ٽيون ملينيم: ڪجھہ تجويزون

يشن ٽيڪنالاجيءَ ۾ گهڻو پوئتي رهجي ويا آهيون. حد اها آهي جو اسان جسماني طور ايڪيھين صديءَ ۾ پھچڻ وارا آهيون پر رٿابندي ۽ روين جي لحاظ کان ويھين صديءَ ۾ ئي رهجي ويا آهيون.

آئون گهڻي ڊيگھہ ڪرڻ نہ ٿو چاهيان. ڪجھہ تجويزون ڏيڻ چاهيان ٿو ۽ اميد ڪريان ٿو تہ اسان جا سڄاڻ دوست ۽ پنھنجي پنھنجي شعبي جا ماهر انھن تجويزن تي ضرور غور ڪندا.

آئون سمجهان ٿو تہ سنڌ ۽ سنڌ واسين کي سنڌ جي ثقافت، شعور، تعليم، صحت، زراعت، صنعت، ٻولي، ادب تاريخ، وسيلن ۽ اقتصادي ترقيءَ لاءِ حڪومتن ڏانھن واجهائڻ جو سلسلو هڪدم بند ڪرڻ گهرجي ۽ ايئن سمجهڻ گهرجي تہ سنڌ توڻي پاڪستان جي حڪومت سنڌ ۽ سنڌين لاءِ ڪجھہ ڪرڻ ئي نٿي چاهي. حڪومتون فقط آسرن ۾ مارڻ چاهين ٿيون ۽ بس! ياد رکو تہ جنھن بہ قوم مدد ۽ ڀکشا لاءِ واجهايو آهي. قدرت ان کي ڀڪشو ۽ تنگ دست رکيو آهي. ان ڪري ضروري آهي تہ سنڌ وارا پنھنجي ترقيءَ لاءِ بنا ڪنھن دير جي ترقيءَ جو عملي ۽ معاشي رستو اختيار ڪن!

سنڌي ماڻهن کي پنھنجي جدا ”ٿنڪ ٽينڪ“ ٺاهڻي پوندي جنھن ۾ اقتصادي ماهر، قانوندان، زراعت، صنعت، تعليم، آبپاشي، بينڪنگ ۽ ماليات، تاريخ ۽ ثقافت، ميڊيڪل پروفيشن، مئنيجمينٽ ۽ ماحوليات سميت هر شعبي جا ماهر شامل هئڻ گهرجن. سمجهو کڻي تہ اها 75 کان 100 چونڊ ماهرن جي پارليامينٽ هوندي. ان عوامي پارليامينٽ جون جدا جدا ڪميٽيون ۽ ذيلي ڪميٽيون هئڻ گهرجن جيڪي ڪن خاص معاملن ۽ مسئلن تي بحث مباحثا ۽ هوم ورڪ ڪري قوم لاءِ هڪ موقف تيار ڪن اهي ڪميٽيون پنھنجيون رپورٽون عوامي پارليامينٽ ۾ پيش ڪن ۽ منظور ڪرائين. منظوريءَ کانپوءِ اها راءِ سنڌ جي راءِ تسليم ڪئي وڃي. ان ريت سڄي سنڌ هر ڪنھن سوال تي هڪراءَ ٿي سگهندي.

اها پارليامينٽ يا فورم ٿلهي ليکي ٽيڪنو ڪريٽس تي ٻڌل هجي ۽ جلسن جلوسن ۽ سياسي تحريڪن کان پري هئڻ گهرجي. ان جو ڪم فقط سنڌ جي مفادن تي فني راءِ جوڙڻ ۽ رهنمائي ڪرڻ هجي.

سنڌ کي جتي بنيادي تعليم جي ضرورت آهي. اتي جديد علمن ۽ ٽيڪنالاجيءَ جي پريڪٽيڪل ڄاڻ بہ گهرجي. آئون فقط ڊيمانسٽريشنز جي حد تائين پريڪٽيڪلز جي ڳالھہ ڪو نہ پيو ڪيان پر خواهش رکان ٿو تہ هر ماڻهو اها ٽيڪنالاجي پنھنجن ڳوٺن ۽ کيتن تائين پھچائي. آئون هتي ڪنھن اهڙي اداري جي قيام لاءِ پڻ زور ڏيندس جيڪو عام ماڻهن کي ڳوٺ ڳوٺ ۾ وڃي طريقا سمجهائي جن تي عمل سان هر ماڻهو انفرادي طرح يا هر ڳوٺ مجموعي طرح پنھنجي پيداوار وڌائي سگهي.