سرندو نواز فقير

سرندو نواز فقير
اسان قبرستان جي مختلف پهلوئن تي ڳالهائيندا ميان نصير جي مقبري تي پهتاسين ته ان اندران احاطي مان سُرندي تي سُريلي وڄت جو پڙلاءُ اٿيو! چؤديواريءَ جي چائنٺ ٽپي اندر ٿياسون. سڄي چائنٺ ۾ هنڌ هنڌ قديم ۽ جديد سڪا ڪوڪن سان ٺوڪيل هئا، اهي فقيرن ۽ مريدن جا ڪم! هتي هر دور جو سِڪو ٺوڪيل هو، پاڪستان جا، ايوب کان پوءِ جا، اڳ جا، ٺـوڙهي بادشاهه جا، راڻيءَ جا، ٽنگر پئسا، پاوليون ۽ آڌيا. سُرندو وڏو رنگ رچائي رهيو هو، فقير وچ وچ ۾ ”الله توهار! الله توهار! “ جو نعرو هڻندو ٿي ويو ۽ سُر ۾ ڪلمو به ٿي ڳايائين ... ”لا الله الا الله ، الاالله الله ، لا الله الا الله محمد رسول الله صلي الله عليه وسلم ...“ هي پهريون ڀيرو هو جو مون ڪنهن ساز تي سُر ۾ ڪلمو ٻڌو هو!
فقير ڌن وڄائي پوري ڪئي ته تعارف ڪرايائين، ”آئون رجب فقير ڪنڀر، هتي جو ئي ويٺل آهيان، مرشد (ميان نصير محمد) جو پخالي آهيان!“
انور پيرزادي رجب فقير کان مقامي سهري جي هڪ ڌن فرمائش تي ٻڌي، ”هن اڱڻ تي مور لڳي وئي بهاري، مرشد آندي گلزاري!“ ۽ پوءِ انور سرندي جي عضون جا نالا ۽ ٻيا تفصيل پڇيا،
”هن سرندي ۾ گهڻيون تارون آهن؟ “
”نَـوَ تارون اٿس“
هي حصو ڇا مان ٺهندو آهي.
”سرنهه ۽ لئو! لوهيڙيءَ مان به ٺهندو آهي“
”۽ ڳيٽيون(ڪليون) اٿس“
”۽ هي ته چمڙو ٿو لڳي!“
”ها! اها مَڙهه اٿس! ڇيلي جي کَل“
”واهه سائين واهه!“
”۽ هي اٿس گز جنهن سان وڄايون ٿا، ان ۾ گهوڙي جا وار لڳن ٿا“
”هتي سرندو ٺاهڻ جا ڪاريگر آهن ؟“
”نه! هتي ناهي ... هي مون کي سوکڙي ٿي مليو هو، شهدادڪوٽ جي پاسي کان! ايڏانهن شهداد ڪوٽ ۾ ٺاهين ٿا.“
”فقير وري تارون ڇيڙيون، اسان ڪجهه دير سرور وٺي اٿياسون، منزل پري هئي، پر اڃا ”ست قاضي، نر نه ماديءَ“ جو قصو رهيل هو.