چَٽيل گوڏا رِڙهندڙ ماڻهو

ٿر کي چڱيءَ طرح ڇهي ڏٺو ۽ هڪ چونڊي کنيو، چھنبدار ۽ ڳرو پٿر. اهڙو، جيڪو ڏائڻ جو مٿو ڇانهينءَ وانگر ڦيهي سگهي. هن وقت چمڙن جو چِرڪو گهٽ هو. گهڻيئي چمڙا آزاد دنيا تي پکڙيل اونداھه ۾ پکڙجي ويا هئا، بچيل ٿورڙن ڏرن تان ويهي غار ۾ لڇندڙ ۽ ريڙهيون پائيندڙ ماڻهوءَ جي چرپر کي حيرت مان پئي ڏٺو.
ماڻهوءَ جسم جي سڄي سگهه ميڙي چھنبدار ڳري پٿر کي ڀاڪر ۾ ڀريو ۽ چيلهه، ٺونٺين ۽ سيني ڀر سُرندو ۽ ان مورچي ڏانهن وڌيو، جنهن تان ڏائڻ جو مٿو چٿڻ لاءِ سوچيو هئائين. چُھٽندو، چنبڙندو ۽ ڇِلجندو ان وڏي ڇپ تي چڙهي ويو، جيڪا ڳڙکي مٿان جهڪيل هئي. ”مان ان ڏائڻ جو مٿو ڦيهي رکندس!“ ماڻهوءَ عمل کان اڳ پاڻ سان وچن ڪيو. ” ... ۽ پوءِ ان جو بدبوءِ دار لاش سندس ئي محل جا مڪين چمڙا کائيندا.“ قيدي ماڻهو ڪروڌ ۽ ڌِڪار جي ڦاٽندڙ جبل کي اندر ۾ سانڍي سانڍي هاڻي ٿڪجي پيو هو.
اڌ رات ٿي وئي هئي. ڏائڻ چانڊوڪيءَ جا مزا ماڻي موٽڻ واري هئي. ... چمڙن جو چرڪو وڌي ويو هو ... ۽ ماڻهو ڳڙڪي مٿان جهڪيل ڇپ تي چهنبدار ڳرو پٿر سنڀالي مم جو مٿو چِٿڻ لاءِ جاڳي رهيو هو !