سنڌوءَ جا خوفناڪ لنگهه

سنڌوءَ جا خوفناڪ لنگهه

مون کي ٻيڙيءَ واري قافلي جي ڳڻتي هئي ۽ سج لهڻ ۾ دير نه هئي.خوشحال ڳڙهه تي ٽپهريءَ کان بيهي بيهي عجيب بي چيني ٿي رهي هئي،”جيڪڏهن سج لهي وين ته واٽ ۾ ڪيئن ڪندا؟کين ڪو حادثو ته پيش نه آيو ؟وڌ ۾ وڌ اڌ ڪلاڪ ٻيو انتظار ڪبو ۽ پوءِ مقامي انتظاميه سان رابطي جي صورت ڪڍي ڪجهه ڪبو !“ مون دل ۾ فيصلو ڪيو ،”پر جيڪڏهن خدانخواسته ٿي چڪو ته پوءِ ...؟“ اهو اڌ ڪلاڪ تمام ڳرو هو.ان مهل مونکي پنهنجن ٻن نوجوان ساٿين انتخاب شاهه ۽ اشفاق جي بي پرواهي بنهه نه وڻي، جيڪي ريلوي پل تي وري وري مٿي کان هيٺ ۽ هيٺ کان مٿي لهي چڙهي رهيا هئا.
سامهون سنڌوءَ جو پاڻي هڪ وڪڙ کائي هلندو ٿي آيو ۽ سج لهي ويو.هاڻي روشني مهمان هئي ...اسان سڀني جون اکيون ان وڪڙ ۾ هيون جتان سنڌوءَ جو اڻکٽ پاڻي ڇلڪندو ٿي آيو.اوچتو ...انتخاب شاهه پل تان رڙ ڪئي،
“اچي ويا ....اچي ويا !” سامهون وڪڙ مان هڪ ڪارو ٽٻڪو نڪتو ۽ ٿوريءَ جهٽ کان پوءِ ٻيو.مون پنهنجي ننڍڙي دوربين اکين تي رکي. اهي ٽٻڪا ويجهو اچي ٻيڙيون بڻجي ويا.اسان جي پيٽ ۾ ساهه پيو. ٻيڙين ڪناري ڏانهن رخ ڪيو ۽ اسان ٽڪريءَ تان لهي هيٺنديءَ جي ڪناري ڏانهن ڊوڙياسين.
اڳين ٻيڙيءَ جي نڪ تي طوطي خان ائين ويٺو هو ڄڻ ڪنهن ننڍڙي فوجي جٿي جو سالار،ٽاهه کاڌل گهوڙي جي ڪنڌ تي چڙهيو ويٺو هجي! ٻيڙيون ڪناري لڳيون.ٻيڙياتا لٿا. سڀني جي چهري تي فاتحانه مرڪ سان گڏ ٿَڪ جا پاڇا هئا. پر ٿڪ ڀڃڻ جا ڏينهن لنگهي ويا هئا.
ٻيڙين تان مسافر لٿائي ڪونه هئا ته، طوطي خان رڙ ڪئي،”ٻيڙيون خالي ڪيو ۽ پاڻ سان سامان کڻي لهو!“ بي شڪ مهم جو ليڊر ڪليم لاشاري هو پر جڏهن ٻيڙين جو معاملو ٿي آيو ته ڪمان طوطي خان جي هٿ ۾ هلي ٿي وئي.برابر ڪنارو اچي ويو هو پر طوطي خان اڃا ٻيڙين جي چارج نه ڇڏي هئي.
”انجڻيون کوليو ۽ ٻيڙيون درياهه مان ڪڍي 15-20 فٽ مٿي ڪري بيهاريو!“ طوطي خان اڄوڪيون آخري هدايتون ڏنيون ۽ ٽيم جا سڀ ميمبر سندس حڪم موجب ڪمن ۾ جنبي ويا.جيڪڏهن ٻيڙيون پاڻيءَ ۾ هجن ها ته سڄي رات ڇولين تي پٿرن سان ٽڪرائجي تباهه ٿي وڃن ها.(اهڙي دورانديشي نه ڪرڻ سبب اسان جي هڪ ٻيڙي اڳتي هلي چشما بئراج جي ڪناري تي رات وچ ۾ پنچر ٿي پئي هئي.) ڪو به نوڪدار پٿر، ڪنڊو يا زوردار گهڪو ٽيوب ڦاڙڻ لاءِ ڪافي آهي. ٻيو خطرو اهو هو ته رات جو تربيلا جي ٽربائين مان ڇڏيل پاڻي سبب سنڌوءَ جي سطح ڪجهه فٽ چڙهي پئي سگهي.
هاڻي اسان جي آڏو ٽي سوال هئا. ڪئمپ ڪٿي هڻجي؟ مانيءَ جو ڇا ٿيندو؟ ۽ اڄوڪي اڀياس ۽ مشاهدن تي خيالن جي ڏي وٺلاءِ بيٺڪ!
”تنبو کوڙڻ جي ضرورت ناهي. مٿي ٽڪريءَ تي هڪ ريسٽ هائوس آهي.جاءِ ملي ته ٺيڪ، نهتڏهن به ورانڊن جي ڇت ڪم ايندي، فقط سليپنگ بيگس کڻو ۽ انهن ۾ گهڙي وڃو !“ ميجر اعظم کي خوشحال ڳڙهه جي ريسٽ هائوس بابت خبر هئي.
”۽ ماني؟“ هڪ نوجوان بک کان بيتاب ٿي پڇيو!
”اڄ پهرين منزل آهي توهان سڀني کي بگو تتر ۽ ڪجهه ٻيو طعامبه پيش ڪبو!“ ڪليم پنهنجي خاص انداز ۾ نوجوان جي پٺي ٺپري ۽ پوءِ ڊرائيورن کي سڏي ڪي هدايتون ڏنيون.
جيستائين ماني اچي، چانهه لاءِ چلهه ٻاري وئي. طوطي خان چانهه جو ڪم سنڀاليو ۽ نوجوان سندس مدد کي لڳي ويا. ڪريم ميمڻ ۽ محمد علي قادري ڪئمپ ۾ ٿوري چهل قدمي کانپوءِ چانهه جي چلهه ۾ اکيون وجهي ويهي رهيا. ٻنهي کي پنهنجين ڪئمرائن جي ڳڻتي هئي. سڄي واٽ ڇولين ۾ ڇلڪندا آيا هئا، ڪئمرائون پاڻيءَ کان ڪيئن بچيون هونديون. هاڻي اونداهي گهري ٿي چڪي هئي. ريسٽ هائوس جي کليل ورانڊي ۾ روشنيءَ جو انتظام هو. ڪريم ميمڻ مووي ڪئمرا جون ڊسچارج ٿيل بئٽريون چارج ڪرڻ لاءِ بجليءَ جي سوئچ بورڊ جو پاسو ورتو ۽ محمد علي ٽرانسپيرنسين ۽ ڪلر رولن جو رڪارڊ ٺاهڻ شروع ڪيو.
هاڻي مشاهدن تي خيالن جي ڏي وٺ جو وقت هو. هڪ ڪنڊ ۾ ڪليم، ميجر اعظم، انور، اشتياق انصاري ۽ مان ويٺاسون.
”سر! انڊس تي خوبصورت ڪتاب اچڻ گهرجي.“ ميجر اعظم پنهنجي حسرت جو اظهار ڪيو. پوءِ دير تائين ان رٿ تي رايا هلندا رهيا ... تان جو ماني اچي وئي. آڏو دال، ڀاڄي ۽ ٿڌا نان رکيا هئا.
”سر! هو توهان جو بگو تتر ڪٿي آهي؟“ ميجر اعظم، ڪليم کان پڇيو.
”سائين ڪونه آيو ڇا ...؟“ ڪليم ويجهو اچي مانيءَ جو معائنو ڪيو ۽ دال جي ديڳڙي جو ڍڪ لاهي ڏٺو، ”سائين حاضر آهي ...! بگو تتر توهان جي نظر ڪرم جو منتظر آهي ... توهان شوق سان نوش فرمايو!“ سڀني جي چهري تي مرڪ پکڙجي وئي. عوام دال تي ائين حملو ڪيو ۽ چپ چٽيا ڄڻ ته سچ پچ بگو تتر پنهنجي سڄي لذت ۽ خوشبوءَ سان رڌجي آيو هجي!