هاڻي يا وري ڪڏهن به نه

16 آگسٽ 1995ع
هاڻي يا وري ڪڏهن به نه

دهشتگردن 14 آگسٽ تي به وسان ڪو نه گهٽايو ۽ پنهنجي پاران پوري تيار ڪئي ته هن ڀيري حڪومت کي سنڌ جي گورنر جو لاش تحفي ۾ ڏين. گورنر جي قسمت هئي جو بچي ويو پر پاڪ بحريه بينڊ جي سپاهيءَ جي لاش جو تحفو سنڌ سرڪار ۽ پاڪستان جي بحريه گڏجي وصول ڪيو. جيڪڏهن اها گٿل گولي ڪنهن کي به نه لڳي ها ته شايد اها ڪنهن کي خبر به ڪو نه پوي ها ته گورنر تي ڪا گولي هلي!
هن مهل تائين عام واٽهڙو، ٽارگيٽ ٿيل سرڪاري عملدار ۽ سپاهي ماريا ويا آهن يا وري دهشتگرد تنظيمن جا هڪٻئي سان وڙهندڙ ڌڙا پنهنجن مخالفن ۽ ”غدارن“ کي ماريندا پيا اچن. هي پهريون ڀيرو هو جو گورنر جي عهدي تي ويٺل ماڻهوءَ جو رخ ڪري گولي هلائي وئي. اها گولي نه رڳو هلي پر ايڏي صفائيءَ سان هلي جو ڪنهن کي به پتو ڪو نه پيو ته گولي هلي آهي.
دهشتگرديءَ خلاف جنگ جوٽيندڙ ميجر جنرل (ر) نصير الله بابر جڏهن ايئن چوي ٿو ته ”دهشتگردن کي منهنجي سائيز جي ٻوري ڪو نه ملندي!“ تڏهن سمجهڻ گهرجي ته جيتوڻيڪ حڪومت پنهنجين ڪوششن جي ڪاميابيءَ ۾ پر اميد آهي ۽ هڪ حد تائين واقعي ڪاميابيون ماڻيون اٿس، ان هوندي به دهشتگرديءَ کي نه رڳو اهو مات نه ملي اهي پر دهشتگرد هر وقت تمام خوفناڪ اڳرايون ڪرڻ جي پوزيشن ۾ آهن. وزير داخله جنهن لهجي ۾ ”ٻوري ۾ ماپجي نه سگهڻ“ جي ڳالهه ٿو ڪري، اها ڀلي ته سندس نفسياتي جنگ جو اهم حصو هجي پر هڪ ڳالهه پڌري ٿي چڪي آهي ته دهشتگردن 14 آگسٽ تي ان ٻوري ۾ ڪنهن نه ڪنهن اهم شخصيت کي وجهڻ جي ڪوشش ڪئي جيڪا ڪامياب به ٿي پئي سگهي! قائداعظم جي مزار تي مئل شخص کي محض بحريه بينڊ جي سپاهيءَ جو موت قرار ڏيئي نٿو سگهجي. اهو سنڌ جي گورنر جو موت هو، جيڪو گسي ويو.
حڪومت ۽ ايم ڪيو ايم (الطاف) وچ ۾ ڳالهيون معطل آهن پر ڪير نٿو ڄاڻي ته ايم ڪيو ايم سڌي يا اڻسڌي طرح ڪراچيءَ جي بدامني جي ذميواري قبول ڪري چڪي آهي. جڏهن نامي گرامي دهشتگرد ٽيليويزن تي اچي پنهنجي هٿان دهشتگرديءَ جو اقرار ڪن ٿا يا ٿاڻن تي اعتراف ڪن ٿا ته هنن ڪٿي، ڪيئن ۽ ڪڏهن ڪيترن ماڻهن کي قتل ڪيو تڏهن به ايم ڪيو ايم انهن کي لا دعوا نٿي ڪري. ايم ڪيو ايم فاروق دادا جي هٿان ٿيل دهشتگردين کي نظر انداز ڪري هن کي پنهنجو ”هيرو“ سڏي ٿي. حيرت آهي ته ويهين صديءَ جي پڄاڻي تي بيگناهه ماڻهن جي قاتلن کي ”هيرو“ سڏيو وڃي ٿو ۽ جيڪو دهشتگرديءَ جي خلاف آواز اٿاري ان کي ”ولين“ قرار ڏنو وڃي ٿو. ايئن ٿو لڳي ته ”اسرن ۽ ديون“ واري جنگ جيڪا غالبن 1000 يا 1500 قبل مسيح ۾ لڳي هئي، اڄ ٻيهر هلي رهي آهي، جنهن ۾ هڪ ڌر جا شيطان ٻي ڌر جا ديوتا ۽ ٻي ڌر جا شيطان پهرين ڌر لاءِ ديوتا بڻجي ويا آهن. جيڪڏهن ايئن نه آهي ته پوءِ بلوچ ڳوٺ جي ماڻهن وزير داخله نصير الله بابر جا هٿ ۽ پيشاني ڇو چمي؟ ۽ ڪراچي سينٽرل جا اڪثر ماڻهو پير الطاف حسين جي تصوير جي پوڄا ڇوٿا ڪن؟
اسان کي نه شيطان گهرجن ۽ نه ديوتا گهرجن. جت شيطان هوندا اتي ئي ديوتائي طاقتن جي ضرورت پوندي آهي. ڌرتيءَ تي هندڙ ماڻهن کي رڳو ماڻهپو ۽ ڀائپي ملي وڃي ته به گهڻو ٿيو ڇاڪاڻ ته ٻه طرفي بارودي جنگ ۾ مال جو کيڙ چڙهي ويو آهي حڪومت ۽ ايم ڪيو ايم ته پنهنجي جنگ ۾ مصروف آهن پر سمجهدار ماڻهو انهن پاڇولن کي ڏسي ويتر ڊپ ۽ خوف محسوس ڪري رهيا آهن، جيڪي هن ويڙهه مان پنهنجي لاءِ واٽ ملڻ جي انتظار ۾ آهن! هي پاڇولا انهن بد روهڻ جا آهن جيڪي 17 آگسٽ 1988ع کانپوءِ ٻيهر انساني جوڻ وٺڻ لاءِ پريشان آهن. جيڪڏهن اهي هڪ ڀيرو انساني روپ ڌارڻ ۾ ڪامياب ٿي ويا ۽ بيهر وردي پهري موٽي آيا ته ڏهن ٻارهن سالن تائين ماڻهو جو ماس پٽبو، چٻاڙبو ۽ چچرجندو رهندو آهي.
هن وقت دهشتگردن لاءِ وڏي ۾ وڏي آفت خود وزير داخله نصير الله بابر جي روپ ۾ نازل ٿي آهي. اها پر سڪون ماٿري جتي انسان سک ۽ امن سان رهندا هئا، ان ۾ جڏهن بگهڙ ڪاهي پيا ته انهن کي منهن ڏيڻ لاءِ انهن کا به ڏاڍي مخلوق کي لاهڻو پيو. جڏهن نصير الله بابر جهرو ماڻهو ڪکيون ڪڍندڙ بگهڙن جي ڪڍ پيو آهي ته دهشتگردن ۾ وڏي ڀاڄ پئجي وئي آهي. هاڻي دهشتگردن جي مجبوري اها آهي ته پاڻ کي ”مظلوم“ ثابت ڪرڻ لاءِ کيس اوترا ئي ماڻهو روزانو بيدرديءَ سان مارڻا آهن، جيترا نصير الله بابر جي اچڻ کان اڳ مرندا هئا. کين اهو ثابت ڪرڻ جي اجائي ڪوشش ڪرڻي پئي پوي ته فاروق داد ۽ فهيم ڪمانڊو ويچارا، مسڪين ”ڪجهه به ڪين“ ۽ بيگناهه هئا. ڇاڪاڻ ته اوترا ماڻهو اڄ به مري رهيا آهن، جيترا ڪالهه مري رهيا هئا.
جڏهن وحشيِءَ کي موت نظر ايندو آهي تڏهن اهو پنهنجا چنبا شڪار ۾ اڃا اندر تائين کپائڻ جي ڪوشش ڪندو آهي. لڳي ٿو ته دهشتگرد به ايئن ئي ڪري رهيا آهن. نصير الله بابر جنهن سخت گيريءَ سان دهشتگردن جي خلاف وڙهي رهيو آهي. ان کانسواءِ ٻيو ڪو چارو به نه آهي. اهو سچ آهي ته سخت گيريءَ سان انساني حقن جي لتاڙ به ٿي رهي آهي. ان حد تائين جو اها ”ظلم“ جي دائري ۾ اچي وئي آهي. پر فقط اهو چئي ته ”سڪن سان گڏ ساوا به سڙندا آهن“ وزارت داخله پنهنجي ذميواري کان آجي ڪو نه ٿيندي. سنڌ جي ماڻهن ماضيءَ ۾ وڏا ظلم برداشت ڪيا آهن انڪري اهي ڪٿي به ”ظلم“ جي حمايت ڪو نه ڪندا پوءِ ڀلي ته اهو سندن دشمن تي ٿئي! سنڌ جا عام ماڻهو ڪنهن کي به دشمن ڪو نه ٿا سمجهن سواءِ انهن جي؛ جن جي هٿن ۾ بندوقون اهن ۽ اهي بندوق جي زور تي سنڌ ۽ ان جي پيداواري ذريعن تي قبضي جا خواب ڏسي رهيا آهن. سنڌ جي ماڻهن جو موقف آهي ته سزا لائق فقط اهي آهن؛ جن ڪنهن انساني جان کي ستايو آهي، جمهوري حقن کي ڦٻايو آهي يا سنڌ ۾ ميريون اکيون وڌيون آهن پوءِ اهو سنڌي ڳالهائيندڙ هجي، انگريزي يا اڙدو.
دهشتگرديءَ جي سزا فقط دهشتگرد کي ئي ملڻ گهرجي، جن جي مٽن مائٽن کي نه. انهن مائٽن لاءِ ته اها ئي وڏي سزا آهي ته هنن جو اولاد ان ڪري دهشتگرد نڪتو جو هنن سندس ٺيڪ طرح پالنا نه ڪئي.
دهشتگردن رينجرس جون ورديون پائي 14 آگسٽ تي نارٿ ڪراچي مان 6 ماڻهن کي اغوا ڪري هڪ بس ۾ اجتماعي قتل عام ڪيو، هڪ عورت جو لاش به ٻوريءَ مان مليو ۽ مجموعي طور تي 14 ماڻهو ماريا. بس ۾ آڻي ماريل ماڻهن کي صرف ان ڪري قتل ڪيو ويو جو انهن کي مائرن سنڌيءَ ۾ لولي ڏني هئي. اهي ماڻهو نارٿ ڪراچيءَ جي هڪ آٽو گئراج ۾ انهن ماڻهن جون گاڏيون ٺيڪ ڪندا هئا جن کي سندن مائرن اڙدوءَ ۾ لوليون ڏنيون هيون. ڪنهن جي ماءُ جو ڪهڙو ڏوهه هو؟ انهن مائرن جو به ڪهڙو ڏوهه آهي جن پنهنجن پٽن کي نيڪ انسان ٿيڻ جون اڙدوءَ ۾ دعائون ڏنيون پر اهي دهشتگرد بڻجي ويا!
سائلنسر فٽ ٿيل بندوق مان گورنر تي گولي هلڻ کانپوءِ وزارت داخله کي اهو ٻڌائڻ جي ضرورت ناهي ته هاڻي سنڌ ۾ ڪو به محفوظ نه آهي ۽ نه ئي ڪو اها تجويز ڏيئي سگهي ٿو ته دهشتگرديءَ خلاف سخت اڳيون صفحو-0--1-گذريل صفحو