مسيحا کانپوءِ

. عوامي شعبي بدران خانگي شعبو اڳتي آندو پيو وڃي ۽ ملڪي معيشت سان گڏوگڏ سياسي نوعيت جي فيصلن تي خانگي شعبي جي گرفت مضبوط ٿيندي پئي وڃي. هاڻي ايڏو فرق اچي چڪو آهي جو ڳالهه سمجهه کان ٻاهر آهي. ڀٽي صاحب جي ڏينهن ۾ ٽيلي ڪميونيڪيشن ۽ مواصلات بابت اهو تصور به ڪو نه هو ته ڪو اهو شعبو صوبائي حڪومتن جي حوالي ڪري سگهجي ٿو پر هاڻي اسان ڏسون پيا ته اهي تمام اهم شعبا بنهه خانگي سيڪٽر ڏانهن وڃي رهيا آهن. هي ته اهو شعبو هو جو خود عوامي ليگ (جنهن کي باغي جماعت سمجهيو وڃي ٿو) جي ڇهن نقطن ۾ وفاق وٽ ڇڏيو ويو هو. پرڏيهي سيڙپ جنهن حد تائين وڌي آهي، غير ملڪي مفاد ان ئي هد تائين پاڪستان جي عوامي خواهشن سان تضاد ۾ اچي رهيا آهن. پرڏيهي قرض لاهڻ جو چڪر قوم جي ڳچيءَ ۾ ايئن پئجي ويو آهي جيئن سنڌ جي وڏن زميندارن وٽ ڦاٿل ڪولهي ۽ ڀيلن جي وجود کي جڪڙي ويل زنجيرون هجن. اضافي پرڏيهي ناڻي جي حصول لاءِ رپئي جي قيمت وڃي ٽڪي جي برابر ٿي آهي ۽ مهانگائي جي اهڙي لهر اٿي آهي جو حڪومت ان کي منهن ڏيئي به نٿي سگهي. ماڻهو حقيقت ۾ چيلهه کان ويهجي ويا اهن ۽ حڪومت واپارين جي هر جائز ۽ ناجائز مطالبي کي مڃڻ لاءِ مجبور آهي. ڀٽو صاحب جيڪا بهتر معاشي فضا ۽ ترقيءَ کي رخ ڏيئي ويو هو، هاڻي هو ڪٿي آهي؟ هاڻوڪي حڪومت جون مجبوريون کڻي ڪهڙيون به هجن ۽ ڪهڙي به دعويٰ هجي! عوام ته اهو ٿو ڏسي ته اڳي جيڪا شيءَ رپئي ۾ ملندي هئي هاڻي پنجن رپين ۾ ٿي ملي ۽ اڳي جيڪا نوڪري ملندي هئي، هاڻي اها به نه ٿي ملي! پيپلز پارٽي هن وقت سچ پچ ته وڏي امتحان ۾ آهي ۽ عوام وڏي ڀٽي جو دور ياد ڪري رهيو آهي.