پـاشـا

�دي!“

صبح جو پاشا مري ويو. ٺيڪ انھيءَ وقت جڏهن گُگهو وڳو ! ھـُو سفيد ڪفن ۾ سڌو سنئون پيو ھو. سندس وات کُليل ھو ۽ نرڙ ۾ اڃا بہ بي آراميءَ وارو شور ۽ گُهنج لڳا پيا ھئا. سندس جنازو کنيو ويو. ھن جي جنازي سان گڏ سندس زال ھئي، پٽ، سندس ڪتو ۽ ڳوٺ جا ٻہ چار پينو فقير ۽ ھڪ پراڻو چور ۽ شرابي جنھن کي ڪارخاني مان نيڪالي ملي ھئي. سندس زال ماٺ ھئي. پٽس اصل ڪو نہ رنو. جنھن جنازي نماز کي ڏٺو بيھي رھيو. چي، ”جوڻس جي جند ڇٽي. جھڙو ھو، اھڙو ڪتو ٿي مئو!“

پاشا کي قبر داخل ڪيو ويو. سڀ ھليا ويا. سندس ڪتو بيٺو رھيو. تازي نڪتل مٽيءَ تي ويھي رھيو. خاموشيءَ سان قبر کي پئي سنگهائين. ڪنڌ مٿي ڪري ڪُوڪر ڪيائين. ڪجهہ ڏينھن کان پوءِ ڪتي کي بہ ڪنھن ماري وڌو!



(اصل، مئڪسم گورڪيءَ جو، روسي زبان ۾ لکيل، انگريزي ترجمي تان سنڌي ۾ ورتل)