زندگيءَ ۾ نفرت ۽ موت کانپوءِ محبت جي رسم

�ان انھن جي بي عزتي ايئن چؤواٽي تي ڪيئن ٿا ڪري سگهون؟ جيڪڏهن لکڻ ۽ لوچڻ ۽ جاکوڙڻ جو انجام اهو ئي ٿيڻو آهي. پوءِ بس ڀلي آهي! خدا ”ننڍن“ اديبن کي ”وڏو“ ڪري ۽ کين ساڃھہ ڏئي. وڏن جي بي عزتي ڏسي مون جهڙن معمولي ليکڪن جو تہ لکڻ تان روح ئي کڄي ويو آهي. خدا ڪيو تہ اسان صدارتي ۽ خاص مهمانن جو ڪرسيون ڪو نہ سنڀاليون، نہ تہ ٻہ چار الزام اسان جي جهول ۾ اچي پون ها!

پر، ڪي سوال پڇڻ جو حق مون کي بہ آهي تہ اي نوجوان دوست جيڪڏهن اڄ کانپوءِ صدارت، خاص مهمان ۽ اعزازي مهمان واري ڪرسيءَ تي توهان کي ويھاريو وڃي تہ ڇا توهان کي ابراهيم جويي صاحب جھڙي اها ٺوس ڳالھہ چوڻ جي همٿ ٿيندي تہ آئون توهان کان اهو بہ پڇندس تہ ڇا ”توهان ٻوليءَ ۽ نظرئي ۾، قول ۽ فعل ۾ ابراهيم جويي صاحب جھڙا مضبوط آهيو (توڻي جو جويو صاحب هن وقت 75 کان 80 ورهين جي ڄمار جو آهي) ڇا توهان جويي صاحب جھڙي شفقت سان ڳالهائي سگهندا؟ ڇا توهان ڊاڪٽر نبي بخش بلوچ جيترو تحقيقي ۽ علمي ڪم ڪري سگهون ٿا؟ وڃو! توهان کي ٻہ ٽي جنم تائين موڪل آهي، ايئن ڪري ڏيکاريو!“

هيءَ شڪايت ڪرڻ کان اڳ حقيقت جو تجزيو ڪرڻ کپندو هو، اي نوجوان دوست تنظيمون، تنظيمون ئي آهن. ڪي سرڪاري ڪرسيون ڪو نہ آهن جن تي ويھڻ جي پگهار ملندي هجي! اسان تہ هنن استادن جا ٿورائتا آهيون جو انھن تنظيمن ۾ اچي اسان جي رهنمائي ڪن ٿا ۽ حوصله افزائي ڪن ٿا. ڀلا اهي تنظيمون جيڪي هڪ ڊزن آهن يا کڻي هڪ هزار هجن. انھن لاءِ وقت ڪڍڻ ڪا سولي ڳالھہ آهي؟ توهان تہ نوجوان آهيو، اچو! توهان بہ تنظيمون ٺاهيو، ماڻهو گڏ ڪيو ۽ اڳواڻي ڪيو! توهان کي ڪنھن جهليو آهي، توهان هرو ڀرو بہ ان تنظيم ڏانھن ڇو ٿا ڏسو جنھن ۾ ابراهيم جويو صاحب يا اڄڪلھہ جي متعصب ٽرمنالاجيءَ ۾ ”پوڙها ڪريسي“ موجود آهي. توهان وڃو ۽ وڃي نوجوان اديبن جي ڪا تنظيم ٺاهيو ۽ صدارتي ڪرسين تي ويھو توهان کي ڪو بہ نٿو جهلي پر، هتي اهو واعدو بہ ڪريو تہ جيئن ئي توهان جي لؤندڙين ۾ اڇا پون، توهان بہ ڪرسي ڇڏي ڏيندا.

آئون پنھنجن محترم ۽ بزرگ استادن ۽ ڏاهن کي ادب سان عرض ڪندس، سائين! هنن نوجوانن جي ڳالھہ دل ۾ نہ ڪجو، هنن کي معاف ڪريو ڇاڪاڻ تہ هو نٿا ڄاڻن تہ هو ڇا پيا ڪن!

اسانجا هي نوجوان ان ڪري معافي ۽ دعا جا حقدار آهن جو هنن وٽ اتساھہ ڏياريندڙ ڪا تنظيم ڪو نہ آهي. هو هر چڱائيءَ ۾ خرابي ڏسن ٿا ۽ هر خرابيءَ ۾ چڱائي ڏسن ٿا. هو جن ماڻهن کي موت کانپوءِ پوڄين ٿا، انھن کي ئي زندگيءَ ۾ ڏنڀ ڏين ٿا.



عرفي تو م انديش زغوغاءِ رقيبان

آواز سگان ڪم نہ ڪند رزاق گداران.