مهاڳ

�ان، ڪي بانبڙا پائيندي اچن ته ڪي ريڙهيون پائي يا ڊوڙندي. اڪثر اگهاڙا ۽ بنان چڍيءَ جي. وڏي ڳالهه ته سندن ٽرئفڪ ۾ ڪا ترتيب آهي ئي ڪانه ۽ نه وري پاڻ ۾ ئي هڪ ٻئي سان ٺهڪندڙ آهن. ان ڪري ڪھاڻيءَ بجاءِ کچڻي تيار ٿيو پوي. پيشيور ڪھاڻيڪار اڪثر ڪنهن نه ڪنهن واقعي يا واردات کان متاثر ٿي ڪھاڻي جي اڏاوت شروع ڪري ڏين پوءِ جنهن به منزل تي مقصد حاصل ٿئي. ڪي ليکڪ وري پنهنجي ذاتي مشاهدي جي اوٽ ۾ ڪنهن شخصي تجربي جي روشنيءَ ۾ ڪھاڻي جي اوساري ڪن.
ٻوساٽ جي ليکڪ جو تعلق به آخري قسم جي ڪھاڻيڪار ڪلاس سان ٿو ڏسجي. ورنه ڪنهن به ڪھاڻيءَ جي حقيقت پسندي سان ايتري نسبت هئڻ ئي ناممڪن اهي. ڏٺو وڃي ته ڪھاڻيءَ جي رام ڪھاڻي به پوليس جي فرسٽ انفارميشن رپورٽ (F.I.R) مثل آهي. جيسين فرياد ۾ اوهان ڪوڙ جي ملاوٽ نه ڪندا يا صحيح حقيقتون لکائيندا ته پوءِ اها رپورٽ ”ٻڌڻ جوڳي“ منظور نه ڪئي ويندي. پر اٽلندو ”بي ڪلاس“ ۾ داخل ڪري خارج ڪئي ويندي. انڊين پينل يا پاڪستاني پينل ڪوڊ مطابق هر رپورٽ درج ڪرائڻ ويل منجهس ڪوڙ ملائڻ لازمي آهي. اهو ئي حشر ٿئي ٿو ڪھاڻيءَ سان ۽ پوءِ علمي ادبي ڪھاڻي هجي يا فلمي ڪھاڻي. ٻوساٽ انهيءَ لحاظ کان صاف سٿري ۽ سچي ڪھاڻي آهي. جنهن ۾ سواءِ ڪردارن واري نانءُ نشان جي باقي ڪابه گاڏڙ چيز آهي ئي ڪونه. هيءَ ٻي ڳالهه آهي ته اسان جا عام پڙهندڙ جنهن چھر ۽ چاشنيءَ جا هيراڪ آهن سو سواد کين حاصل ٿئي الاجي نه، چئي نٿو سگهجي. پنهنجي راءِ جي اظهار سان گڏ هي اعتراف ڪرڻ به ضروري ٿو سمجهان ته مون کي به ڪھاڻيءَ واري ڪسوٽيءَ جي ايتري ڄاڻ آهي جيتري بدر ابڙي کي. گهٽ ۾ گهٽ هن درجن کن ڪھاڻيون لکيون ته آهن. مون شروع جون ٽي ڪھاڻيون لکي توبه ڪري ڇڏي ۽ اڄ ڏينهن تائين انهيءَ ڏس ۾ وک ڪانه وڌي اٿم.

علي احمد بروهي