رياست جهنگل جي آکاڻي

“ ڀولي چيو، کيس ان طرف ڪجهه به نظر نه آيو هو جيڏانهن سھي جا ڪن پئي ڦريا.
”سوچڻ سان جيڪا سگهه حاصل ٿيندي آهي، اها بادشاهه سلامت ۽ بگهڙن جي چنبن کان وڌيڪ هوندي آهي ۽ ان سان سندن چنبا ۽ ڏند مڏا ٿي ويندا آهن!“
”ڇا واقعي! ڀولي حيرت کاڌي.
”ڇا اهو سچ آهي!“ سھي پڇيو.
”ڏاڍي عجيب ڳالهه آهي؟“ اٺ کي اعتبار نه آيو. چؤٻول تي ٻڪر ۽ ڏاند جي ننڊ ڦٽي پئي،
”ڇا ٿيو؟“
”ڇا ٿيو؟“
”ها اهو سچ آهي ڇاڪاڻ ته سوچڻ سان ذهن آزاد ٿي ويندو آهي ۽ جڏهن ذهن آزاد ٿي ويندو آهي تڏهن جسم غلام ماحول ۾ رهي نه سگهندو آهي ۽ جمود ٽٽي پوندو آهي. جڏهن جمود ٽٽندو آهي تڏهن لومڙن ۽ بگهڙن جو راڄ ختم ٿي ويندو آهي!“ استاد چٻري هڪ هڪ لفظ توري تڪي چيو. ماحول تي سانت ڇانئجي وئي.
”توهان سڀني کان، مها ٻلي هنومان وانگر طاقت جو احساس ڦريو ويو آهي! مها ٻلي هنومان، جنهن کي وِدوانن ياد ڏياريو هو ته ديوتائن کانئس طاقت جو احساس ڦري ڇڏيو هو!“
”ديوتائن ڇو ڦريو هو؟“ ڀولي حيرت مان پڇيو.
”ان ڪري ته هن ۾ ايڏو ٻل هو جو هن ديوتائن جي قائم ڪيل سرشتي کي ذري گهٽ ڊاهي وڌو هو. سوچيو ته جيڪڏهن مها ٻَلي سج کي پنهنجي جاءِ تان هٽائي ڇڏي ها ته ڇا ٿي وڃي ها!“
”ايڏي طاقت هئي!!“ ڀولي جون اکيون ڦاٽي ويون ۽ ٽپ ڏيڻ وساري ويٺو.
”هائو! توهان سڀني ۾ ايڏي طاقت آهي، جنهن جو احساس اوهان کي ڊيڄاري ۽ هيسائي کسيو ويو آهي....“ جهونو استاد چٻرو جهنگل جي مخلوق کي سمجهائيندو پئي ويو، وڌيڪ اڃا وڌيڪ.
اوچتو سھو ٻن پيرن تي بيهي رهيو، سندس ڪن تيز تيز ڦرڻ لڳا. ٻڪر ٽاهه کاڌو، ڏاند جو پڇ سيٽجي ويو. اهو ئي ٿيو هو جيڪو عقل ۽ دانش جي استاد چيو هو ته سوچڻ سڀ کان خطرناڪ ڪم آهي. وزيراعظم لومڙ اقتدار لاءِ خطرو محسوس ڪري مٿن بگهڙ بڇيا هئا.
ڪنهن ڀڄي جند ڇڏائي، ڪو ڦٽيو، ڪو مارجي ويو. استاد چٻري روپوش ٿي صرف رات جي پھر ۾ نڪرڻ جو فيصلو ڪيو.
ساڳي شام رياست جهنگل جي ڪابينا هنگامي گڏجاڻي ڪري استاد چٻري کي پنهنجي اقتدار لاءِ ’منحوس‘ قرار ڏنو ۽ هڪ هينڊ آئوٽ سڌ سماءَ جي ذريعن ڏانهن اماڻي ڇڏيو.