هڪ قوم جا ڏک، فنڊ وڌائڻ جو اسم

5 فيبروري 1996ع
هڪ قوم جا ڏک، فنڊ وڌائڻ جو اسم

اڄ ڏينهن تائين فقط ڊرگ مافيا ۽ هٿيار مافيا جو ذڪر ٿيو آهي پر معاشري ۾ هڪ ٻي مافيا به آهي جيڪا عوام جا نفيس انساني جذبا جاڳائي کيسا خالي ڪرائيندي آهي. اها، پينو فقيرن جي پويان ڪم ڪندڙ ”عاليجاهه“ ٽائپ مافيا آهي. اهو ”عاليجاهه“ اسان جي معاشري ۾ ڪير آهي؟ يقينن ڪو تمام ”معتبر“ چوغو پائي گهمندڙ شخص ”عاليجاهه“ جي گديءَ تي ويٺو هوندو ۽ معاشري ۾ ڏاڍو سخي مڙد ۽ وڏو اشراف سمجهيو ويندو هوندو.
پينو فقير موقعي جي لحاظ سان پنهنجو پنهنجو نعرو کڻي نڪرندا آهن، پنهنجي پنهنجي انداز سان درد ۾ ٻڏل دانهن ڪندا آهن، پنهنجي غربت ۽ لاچاري، مظلوميت ۽ بيماري، يتيمي ۽ ٻچڙيواليءَ جا سور سندن نڙي مان ايئن تڙڦي نڪرندا آهن. جو اهرمن ۽ اهرمزدا ٻنهي جي دل نپوڙجي وڃي ۽ ٻنهي جون اکيون آليون ٿي وڃن! اسان نٿا چئي سگهون ته پينو فقيرن جي ان لشڪر ۾ ڪير اصلي آهي ۽ ڪير نقلي، ڪير مافيا جي ڄار ۾ ڦاسجي پنهنجا ڦٽ ڏيکاري صدا هڻي رهيو آهي ۽ ڪير حقيقي ضرورتمند آهي جيڪو هٿ ٽنگڻ مهل شرم کان پاڻي پاڻي ٿي رهيو آهي.
اڄڪلهه ”خيرات جي سيزن“ آهي. مسلمانن کي مسلمان ڀائرن جي عيد ۾ شرڪت جو بندوبست ڪرڻو آهي. اوڙي پاڙي ۾، مٽن مائٽن ۾، جنهن جي دل جتي چوي ۽ ضرورت محسوس ڪري اتي اٽو لٽو يا رقم ڏئي ٿو ته جيئن عيد جي ڏينهن غريب ڀائر به نوان وڳا پائي عيد نماز پڙهڻ نڪرن ۽ سندن چهرن تي به رونق هجي. معاشري ۾ هيٺ مٿاهيون، ظاهري طور ئي سهي، گهڙي سوا لاءِ ختم ٿي وڃن! پر ان هيٺين سطح جي چڱائي تي به سياسي مافيا اچي ڪڙڪي ٿي ۽ اخبارن ۾ سرخي هڻي مظلومن لاءِ زڪوات ۽ عطيا گهري ٿي.
اڳي يتيم خانن ۽ مدرسن جا منتظم کٿابين کي ان ڌنڌي تي هڻندا هئا، پوءِ مذهبي تنظيمون پنهنجو حق سمجهي اڳتي آيون ۽ هاڻي نسلي ۽ لساني بنيادن تي خيرات ۽ پن شروع ڪئي وئي آهي. پهرين سڄي ”قوم“ کي ڦري، لٽي، دربدر ڪري اڪيلو ڪيو ويو ۽ هاڻي ان جا ئي زخم ڏيکاري چيو ويو، ”هيءَ مظلوم، نادار ۽ لاچار قوم آهي. هن قوم جي سوين شهيد، هزارين روپوش ۽ اسير ڪارڪنن جا مائٽ شديد مالي مشڪلاتن جو شڪار آهن. وسيلن جي کوٽ سبب متاثر ٿيل خاندانن جي سار سنڀال هر ڏينهن ڏکي ٿيندي پئي وڃي. خلق جي خدمت ڪندڙ ڪميٽيءَ کي هڪدم فنڊ نه مليا ته بي سهارا ”مهاجر“ عورتن لاءِ ٻن وقتن جي ماني هٿ ڪرڻ ممڪن نه رهندي.“
پاڪستان جي عوام اڳ ڪڏهن اهڙي صورتحال نه ڏٺي هوندي ته قوم کي ڏکن جي باهه ۾ اڇلائڻ کانپوءِ انهن جا لوساٽيل عضوا کولي ڏيکاريا وڃن ۽ صدا هنئي وڃي ته ”ڏيئي وڃ بندا نالي....“ خلق جي خدمت ڪرڻ جي دعويدار ڌر ان عمل کي ڇا به چوي، اهو سڌيءَ طرح ”قوم“ جا درد وڪڻي پنهنجا فنڊ وڌائڻ جو هڪ ڍونگ آهي. اهو چندو ڪهڙي ڪم ايندو؟ ”ڪميٽيءَ“ کي رمضان شريف ۾ ياد آيو آهي ته شهيدن ۽ روپوش ماڻهن جا گهر رلي ويا آهن! ”ڪميٽي“ جيتوڻيڪ دعوا ڪري ٿي ته جمع ٿيل رقمون قيدي ڪارڪنن ۽ قيدين جي مائٽن تي خرچ ڪيون وڃن ٿيون، شهري ڄاڻن ٿا ته ماضيءَ ۾ ان تنظيم عوامي چندن جو استعمال ڪيئن ڪيو.
”هڪ قوم جا ڏک“ فٽ پاٿ تي ڪوڙهيل فقير وانگر ٽه ڦيٿي گاڏيءَ ۾ رکيا ويا آهن جنهن ماڻهوءَ اهي ڏک ان ريت ”فنڊ ريزنگ آئٽم“ طور ڊسپلي ڪرڻ جون هدايتون ڏنيون آهن، اهو شخص ست سمنڊ پار پنهنجي تنظيم جي جديد ترين سيڪريٽريٽ ۾ ويٺو آهي. هن کي پنهنجي مضبوط سوديڪار پوزيشن لاءِ ٻيا فنڊ گهرجن، پوءِ کڻي ڪهڙي به طرح حاصل ڪجن. اهو شخص ڀلي ته ايئن پيو چوي ته جمع ٿيندڙ خيرات ۽ فطري جي رقم قيد ۽ روپوش ڪارڪنن جي خاندانن تي خرچ ٿيندي ۽ انهن کي ان جا داڻا ڏنا ويندا پر خود ”قوم“ ڄاڻي ٿي ته ان رقم سان ان بدران گوليون، بم ۽ بارود خريد ڪيو ويندو ۽ قوم جا ڏک وڌائي ملڪ جي هر چوواٽي تي ٽه ڦيٿيون گاڏيون رکي چندا وڌائڻ جي ڪوشش ڪئي ويندي.