوبيدار جو لاش به محمدي گرائونڊ ملير مان ملي ٿو. ساڳئي ڏينهن تي ڪورنگيءَ ۾ هڪ پيءُ ۽ چئن پٽن کي سندن گهر ۾ گهڙي گوليون هڻي ماريو وڃي ٿو ۽ اهي مقتول شڪارپور جا سنڌي نڪرن ٿا. اهي ند نصيب 12 سالن کان ڪراچيءَ ۾ کير وڪڻندا هئا، باقي خلق خدا جي، محض دهشتگرديءَ لاءِ ماري وئي.
جن سرڪاري اهلڪارن جا لاش سوزوڪي ۽ ٻورين ۾ مليا انهن کي ڏنڀ ڏنا ويا هئا، ٽنگون ڀڳيون ويون هيون، جسم ۾ سوراخ ڪيل هئا، بجليءَ جو ڪرنٽ هنيو ويو هو ۽ چمڙي لاٿي وئي هئي. هيءَ آهي نئين سال جي پهرين ڏينهن تي حڪومت ۽ شهرين لاءِ دهشتگردن جي سوکڙي! اڃا ٻه ڏينهن اڳ ئي حڪومت وري اها دعوا ڪئي هئي ته امن امان جي صورتحال بهتر ٿي آهي جڏهن ته سرڪار کي خاص طور گذارش ڪئي وئي هئي ته قوم تي مهرباني ڪري اڳتي اهڙي ڪا به دعوا نه ڪئي وڃي جنهن ۾ امن امان اطمينان ڏيکاريو ويو هجي ڇاڪاڻ ته اها دعوا پڙهي دهشتگرد خونن جو اسڪور وڌائي حڪومت جي دعوا کي غلط ثابت ڪرڻ لڳي وڃي ٿا.
حڪومت جڏهن حالتن جي بهتريءَ جي دعوا ڪري ٿي، تڏهن سچ پچ ته طلم ٿي ڪري. هڪ ظلم دهشتگردن جو جن سڄو شهر زخمي ڪري وڌو آهي ۽ ٻيو ظلم حڪومت جو جيڪا زخمن تي لوڻ ٻرڪي چوي ٿيته حالتون بهتر آهن! ڪهڙي بهتري آهي؟ جنوري 95ع ۾ ڪراچيءَ ۾ ڪل 144 ماڻهو قتل ٿيا، فيبروري ۾ 214، مارچ ۾ 181، اپريل ۾ 129، مئي ۾ 164، جون ۾ 286، جولاءِ ۾ 287، آگسٽ ۾ 147، سيپٽمبر ۾ 197، آڪٽوبر ۾ 151، نومبر ۾ 139 ۽ ڊسمبر ۾ 175. انهن مان ڪهري مهيني کي امن امان جي بهتر صورتحال وارو مهينو چئبو؟ ۽ هاڻي نئين سال جون اکيون به ڏسجي رهيون آهن. ڊگهي عرصي کان امن امان جي صورتحال تمام خراب آهي. حڪومت جي پاران بار بار ”سڀ بهتر آهي“ وارو پريس رليز ٽائپ بيان خود حڪومت جي ساک لاءِ بهتر نه اهي. اسان چئون ٿا ته خدا خير ڪري ۽ امن امان جي صورتحال واقعي بهتر ٿي وڃي پر ان مهل به ”سڀ خير“ وارو پريس رليز جاري نه ڪرڻ گهرجي، جڏهن واقعي صورتحال بهتر هجي. دعوا کان عمل بهتر آهي ۽ عمل کان نتيجو بهتر هوندو آهي، جنهن سان سڀ ڪجهه پنهنجي ليکي نظر ايندو آهي.
فوج کان وٺي پوليس تائين قانون نافذ ڪندڙ مختلف ايجنسين جي هڪ هڪ آفيسر يا اهلڪار جو موت ۽ هڪ سنڌي ڪٽنب جو اجتماعي قتل دهشتگردن جي حڪمت عملي، پاليسي ۽ ارادن جو اعلان نامو بڻجي سامهون اچي ٿو. ان ريت هو ٻڌائي رهيا آهن ته سندن ٽارگيٽ ڪير آهن.
ڪراچيءَ ۾ پهرين جنوريءَ تي ٿيل 19 خونن تي ايم ڪيو ايم سان لاڳاپيل ڌرين ۽ اخبارن ڪا به مذمت ۽ واويلا نه ڪئي. ڪنهن به بيگناهه مقتول جي ڪٽنب کي اوڇنگارون ڏيندي ڪو نه ڏيکاريو ۽ ڪنهن کي به پار ڪڍي روئندي ڪو نه ڏيکاريو. شايد ان ڪري ته گولين جو بک ٿيلن ۾ ڪو به دهشتگرد ڪو نه هو! پر هن ڀيري ٿوري عجيب ڳالهه به ٿي آهي. الطاف حسين ڪراچيءَ جي انهن خونن کي ”هڪ سازش“ قرار ڏيئي فرمايو ته ”انهن واقعن جي بهاني مهاجرن کي نشانو بڻايو ويو ته هو احتجاج ڪرڻ ۾ حق تي هوندا.“ الطاف حسين کي اهو چڱيءَ طرح احساس آهي ته عام شهرين جا خون ڦٻي سگهن ٿا پر فوجين ۽ رينجرز جا خون ڀوت بڻجي دهشتگردن جي پويان پوندا اهن. ان ڪري ڪنهن سخت ڪارروائي جي خطري هيٺ اڳواٽ ئي ”احتجاج جي ڌمڪي“ ڏني وئي.
جيڪڏهن اها محض ايم ڪيو ايم جي خلاف سازش آهي ۽ ايم ڪيو ايم بيگناهه آهي ته پوءِ ايم ڪيو ايم ڪراچيءَ جي هنن بيگناهه شهرين جي قتل تي ”غم کان نڍال“ ڇو ڪو نه ٿي، جيئن اڪثر ٿي پوندي آهي؟ دهشتگردن شڪارپور ڪٽنب کان مختصر سوال جواب ڇو ڪيا؟ ۽ ڇا اهو سچ آهي ته کين مخبريءَ جي شڪ ۾ ماريو ويو؟ فوج، رينجرز ۽ قانون نافذ ڪندڙ ٻين ادارن جي اهلڪارن تي تشدد ڇو ڪيو ويو؟ مارڻ ئي مقصد هو ته پوءِ ڏنڀ ڇو ڏنا ويا، چمڙي ڇو لاٿي وئي، ٽنگون ڇو ڀڳيون ويون ۽ جسم ۾ سوراخ ڇو ڪيا ويا؟ ان قسم جي تشدد جو سامان ايم ڪيو ايم جي اذيت گهرن مان ته ملندو رهيو آهي پر اهڙي وحشت جو سبب اڄ اتائين سمجهه ۾ نه آيو آهي.