هڪ دهشتگرد ”هيرو“ جو بُت

18 سيپٽمبر 1995ع
هڪ دهشتگرد ”هيرو“ جو بُت

هڪ ولين کي هيرو ڪري پيش ڪيو ويو اهڙو ولين، جنهن سڄي قوم کي جمهوري جدوجهد جي رستي تان لاهي هٿياربند ويڙهه جي واٽ تي هڻي ڇڏيو ۽ جڏهن کيس بندوق جي طاقت جو نشو چڙهيو ته پاڪستان جي فوج سان ٽڪر کائڻ لڳو. جڏهن فوج جهڙو طاقتور ادارو سندس بندوق واري طاقت ڀڃڻ لاءِ هن جي ڪڍ پيو ته پاڻ چپ چاپ کسڪي ويو. اها جون 1991ع جي رپورٽ آهي ته هن ايم ڪيو ايم جي وائيس چيئرمين جي معرفت هٿيارن جا 6000 لائسنس جاري ڪرايا. غير قانوني هٿيارن جو رڪارڊ ته ڪٿان به ڪو نه ملندو.
هي ولين جڏهن طاقت جي نشي ۾ چور ٿيو ۽ قانون نافذ ڪندڙ ادارن هن مسئلي کي منهن ڏيڻ لاءِ سرگرمي شروع ڪئي ته هن ايم ڪيو ايم جي اڳواڻن کي هدايت ڪئي ته پنهنجن علائقن کي لوهي گيٽ هڻي محفوظ ڪيو. انهن لوهي دروازن ڪن آبادين کي قلعو بنائي ڇڏيو ۽ فوج کي لوهي چڻا چٻايا. ايم ڪيو ايم جون ڪارروايون جوڻيجو دور کان شروع ٿيون، جنهن ۾ دنيا ڏٺو هو ته ان تنظيم جا هٿياربند ڪارڪن گاڏين تي چڙهي انڌي فائرنگ ڪري ماڻهو ماري ٿي ويا.
هن ولين کي اهي سڀ ڳالهيون سجهيون ٿي ته فوج جهڙو طاقتور ادارو کين ڇيڇاڙي ڇڏيندو. ان ڪري هن ولين ساڌ جو روپ ڌاري ان وقت جي صدر غلام اسحاق خان کي فون تي چيو ته سندس زندگيءَ کي خطرو آهي، ڇاڪاڻ ته خفيه سروس جا ادارا ايم ڪيو ايم جي بدناميءَ لاءِ رٿابندي شروع ڪري چڪا آهن. هن ان سلسلي ۾ صدر صاحب ڏي هڪ خط به لکيو هو. اها ان وقت جي ڳالهه آهي ته جڏهن خفيه ادارن وٽ اهي رپورٽون پهتيون هيون ته ”ساڌو“ الطاف حسين جي تنظيم جي دهشتگرد گروپ ڪن جاين تي هٿيار لڪايا آهن.
”ساڌو“ الطاف حسين پاڻ تي خوني حملي جو هڪ ڊرامو به ڪرايو ۽ ٽنگ ۾ گولي لڳڻ جي بهاني سان هن پاڻ کي عباسي شهيد اسپتال ۾ چڱو وقت داخل رکيو. عام ماڻهن کي ياد آهي ته 1990ع کانپوءِ ساڌو الطاف حسين عباسي شهيد اسپتال ۾ داخل رهيو. اهي تمام اهم ڏينهن هئا، جڏهن دهشت کي چوٽ چاڙهيو ويو. ظاهر آهي ته ان ڊرامي جو مقصد اهو ئي هو ته الطاف ”بيمار“ هو ۽ هو ڪيئن ٿي ڪنهن ڏوهه ۾ شريڪ ٿي سگهيو؟ ماڻهن کي ياد هوندو ته الطاف حسين جڏهن به اسپتال ۾ داخل ٿيندو هو، تڏهن هرڪو سمجهي ويندو هو ته ڪراچيءَ ۾ وري دهشتگردي ٿيڻي آهي. اصل ۾، الطاف حسين ان اسپتال ۾ محفوظ هو. اتي ڪافي ڪمرا خالي ڪرايا ويا جتي ايم ڪيو ايم جا ڪارڪن سندس حفاظت ڪندا هئا. مريض عاجز پيا ڦرندا رهيا پر اسپتال جي ڪمرن ۽ بسترن تي ايم ڪيو ايم جي ”نوجوانن“ جو قبضو هو. ڪنهن کي همٿ هئي ته ڪڇي؟
1992ع ۾ جڏهن آفاق احمد ۽ عامر احمد ايم ڪيو ايم جي خلاف بغاوت ڪئي تڏهن تنظيمس جي باقي رڪنن کان ڪلاشنڪوف جي پاڇي هيٺ ٻيهر وچن ورتا ويا. انهن ۾ ايم ڪيو ايم جا وفاقي ۽ صوبائي وزير ۽ اسيمبلي ميمبر به موجود هئا. هر وزير ۽ رڪن اسيمبلي جنهن ريت وچن ورجائي رهيو هو، اهو به عجيب هو. وزير ۽ ميمبر جڏهن وچن ورجائي رهيا هئا تڏهن کين خبر هئي ته الطاف حسين سندن آواز عباسي شهيد اسپتال ۾ ٽيليفون تي ٻڌي رهيو آهي. ان وقت قسم کڻندڙ ڪجهه معزز ميمبرن چيو، ”جيڪڏهن آئون الطاف حسين سان غداري ڪيان ته اهو پنهنجي ماءُ يا ڀيڻ سان زنا ڪرڻ برابر هوندو.“ ههڙي شرمناڪ قسم تي صحافين جو ڪنڌ هيٺ ٿي ويو ۽ ڪن ته کين صلاح به ڏني ته اصل ڳالهه ڪريو، پاڻ کي گاريون نه ڏيو!
ان ئي ولين جي سالگرهه واري ڏينهن تي مخصوص پريس کيس ”طلسماتي شخصيت جو مالڪ“ ۽ ”مهاجرن جو هيرو“ لکندي ”وچن جي تجديد“ ڪئي آهي. سندس شان ۾ قصده گوئي ايئن ڪئي وئي آهي ڄڻ هي ڪو اهڙو ماڻهوجي، جنهن تي آسمان مان ڪتاب لٿو هجي. قصيدا چون ٿا، ”تون سلامت رهين هزارين ورهه، هر ورهه ۾ ڏينهن هجن پنجاهه هزار.“ هڪ اخبار لکي ٿي ته ”هي الطاف حسين جي سالگرهه جو ڏينهن آهي..... ان حوالي سان مبارڪن جا ايڏا پيغام ۽ تحفا آهن ۽ ايڏن گلن ۽ رنگن جي ڄڃ لٿي آهي....“ پريس دعويٰ ڪري ٿي ته جيڪڏهن، ” هو اچي ويو ته پوءِ حڪومت ڪنهن جي گهر جي نوڪرياني نه رهندي.“ ۽ ”شايد ئي ڪو هجي جيڪو سندس در تي نه ويو هجي ۽ کيس اقتدار جي ايوان ۾ وٺي وڃڻ جي آڇ نه ڪئي هجي!“
هي ان شخص جي شان ۾ قصيدا آهن، جنهن جي بندوقي سياست ڪراچي اجاڙي ڇڏي ۽ جيڪو ”پاڪستان ۾ انٽيليجنس ايجنسين جي سياسي ڪردار“ موجب جڏهن علاج جي بهاني ملڪ مان ڀڄي رهيو هو تڏهن خفيه سروس جي هڪ اداري جي اعليٰ عملدار سندس ڪاغذ پٽ ٺاهڻ ۾ مدد ڪئي ۽ ايئرپورٽ تائين انتظامن جي نگراني ڪئي. چون ٿا ته انهن ئي ڏينهن ۾ خفيه سروس جو هڪ ٻيو ادارو الطاف حسين کي ملڪ مان نڪرڻ کان ورڪڻ لاءِ پڇاڙيءَ تائين ڪوششون ڪندو رهيو هو. اهڙي طرح جنهن ولين جي خلاف گرفتاريءَ جا وارنٽ جاري ٿي چڪا آهن، اهو هڪ خفيه اداري جي تعاون سان لنڊن پهچي ويو.
الطاف حسين جا هٿ صاف هئا ته کيس ڀڄڻ جي ضرورت نه هئي پر کيس ڀڄايو ويو ته جيئن هڪ ڏينهن کيس ايئن موٽائجي جيئن ايران جو روحاني پيشوا آيت الله روح الله خميني فرانس مان موٽيو ۽ اچي اقتدار سنڀاليو. پر، نه الطاف حسين آيت الله خميني آهي ۽ نه پاڪستان ايران آهي. ڳالهه صرف ايتري آهي ته ملڪ جي بادشاهن پنهنجين سياسي ڪمزورين ۽ مصلحتن سبب سندس من وڌائي ڇڏيو هو. جڏهن اڙدو پريس ايئن چوي ٿي ته .شايد ئي ڪو هجي جيڪو سندس در تي نه ويو هجي!“ ته ان مان اشارو ان ڏينهن ڏانهن آهي جڏهن ملڪ جو صدر توڻي وزيراعظم ڪراچيءَ جي هوائي اڏي تان سڌو عزيز آباد ويندا هئا.
جڏهن اسلام آباد ئي عزيز آباد جو طواف ڪرڻ لڳي تڏهن ڇا ٿيندو؟ اها نانگ ريجهائڻ جي ڪوشش هئي، جيڪا ڪئي وئي ۽ ان مرليءَ تي ايڏا ڀڄن ڳاتا ويا جو هو شخص ماڻهوءَ مان ديوتا ٿي ويو ۽ مت موڙهيلن کيس ”معجزن وارو پير“ بڻائي ڇڏيو. ”مهاجر“ لوڪ الطاف حسين سان ”تجديد وفا“ ڪري رهيا آهن ته ڀلي ڪن، کيس هيرو سمجهن ٿا ته ڀلي پيا سمجهن، نجات ڏياريندڙ ٿا سمجهن ته ڀلي پيا سمجهن! کين ڪير ٿو جهلي سگهي؟ هتي جمهوريت آهي، هر ڪنهن کي پنهنجي عقل تي هلڻ جو ۽ راءِ ڏيڻ جو حق آهي.
الطاف حسين انتظار ۾ آهي ته اهڙو لمحو اچي جڏهن هو اڏامي اچي ۽ عزيز آباد ۾ پنهنجو ”اسلام آباد“ ٺاهي.... ۽ هوڏانهن سندس ڍنڍورچي آهن جيڪي دل وڄائي چون ٿا ته ”جيڪڏهن هو موٽي آيو ته پوءِ حڪومت ڪنهن جي گهر جي نوڪرياڻي نه رهندي.“ مسٽر هيرو جا وڏا پروگرام آهن. پر، دلچسپ ۽ وڏيون ڳالهيون ته ٽي وي ڊرامي ”ڪشڪول“ جو ”عاليجاهه“ به چوندو هو، جنهن جا مريد کيس پوڄيندا به هئا. جيڪڏهن اهي ئي هيرو آهن پوءِ خدا اهڙا هيرو ڪنهن کي به نه ڏئي جيڪي جنون کي عقل چون ۽ پنهنجن پوئلڳن کي امن جي راهه تي هلائڻ بدران انهن هٿان انسانيت کي قتل ڪرائين، پنهنجي زندگي پياري ڪري ايجنسين جي سهاري ملڪ ڇڏي ڀڄي وڃن پر ان خلق کي انتشار ۽ بدامنيءَ جي دوزخ مان نڪرڻ نه ڏين جن مٿن ويساهه رکيو ته اهي اڳواڻ کين بهشت ڏانهن وٺي ويندا.