پتڻ تي سرڪاري ٻيڙيءَ جو آسرو

تو ٿي ويو، ڄڻ تہ ڪا وڏي اعزاز جي ڳالھہ هئي، ڀلي تہ کڻي سرڪاري پٽيوالو، دربان يا چاري هجي پر هجي سرڪاري نوڪر! عجيب ڳالھہ آهي تہ نوڪر شاهي ۽ ڪامورا شاهي جي خلاف نعرا هڻندڙ قوم جا فرد پاڻ ان نوڪر شاهيءَ جو حصو ٿيڻ جي جنون ۾ مبتلا ٿي ويا. معاف ڪجو! خلق جي خدمت لاءِ نہ ”اوپر جي آمدني“ ۽ رعايتي طبقي ۾ داخل ٿيڻ لاءِ!

سڄي دنيا ۾ سرڪاري نوڪرين جو تعداد اٽي ۾ لوڻ برابر هوندو آهي. ان جي ڀيِٽ ۾ نجي شعبي جون پگهارون وڏيون ۽ تعداد تمام گهڻو ٿئي ٿو. اتي ڪم گهڻو آهي، پگهار بہ بھتر آهي. البت ڪم جو معيار ۽ ملازم جي اهليت بنيادي شيون آهن. ان کانسواءِ واپار، زراعت، هنر، خدمتون ۽ صنعت جا بيشمار شعبا آهن. پنھنجو ڌيان اوڏانھن ڇو نہ ٿو وڃي؟

مون اڳ بہ لکيو هو ۽ وري بہ عرض ڪريان ٿو تہ بدليل سياسي، سماجي ۽ ماحولياتي حالتن ۾ اسان کي جيئڻ جو ڍنگ پاڻ ڳولڻو ۽ سوچڻو پوندو. جيستائين حالتون بدلجي موافق ٿي وڃن، ان مهل تائين بہ جيئڻ جو سامان گهرجي! ضرورت فقط ان ڳالھہ جي آهي تہ اسان جون سماجي، غير سرڪاري ۽ سياسي تنظيمون پنھنجي پنھنجي پليٽ فارم تان اقتصادي ماهرن جون اهڙيون ٽيمون ٺاهين، جيڪي هيٺين سطح تي عوام جي رهنمائي ۽ تربيت ڪن، جيڪي موجوده تبديل ٿيل حالتن موجب ڪارآمد هجن. اسان جي سياسي صاحبن کي ڊگهي مدي واري جدوجهد ضرور ڪرڻ گهرجي پر کين عوام جي جياپي لاءِ مختصر مدي وارو ۽ هنگامي واهر جو رستو پڻ ٻڌائڻ گهرجي خلق ۾ حياتيءَ جو دم هوندو تہ ڊگهي مدي واري جدوجهد بہ ڪامياب ٿيندي، خلق جي دل ۽ دماغ ۾ جيستائين سرڪار وٽان اميدن جي ٻيڙي جو ڪوڙو آسرو موجود رهندو. هي درياھہ پار نہ ٿيندو ۽ هن قوم جي عمر پتڻ تي ئي پوري ٿي ويندي.!