لفظ “اسلام” جي ڪيفيت

لفظ “اسلام” جي ڪيفيت

ٻين مذهبن تي نالا انهن ماڻهن رکيا جن اهي دين قبول ڪيا، مگر اسان جي دين تي نالو ”اسلام“ مسلمانن پاڻ ڪو نه رکيو. اهو نالو چڱيءَ طرح سان قرآن شريف ۾ ڏنل آهي. سوره المائده جي ٽين آيت ۾ فرمايل آهي ته ”اڄ مون اوهان جي واسطي اوهان جو دين ڪامل ڪيو؛ اوهان تي پنهنجي نعمت پوري ڪيم ۽ اوهان جي واسطي دين اسلام پسند ڪيم“ وري سوره آل عمران جي ارڙهين آيت ۾ آيل آهي ته: ”تحقيق خدا وٽ سچو دين اسلام آهي.“

اهو نالو هن دين واسطي به وري ڏاڍو موزون ۽ پر معنيٰ، ڇو ته لفظ اسلام در حقيقت هن دين جو جوهر ٿو ڏيکاري. انهيءَ لفظ جي اصلي معنيٰ آهي صلح ڪرڻ، اسلا۾ ۾ صلح جي متي جي خاص طرح تعليم ڏنل آهي. قرآن شريف موجب مسلمان اهو آهي جنهن خدا سان ۽ انسان سان، خالق سان صلح جي معنيٰ آهي خدا جي مرضيءَ جي پوري پوري تابعداري ڇو ته سڀ پاڪائي ۽ نيڪيءَ جو منڍ الله تعاليٰ ئي آهي. انسان سان صلح جي معنيٰ آهي ذات انسان سان ڀلائي ڪرڻ. اهي ٻئي خيال قرآن شريف ۾ نهايت مختصر طور پر بلڪل سهڻي نموني ۾ ظاهر ڪيل آهي. سورة البقره جي 112 آيت ۾ فرمايل آهي ته جو شخص الله تعاليٰ جي پوري طرح تسليم ٿو ڪري ۽ ٻين سان ڀلايون ڪندڙ آهي تنهن کي الله تعاليٰ وٽان اجر ٿو ملي، هن کي ڪو خوف خطرو ڪونهي نڪي هو ڪو ڏک ڏسندو.“ قرآن شريف موجب نجات (ڇوٽڪارو) اها آهي ته ڪا ٻي. جيئن ته ڪوئي به مسلم پوري صلح ۾ آهي تنهنڪري هن کي دل جو ڪامل آرام ۽ خوشي حاصل آهي. ”صلح“ جي لفظ ”السلام عليڪم“ سان مسلمان هڪ ٻئي کي ملن يا کيڪارين ٿا، ۽ بهشت ۾ به هڪ ٻئي کي ”صلح“ لي لفظ سان سلام ورائيندا. سورة يونس جي ڏهين آيت ۾ آيو آهي ته ”ان ۾ هن جو سلام ٿيندو”صلح“. بلڪ قرآن شريف جي بيان ڪيل بهشت ۾ ”صلح صلح“ کان سواءِ ٻيو ڪو لفظ ٻڌڻ ۾ ئي ڪو نه ايندو. سورة الواقعه جي 25 ۽ 26 آيت ۾ جي لفظ آيل آهن ته ”ان ۾ هو اجائي بڪ بڪ ۽ بيهودا لفظ نه ٻڌندا سواءِ ”صلح صلح“ جي. الله تعاليٰ جو هڪڙو صفاتي نالو ”صلح ڪرائيندڙ“ به آهي، (سورة 59 ۽ آيت 23) ۽ جنهن مقصد ڏانهن انسان کي نئين ٿو تنهنجو نالو به ”صلح جو مڪان“ آهي جيئن ته سورة ڏهين آيت 25 ۾ آيو آهي ته الله تعاليٰ ”صلح جي مڪان“ ڏانهن ٿو سڏي. تنهنڪري صلح دين اسلام جو جوهر آهي؛ صلح پاڙ آهي جنهن مان اسلام اڀري ٿو، ۽ ميوو آهي جو ان درخت مان پيدا ٿئي ٿو، تنهنڪري اسلام ”صلح جو دين“ آهي.