ابڙو اڪيڊمي Abro Academy
2020-11-04
داخلا نمبر 977
عنوان مَمَ ۽ مائيءَ جي ڳالهه
شاخ منڇر گورک گاج دنيا
پڙهيو ويو 1230
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
مَمَ ۽ مائيءَ جي ڳالهه
” ... ۽ مـَـمَ ؟“ مون پڇيو.
”مـَمُ هاڻي ڪونهي، اڳي هو ... هوءَ چوٽي ڏسين ٿو ؟“ فيضوءَ کاول لڪ کان اتر پاسي پهرين چوٽيءَ ڏانهن اشارو ڪيو، ”اهو اٿئي مـَمٿل ... اتي مـَم رهندا هئا ... “
”اسان جا وڏا ڳالهه ڪين، هڪڙي مائي ڦِيش ڪپڻ آيو، ٻـُڌءِ! مائيءَ کي اتي شام رات ٿيو ... پوءِ شام جو هن باهه ٻاريو ته هڪ مـَمَ به اچي ويو ... انڪري اسان مٿي ان چوٽي کي ’مم ٿل‘ چئون ٿا ... پوءِ مائي ٿي سياڻو! ... پوءِ ٿو مائي اٽو ڳوهي ته هـُو مـَم مِٽي ٿو ڳوهي! ... مائي وَٽڙو باهه ۾ رکيو ... هُن مِٽي مـُٽ ۾ آلو ڪري باهه ۾ رکي ڇڏيو ... پوءِ، مائي پنهنجي بدن تي تيل هڻي ڪاٺڙين جو ٻرندڙ باهه پاڻ ڏي چوريو ته هن (مـَم) وري مـُٽي پنهنجي بدن ڏي باهه جو سوريو ته هن جا وال (وار) وڏا آهن نه ... ته هن کي باهه لڳو ... پوءِ، اهو هِتئون ڀڳو آ آواز ڪندو ... “ الکاڻيءَ هڪ چوٽيءَ ڏانهن اشارو ڪيو، ”.... پوءِ، هتي هڪ وڏو گَر چؤڦير بند آهي، اتان هيٺ لٿو ... اهو ٿيو ’ مَم گَر ... “ الکاڻيءَ هينگڻ چشمي ڏانهن لهندڙ هڪ اُڀي ناممڪن لاهيءَ ڏانهن اشارو ڪيو، ”پر پوءِ مـَم مري ويو، باهه هن کي کائي ڇڏيو! پوءِ، جتي اهو هيٺ جنهن ماٿر ۾ مئو آ، اهو به ٿيو ’مـَم ٿل‘ ... ايئن اهو ڍورو به ٿيو مـَماڻي! ... اهو ممٿل يارو سائين جو آستان به اٿئي!“ فيضوءَ مَم جو احوال اوريو ته وري ڪجهه ياد آيس، ” هتي هڪ فقيل (فقير) جي ڳالهه ٿا ڪرن ... هِتي جبل آ ٺوٺ وارو ... شڪار لاءِ آيو .... هِتي ڪَسِير وڻ (ٿيندو) آ، هِتي پچندو آهي ... فقيل چيو، ’مان ڏسان ته ڪسير جي وڻ مان پٽي کائي ٿو ... اڳي منهن ڀرڻي هئي ... مان جو هنيو ته وڃي ڪريو هيٺ! ... مان جو هيئن وڃي جاچي ڏٺو ته ٻئي هٿ کڻي مون کي بُجا ٿو ڏي! پوءِ اهو مري ويو‘. اهو فقيل مان به ڏٺو، تڏهن مان ننڍو هئم!“ الکاڻيءَ مـَم بابت هڪ ٻي ڪٿا ٻڌائي. فيضوءَ مـَم بابت جيڪي قصا ٻڌايا اهي سڄي ڪاڇي ۽ کيرٿر ۾ هنڌ هنڌ مختلف ماڻهو هوبهو ايئن ئي ٻڌائيندا آهن.
”تو مـَم ڏٺي؟“
” اهو رِڇ نمونا هووي، پر او ڪالا هئه، اَي ٿولا خاڪي هئه، مان هتي هڪ (مم) ڏٺم! (ان کي) چنبو جو رَند آهي ... (ڇاتيءَ تي رڇ جهڙو) اهو اڇو رنگ به آهي ... اهو نمونو آهه!“ الکاڻيءَ چيو.
”هتي جبل تي موجود چشمن جا نالا ته کڻ!“
”هينگڻ ، شڪلوئي، زوکاڻي، گز مول!“
” ... ۽ نئـُون؟“
”گاج، ڦادگر، شڪلوئي، گالهڙ، ٺِرڳ، مماڻي، ڊڀاڻي، ليٽڻ، تَڪي، زيني، گُراني!“
” .. ۽ لَڪَ ؟“
”گاج کان انگئي تائين ست لَڪ ... شڪلوئي، مينهون، چوڪڙي، کاوَل، ماچڪو، سِرهاڻي، ڦوسِي، نَلي، ڪاروڪوٽ!“
اسان ڪجهه دير ويٺا رهياسين. چانهه جو دور هليو. نوجوانن پاڻ سان ثمر آندو هو. ڀاڄي ۽ چانور پچائڻ ۾ دير ڪونه لڳي. واهيءَ کان هيستائين ٽي ڪلاڪ لڳا هئا، ٽي ڪلاڪ واپسيءَ لاءِ به کپندا هئا. اسان جيتوڻيڪ گورک جي چوٽيءَ تائين پهچي نه سگهياسين ته به ڪن سوالن جا جواب ملي چڪا هئا.
”ٻيهر اينداسين!“ سڀني هڪراءِ صلاح ڪئي.
”ماشاءَ الله!“ اسان مزورن ۽ فيضوءَ کان موڪلايو ۽ کاول لڪ جي بند واٽ تي مٽيءَ جو دڙو جهاڳي موٽر سائيڪن تي چڙهياسون.
واپسيءَ ۾ موٽر سائيڪلن کي گيئر ۽ بريڪ جي ٽيڪنڪ سان لاٿو ويو، مون موٽر سائيڪلسٽ جوانن سان گڏ موٽر سائيڪلن کي به شاباس ڏني! هي موت جي کوهه جهڙو سفر هو. واهي پهچندي سج لهي ويو. نوجوان هشاش بشاش هئا پر جبلن ۾ ڇهه ڪلاڪ موٽر سائيڪل جي سواريءَ منهنجو جسم چُور چُور ڪري وڌو هو. جبل هن ڀيري به گيٽ پاس نه ڏني هئي ۽ اسان سفر جا سور وٺي موٽي آيا هئاسين، ”متان ايندڙ ڀيري جبل گيٽ پاس ڏيئي ڇڏي!“