ڀورن ڪارن ڪڪرن هيٺ

بلڪل آزاد. ”ڪيڏو نه مزو آهي فطرت ۾ !“ امر سوچيو.
سمنڊ ڪناري پنڌ ڪندي امر ٿيڙ کاڌو، ڪنهن شيءَ تان ٿاٻو کاڌو هئائين. پاڻ سنڀالي مڙي ڏٺائين، زمين تي پٿر پيو هو، اڌ ڀڳل. ٻاهران ڪارو ڪوئلي جھڙو ۽ اندران اڇو سنگ مرمر جھڙو، ”ڪيڏو نه سھڻو پٿر آهي!“ امر سوچيو، ”رنگن جي تضادن ۾ به سونهن آهي! ههڙي سھڻي پٿر مٿان پير نه پويم ها ته چڱو!“ سونهن لاءِ احترام جو هي عجيب خيال هو.
”ڇا ڪو مونتي اعتبار ڪندو ته مون هھڙو پٿر ڏٺو آهي!. ... نه ڪو به نه، هيءُ پٿر مان پنهنجي ڪمري ۾ رکندس!“ امر جهڪي پٿر کنيو پر چار وکون کڻي ٿڪجي پيو، ”ڪافي ڳرو آهي ... سھڻيون شيون ڳريون به ٿي سگهن ٿيون.“ امر عجيب انداز ۾ سوچيو، ” ڪيڏو نه لسو ۽ نفيس آهي! خبر ناهي ته ڇولين مٿس ڪيتريون صديون محنت ڪئي آهي ... پر هي ٻه ٽڪر ڪيئن ٿيو؟“ امر پٿر جو ٻيو ٽڪرو لهڻ لاءِ هيڏانهن هوڏانهن نهاريو پر نه لڌس، ٻيا ڪيئي پٿر هئا، هر ڪو هڪٻئي جھڙو، پر ان کان جدا.
”زندگي بس ان جو نالو آهي ته سموريون ٽڙيل پکڙيل شيون ڳولجن، پاڻ ۾ ڀيٽجن ۽ سوچجي ۽ پوءِ ان سوچ جو اظهار ڪجي!“ امر سوچيو، ”ڪيڏو نه مزو آهي هن ڪم ۾ !“
سمنڊ جي ڇولين ۾ ڪا ننڍڙي رنگ برنگي شيءَ لڙهندي آئي ته امر اها کڻڻ لاءِ اڳتي وڌيو. هيءُ ڦڪن، ناسي، اڇن ۽ ڪارن چٽن وارو ڪوڏ هو. منجهانئس مئل جيت جو لڳلڳدار مادو نڪري هوريان هوريان ريتيءَ ۾ جذب ٿيڻ لڳو. شايد پنهنجو بدبوءِ دار وجود لڪائڻ ۽ دفن ڪرڻ جي ڪوشش پئي ڪيائين، ”انسان به پاڻ تي ڪيڏا نه رنگين خول چاڙهي گهمن ٿا! ۽ اندران ... ساڳيا هن ڪوڏ جھڙا آهن ... شايد انڪري ئي پنهنجن بدبوءِ دار عملن کي لڪائڻ لاءِ رنگين خول ٿا پائين.“ امر سوچيو.
” جيڪڏهن اهو ڪوڏ، سِپ هجي ها ته ڇا اها ايفروڊائٽ کي جنم ڏئي ها!“ امر اڳتي سوچيو. هاڻي ڪنهن سپ مان هن ڪناري تي ايفروڊائٽ جنم ڇو نه ٿي وٺي؟ ايفروڊائٽ جيڪا سونهن ۽ پيار جي ديوي آهي ... ۽ سندس جنم جي آجيان لاءِ پريون هٿ ٻڌي بيهنديون آهن! اهي پنهنجن نرم پرن سان هوا ڏئي سندس ڀنل جسم سڪائين ٿيون!“ امر هڪ پٿر تي ويهي تصور جي اک سان ڏٺو: سمنڊ مان هڪ وڏي سپ هوريان هوريان ظاهر ٿي، هڪ وڏي رنگين پهڻ جي پاڙ ۾ اها سپ مکڙيءَ وانگر ٽڙي پئي، ۽ ان مان هڪ سنگمرر جھڙي سهڻي ديوي ٻاهر آئي ... ۽ هر شيءِ ان جي سونهن سوڀيا جي سحر ۾ گم ٿي وئي.
اوچتو، سندس خيالن جو سلسلو ڀُري پيو. دور شهر مان زبردست ٺڪاءُ اڀريا هئا. گهڙيءَ کن ۾ ٻيا ڌماڪا اڀريا ۽ اوچين عمارتن جي وچ مان هنڌان هنڌان ڪارا ڪڪر اٿندا ويا. گهڙيءَ ئي نه گذري ته دونهون پربت جيڏن پکين وانگر لامارا هڻندو ماحول تي ڇانئبو ويو. ٺڪائن جا پڙاڏا اٿندا ويا ۽ ادراڪ جي دنيا ڀور ڀور ٿي وئي. ڪو جنگي ميزائيل ڪريو هو يا تخريبڪاري ٿي هئي؟ امر فيصلو ڪري نه سگهيو.
هن پاڻ کي جبل جي چوٽيءَ تان هيٺ ڪرندو محسوس ڪيو. دماغ جون رڳون سڙڻ لڳيون ۽ ذهن تي هٿوڙا وسڻ لڳا. پٿر جي اوٽ وٺڻ مهل امر پاڻ کي پٿر جي دور ۾ رهندڙ اهڙي ماڻهوءَ وانگر محسوس ڪيو جيڪو پاڻ کي جبل جيڏي آدم خور پکيءَ جي لامارن کان بچائڻ لاءِ لڪائيندو هجي.