ٻن ڌرين وچ ۾ ڪٽجندڙ کينهوڙو

ٻن ڌرين وچ ۾ ڪٽجندڙ کينهوڙو
اسٽيڊيم جا سمورا پويلين خالي هئا، ڪٿي ڪٿي ڪائي ڳِجهه ... ڪٿي ڪٿي ڪو لُوسي ڪتو. البت وي آءِ پي گيلري چڪار هئي، ذات وڏو ماڻهو ويٺو هو. تمام وڏا ماڻهو! انهن جي آڱرين ۾ قيمتي منڊيون هيون. پلاٽينيم جي منڊين ۾ هيرن جون ٽِڪون مڙهيل، هڪ هڪ منڊي پندرهن پندرهن ويهه ويهه لک جي!
وڏن ماڻهن جي وچ ۾ جيمس بانڊ مھانڊي جھڙو ڪائو بواءِ، ننڍڙيون نانگ جھڙيون اکيون، ڪاري عينڪ پويان لڪل هئس، ٿلها جينز جا ڪپڙا، ويڪرو بيلٽ، وڏو ويڪرو هيٽ، ڇاتيءَ تي چمڙي واري پٽن جي بنڊولي ۽ ان ۾ پتل جون گوليون، پتلون جي ٻنهي کيسن مٿان لڙڪندڙ ٻه ريوالور. ڳچيءَ ۾ دوربين، وات ۾ ڪا شيءِ لاڳيتو پئي چٻاڙيائين.
ميدان ۾ ٽيمون لٿل هيون. تعارف ٿيو. هڪ طرف ’گِرينز‘ ٻئي طرف ’خاڪِيز‘. ساين چڍين وارن کي اڇا بوٽ ۽ خاڪين کي ڪارا.
ٻنهي ڌرين جي وچ ۾ هو پراسرار ماڻهو بيٺو هو. ڀِرون اَٺاسي (۸۸)، چپن ۾ سيٽي، کيسن ۾ ٻن ٽن رنگن جا ڪارڊ. سندس پٺن تي رانديگرن وانگر ڪنهن به نمبر بدران پنهنجو جدا نشان هو. سامري جادوگر جي جهنڊي وارو نشان. آڏيون ڦڏيون ٻه هڏيون ۽ انهن جي وچ ۾ کوپڙي.
وچ ميدان ۾ چمڙي جو کينهوڙو. ڦڦڙ ڦوڪيل ۽ چپ سبيل پيو هو. رانديگر مِڙيا، آمهون سامهن ٻه ڄڻا بيٺا. وچ ۾ چمڙي جو ڦڦڙ ڦوڪيل ۽ چپ سبيل کينهوڙو بي وسيءَ مان سڀني ڏانهن نهاري رهيو هو. آڏو سامري ۽ سندس وات ۾ سيٽي، ڪنهن به وقت وڄڻ لاءِ تيار هئي.
سيٽي وڳي ....
پھرين لت گرينز جي لڳي. کينهوڙي سور کان دانهن لاءِ وات پٽڻ جي ڪئي، چپن تي مضبوط ٽوپا ... وات نه کليس. ٻي لت به گرينز هنئي، سڌو منهن ۾! هوش اڏامي ويس. زور ۾ ٿڙندو ٿاٻڙجندو الائي ڪٿان جو ڪٿان وڃي نڪتو. پوءِ وٺ وٺان ٿي وئي. خاڪي زور ٿي ويا. ڪارا بوٽ وڌيڪ سخت هئا، جھڙا پٿر. ٿڏو لڳڻ سان ڪِيهه ٿي نڪتس. پر نڪتي ڪٿي ٿي؟ اندر ئي اندر ۾ ٻوساٽجي ٿي ويس.
کينهوڙو نه خاڪي نه سائو. نه هِن سان هُن سان ... چمڙي جو کينهوڙو! چمڙيءَ جون پنهنجيون گهرجون پنهنجيون واٽون، پنهنجو رنگ. ڪنهن به صورت ۾ ٻنهي ڌرين کان ڇوٽڪاري لاءِ لُڇندو ۽ واجهائيندو پئي ويو.
وري ٿڌو لڳس. سور کان ٻيڻو ٿي ويو. ڪُک نڪري آيس، بولاٽيون کائي سائڊ لائين کان ٻاهر نڪرڻ جي ڪيائين. جان بچائڻ لاءِ وري وري گهتون ڏيئي ڪنڊن پاسن ڏانهن ٿي ڀڳو. پر هر ڀيري کنڀجي ٿي آيو ۽ هر ڀيري ٺاهي ٺاهي ٿڏو ٿي هنيائونس. ٻنهي ڌرين جي اکين ۾ رت لٿل هو ۽ کينهوڙي جي بت جا ٽاڪا اڊڙي رهيا هئا.
”ڇا مان سچ پچ کينهوڙو آهيان؟“ چمڙي جي سوچيندڙ لوچيندڙ، ڦڦڙ ڦوڪيل ۽ وات سبيل کينهوڙي سوچيو هو، ”هنن کي ته راند سُجهي آهي!“
”ٻوڙا ته ناهن ... شايد ٻڌڻ نه ٿا چاهين. ... تڏهن ته منهنجن چپن کي سوئا ٽنبي سبيو اٿائون.“
کيس ٻنهي ڌرين کان وڌيڪ اهو ماڻهو وڌيڪ بڇڙو لڳو جيڪو ٻنهي ڌرين مان ڪنهن سان نه هوندي به ٻنهي سان هو. جنهن ويل به ڊڪي جان بچائڻ جي ٿي ڪيائين، تڏهن ٻن هڏين ۽ هڪ کوپڙيءَ جي ڇاپي واري قميص پاتل سامريءَ سيٽي وڄائي وري کيس ٿڏائڻ لاءِ ميدان ۾ ٿي آندو. مٿان وري چوي، ”گِرينز واري ڪُپت ڪئي!“ ڪنهن مهل چوي، ”خاڪيءَ غلط پاسي کان کينهو ڦريو!“ وري نئين سر وچ ۾ رکي ٿي ٿڏايائين ” انڌو ڪنهن جاءِ جو! منهنجي حالت نٿو ڏسي! آنڊا ڪڍي ۽ چمڙي چٿي وڌي اٿن، سو ڏسڻ ۾ ئي نٿو اچيس! کيس سامري ٻنهي کان وڌيڪ لچو محسوس ٿيو، جنهن کي درد ۽ دانهن ٻڌڻ ۽ سوچڻ لاءِ وقت نه هو، فقط راند هئي.
کيس فقط سامريءَ تي خار پئي آيا جيڪو سڄي ميدان جو مالڪ هو. پر کيس وي آءِ پي گيلريءَ ۾ ڪاري چشمي واري جيمس بانڊ مهانڊي ڪائو بواءِ جو پتو ئي نه پيو جنهن هاڻي دوربينيءَ سان ميدان ۾ هر ڪنهن کي چتائي ٿي ڏٺو.
”آهه-هه-هه!!“ کيس وري لت لڳي هئي. هن ڀيري پاڻ کي هوا ۾ اڏامندو محسوس ڪيائين. مٿاهينءَ کان هيٺ ڏٺائين. کيس سڀ شيطان لڳا، پتڪڙا شيطان.
خاڪين ڀر ڪرندي هن ڏٺو ته هڪ خاڪي کيس زمين تي ٽپو ڏئي ڀڄڻ کان اڳ مٿي سان ٽڪر هڻڻ لاءِ اڳ وٺي رهيو آهي. دل ۾ آيس ته سندس مٿي سان اهڙو ٽڪر هڻي جو ڪنڌ ڀڄي وجهيس. پر ايئن نه ٿيو. خاڪيءَ کي لوهي ٽوپ پيل هو. اکين آڏو اوندهه ڇانئجي ويس. اڇلجي وڃي پري ڪريو. زمين تي ڪرڻ جو به ٺاهوڪو ڌڪ لڳس.
”زمين به ڪيڏي نه سخت آهي! ڪاش هجي ئي نه ها ... ڪيڏو نه ڊوڙيو آهيان!“ کيس ٽوپيل چپن مان رت جي کاري سير وهندي محسوس ٿي.
”الائي راند ڪڏهن ختم ٿيندن!“ کينهوڙي سوچيو. ”ڦٽ ڇٽڻ به ته نٿا ڏين.“
”اباڙي!“ خاڪيءَ، چتائي دن ۾ لت هنئي هئس. ان ويل، سندس ٻڏندڙ ذهن ڪجهه اکر ٻڌا، ” گول ! ... گول ٿي ويو! واهه! واهه جو ٿڏو هنيو اٿائين، خوبصورت ... تمام خوبصورت“ ۽ پوءِ سندس ذهن گهڙي کن لاءِ اونداھين ۾ گم ٿي ويو. ترت ئي هن پاڻ کي ٻيهر وچ ميدان ۾ ڏٺو.
واري رانديگرن جو ميڙاڪو، وچ ۾ ٻه رانديگر ۽ تن جي وچ ۾ کينهوڙو! سامهون وري سامري بيٺو هو.
خاڪين کي هڪ جي مقابلي ۾ ٽن چئن جي برتري هئي. سامهون پويلين ۾ ويٺل جيمس بانڊ جي چپن تي هلڪي مرڪ اڀريل هئي.
وچ ميدان ۾ چمڙي جي کينهوڙي جا چپ ٽوپيل هئا پر هو سوچي رهيو هو، ڇا مان سندن ڄنگهن ۾ وچڙي کين ڪيرائي انهن جون ڄنگهون ڀڃي نه ٿو سگهان!؟