موکي متارن جو مهمان

موکي متارن جو مهمان
چوڏهينءَ جي چانڊوڪيءَ ۾ متارن جي قبرن تي راڳ جي محفل رچڻ جي خبر آئي هئي. فقيرن ۾ خوشي ڊوڙي وئي هئي. هڪ نئون آستانو، نئون ماڳ، نئون جبل، نئون پنڌ. چانڊوڪي رات ۾ راڳ جي محفل، سو به ڀٽائيءَ جي ڪردارن جي قبر وٽ. فقيرن لاءِ ڪيئي سبب پيدا ٿي پيا هئا ته سفر لاءِ سنڀرن. فقير گودڙي، ڪشڪول، سنک ۽ لٺ سنڀالي ”جيءُ لطيف!“ جو نعرو هنيو ۽ متارن جو دڳ وٺي نڪري پيو.
چوڏهينءَ جي رات جبل تي اَڇ وسندي آهي. اهڙيءَ اڇ ۾ يڪتاري يا سرندي جو پڙلاءُ وايو منڊل کي جياري وجهندو آهي. يڪتاريءَ جي، ”تون-تون“ ۽ سرندي جي، ”رون-رون“ سان ڪائنات جا سمورا راز پلٽجي پوندا آهن ۽ ماڻهو ڪائنات جي سموري آهنگ ۾ ملي هڪ ٿي ويندو آهي.
فقير صبح کان پنڌ پيو هو. کليءَ ۾ اڃا ڪي ڍڪ هئا. ٽپھريءَ جي سج جون وکون تڪڙيون هونديون آهن. فقير واٽ ۾ موکيءَ جي ڀِٽ تي قبر وٽ ٻه گهڙيون بيهي ڀٽائي جا بيت پڙهيا.
”موکي متارن جا ننڍا ڪي مَ نهار“
”موکي چو کي مَ ٿئي اصل اوڇي ذات“
فقير وري اڳتي وڌيو، بٺيءَ کان بٺين ڏانهن. ”رات جو ٿڌڪار ۾ متارن سان ڪچھري ڪبي، حال احوال ڏبا وٺبا ۽ سر ڪلياڻ ٻڌبو“ فقير سڄي رات جو پروگرام رٿيو ۽ من ئي من ۾ ’ڪلياڻ‘ جهونگاريو.
فقير اڃا سڃ ۾ هو ۽ سڃ جهاڳي وسنهن کي ويجهو ٿيو هو.
” فقير متان متارن ڏانهن وڃين!“ متارن جي ڏيهه مان ايندڙ هڪ نوجوان فقير کي جهليو.
”ڇو ابا؟ متارن جو دعوتي آهيان، پاڻ سڏايو اٿن!“
”متارا مري ويا هن بابا!“ نوجوان ڏک ۾ چيو.
”متارا مري ويا! ... ابا ڇا ٿو چوين ؟“ متارا جن کي زهر نه ماريو سي ڪئين مئا؟ فقير مجهي پيو، ”وري ڪنهن مهڻو ڏنن ڇا؟“
”مهڻي جي ڳالهه ناهي فقير سائين! مٿانئن پوليس جو پاڇو پيو آهي.“
”پر ڇو بابا سائين؟“ فقير، جيڪو پرانهين پنڌ کان هيستائين نه ٿڪو هو، پنهنجو بار لٺ تي جهلي بيهي رهيو. سامهون نارا ٿر جبل اداس اکين سان نهاري رهيو هو ... لٽيل ڦريل مسافر وانگر.
نارا ٿر جا لڙڪ گهڻو اڳ سُڪي چڪا هئا. شايد تڏهن، جڏهن موکيءَ جي ويڻ متارن کي ماريو هو. متارن جي جسماني موت جو صدمو معمولي ڳالهه نه هئي. نارا ٿر مان نارا ڪري وهندڙ چشمو ڏک جي سٽ سھي نه سگهيو ۽ لڙڪ سڪي ويا هئس.
نارا ٿر فقط جبل ناهي، جيئري جاڳندي هستي آهي. جبل کي نڪ آهي، ڇاتي آهي ۽ چيلهه آهي. فقير نارا ٿر جي اکين ۾ چتائي ڏٺو: صدين کان خشڪ سندس ڇاتيءَ ۾ نهاريو: ان جي سيني تي گولين جا گهاءَ ڏٺا. سندس جهول ۾ ڏٺو: متارن جون قبرون کليل هيون. قبرن جي مٿان ڪاريون خاڪي ورديون ۽ انهن جي هٿن ۾ متارن جون هڏيون هيون.
”هو متارن جي قبرن کي ڇا ٿا ڪن بابا؟“ فقير جي صدين کان سڪل اکين ۾ پاڻي ڀرجي آيو هو. نوجوان جواب نه ڏنو، پر مڙي نارا ٿر ڏانهن نهاريائين. جبل جي چوگرد جيپون ۽ ٽرڪون هيون. ڪارا خاڪي ڄامڙا هئا، جيڪي نار ٿر جي نڪ، چيلهه، ڇاتي ۽ هنج تي چڙهي کيس چئني پاسن کان گهيري ويا هئا. فقير کي ايئن لڳو هو ڄڻ اهي نارا ٿر کي زنجيرون وجهڻ جي ڪوشش ۾ هجن. هو زنجيرون وجهي نه سگهيا، هو شايد موٽڻ لڳا هئا.
”ڇا پئي ڪيائون بابا؟“ فقير نوجوان کان پڇيو.
” اڃا نه ٿو سمجهين بابا!“ نوجوان، فقير جي اکين ۾ ڏٺو.
”نه! نه ٿو سمجهان“ فقير ڪنڌ لوڏيو.
”نارا ٿر جي ڇاتيءَ ۾ گوليون نه ڏٺئه؟“
”ڏٺم“
”نارا ٿر جي اکين ۾ ڏڪر نه ڏٺئه؟“
”ڏٺم“
”متارن جو کليل قبرون به ڏٺئه؟“
”هائو! پر اهو سڀ ڇاهي؟“
”متارن جون هڏيون به ڏٺئه؟“ نوجوان وري پڇيو.
”هائو بابا ڏٺم ... پر اهو سڀ ڇاهي؟“ فقير ڏک جي ڇپن هيٺان دٻجندو ويو.
”اڃا به پڇين ٿو ته اهو ڇا آهي؟“
”بابا ڳالهه ڪر... ڏاهو ٿي!!“ فقير ايلاز ڪيو.
”هو چاهين ٿا ته اتي راڳ جي محفل نه ٿئي!“
”ڇو؟“ فقير ڦٿڪي پيو.
”هو چاهين ٿا ته هٿ آدم ۽ آدم ذات جي بوءِ به نه هجي.“
”پر ڇو؟“ فقير وڌيڪ حيرت کاڌي.
”هو چاهين ٿا ته متارن وٽ ڪو مهمان نه ٿئي. هو چاهين ٿا ته متارن جا وارث هيسجي مالڪي نه ڪن.“
”پر ڇو بابا؟“ فقير روئڻهارڪو ٿي ويو.
”ان ڪري ته جيئن نارا ٿر جي ڇاتيءَ تي نشاني بازيءَ جون مشڪون جاري رکن سگهن.“
نوجوان جون اکيون به ڳاڙهيون ٿي چڪيون هيون. پر اهي نه ناراٿر وانگر اداس هيون ۽ نه فقير وانگر لڙڪ هاڻيون، اها ڪا ٻي ڳاڙهاڻ هئي .