ڌاڙيلن جو خوني حملو

، مون دوستن کي چيو ”ڀڄڻ جي ضرورت نه آهي خواهه مخواهه مرنداسين.“ ايئن چئي مان موٽر بند ڪري ٻيڙي بيهاري ڇڏي. ڪناري تي ڌاڙيلن جو ٽولو بيٺو فائرنگ ڪري رهيو هو، انهن مان ڪجهه ڊاڪو هڪلون ڪري اشارن سان پاڻ ڏي اچڻ لاءِ چئي رهيا هيا.

هنن جي فائرنگ ۾ جيئن پوءِ تيئن تيز ايندي پئي وئي. ٿوري دير بعد اسان محسوس ڪيو ته ايتري شديد گولي باري جي باوجود، هڪ به گولي اسان جي جسم ۾ ٿڌي نه ٿي آهي، سونهون ٻيڙيءَ مان گهڙيءَ گهڙيءَ ٻگهه پکي جيان ڳچي ڊگهي ڪري ڌاڙيلن کي ڏسي وري ٻيڙي جي تري ۾ ائين پيو ٽٻي هڻيجيئن هو گوليون نه پر پٿر گسائيندو هجي. ساڳي وقت هن جو اڀ ڦاڙ راڙولڳو پيو هو، ”سائين... ڀڄو... ڀڄو...“ اتي ڪليم به هٿ جي اشاري سان هلڻ جي لاءِ چيو.

مان يڪدم موٽر چالو ڪري، ٻيڙي کي طوفان جيان ڊوهڻ لڳس. ساڳي وقت سونهين کي هڪل ڪئي ”خيال سانسِير ٻڌائيندو هل، متان ڪاٿي ڦاسي نه پئون“ پر همراهه گولي کان بچڻ لاءِ ٻيڙيءَ جي تري ۾ سُتو پيو هو. هو بنا اڳتي ڏِسڻ جي هٿ جي اشاري سانپاڻي جو وهڪروڏَسي رهيو هو. هوڏانهن، ڊاڪو به اسان کي کسڪندو ڏسي، ڪناريسان ڊوڙون پائڻلڳا. ويتر هنن فائرنگ ۽ هڪلن جو مينهن وسائيڇڏيو. اچانڪ گولين جي باهه ۽ سونهين جي غلطيءَ ڪري ٻيڙي تانگهي پاڻيءَ ۾ ڦاسي پئي. ٻيڙي کي ڌڪي گهري پاڻيءَ ۾ آڻڻ لاءِ ميربحر ونجهه کنيو ۽ڪليم چپوءَ ۾ هٿ وڌو، اتي مون رڙ ڪئي ”ونجههوغيره نهکڻو... ڌاڙيل ڦاٿل ڏسي پاڻيءَ اندر لهي ايندا.“

اسان ڌاڙيلن کي دوکو ڏيڻ لاءِ سونهين کي ٻيڙي جي ساڄي طرف پاڻيءَ ۾ لاهي، ٻيڙي کي ڌڪو ڏيارڻ شروع ڪيو، ڌاڙيلن کاٻي طرف هئڻ ڪري محسوس نه ڪيو ته اسانڦاسي پيا آهيون۽ ڪو همراهه ٻيڙيءَ کي گـهِلي رهيو آهي، سونهون جيئنٻڪري ڪاسائيءَ جي هٿ ۾ ڪات ڏسي ڪنبندي آهي، ائين ڏڪي رهيو هو. هن جي ساههکڻڻ جو آواز شوڪارن ۾ تبديل ٿي ويو هو. نيٺ ٻيڙي وڏي پاڻيءَ ۾ آئي ته هو به سوار ٿيو، سونهين جي بدحواسي ڏسي مون ڪليم کي چيو ”توهان هن کي ڇڏيو، پاڻ رستو ٻڌايو.“

ڪجهه ميل ڌاڙيلن جي ڊڪ ڊوڙ۽ هُلڙ بازي بعد اسان محسوس ڪيو ته هاڻي هنن جي مار کان نڪري آيا آهيون، ان ڪري سونهين کي دلداري ڏني.

”سائين وڏا وحشي ڪتا آهن... ڪڍ ايندا!“

اسان کي پڪ هئي ته هو پيڇو نٿا ڪن، ڇو جو سندن بندوقن جا ٺڪاءَ جيئنپوءِ تيئن پري کان ٻڌڻ ۾ پيا اچن. هنن جي چنبي مان نڪري اچڻ بعد اندازو ٿيو ته گهٽ ۾ گهٽ ڏهه پندرهن منٽ هنن ڪلاشنڪوف جا منهنکوليا هئا. حملي بعد سونهين چيو ته ”سائين ڪجهه گوليون منهنجي ڪنن کان زوزاٽ ڪنديون ويون.“ حالانڪه اسان جي خيال مطابق ڪابه گولي اسان وٽان نه گذري هئي، پر ڪافي گوليون اسان جي ٻيڙي ڀرسان پاڻي ۾ ڪرڻ ڪري، اتان ڦينگون اڏندي نظر اچن پيون، شايد هنن وٽ ڪلاشنڪوف ۽ شاٽ گن هيون، جنهن ڪري انهن جو مار اسان تائين پهچي نه پيو سگهي، نه ته اسان جي رٻڙ جي ٻيڙيءَ کي فقط هڪ گولي برسٽ ڪرڻ لاءِ ڪافي هئي.

مون ڪليم کان پڇيو ”اندازاً ڪيترا ڌاڙيل هيا؟“

”مون ڇهه ڄڻا ڏٺا.“

”تو گهڻا ڳڻيا؟“

”جيئن ئي فائرنگ شروع ٿي، مون پهرين نظر ۾ ٻه ڄڻا ڏٺا، انهن مان هڪ ويهي گوڏا کوڙي فائر ڪري رهيو هو، کيس هلڪو ناسي وڳو هيو ۽ ٻيو ان ويٺل جي ڀرسان بيٺو،نشانو وٺي رهيو هو. ان کي آسماني شلوار قميص هئي، ٻيهر ٻيڙي بيهاري هنن ڏي ڌيان سان ڏٺم تهان مهلاٽڪل اَٺن ڊاڪن جو مچو ڪناريسان ڊوڙون پائي رهيو هو.“

”عاقل پتڻ ۽ پوليس چوڪيءَ کانٿورڙي پنڌ تي ئي حملو ٿيو آهي. فائرنگ جو آواز انهن نه ٻڌو هوندو؟“ مان ڪليم کان پڇيو. ”ها بلڪل انهن ته سمجهيو هوندو ته اسان لاشن ۾ تبديل ٿي ويا آهيون.“

”ڇا پوليس ۽ مهاڻن کي خبر نه هوندي ته سڏ پنڌ تي ڌاڙيل ويٺا آهن. اتي ڪا لڪ جي جاءِ به نه هئي.“

”بالڪل هو کليل پٽ تي سوين ٻيڙين ۽ پوليس جي وچ ۾ ويٺا هيا...ڄڻ پڪا يار هيا“.

”جيڪڏهن ڌاڙيل پڪڙن ها ته مالڪن کي ڇڏائڻ ۾ ڪيترو وقت لڳي ها؟“

”ڏيڍ مهينو ته مزي سان لڳي وڃي ها“ ڪليم جواب ڏنو.

”ڪليم! جتي اسان تي حملو ٿيو اتي اڳ ۾ اوهان ڪا چرپر ڏٺي هئي؟“

”ها ڪناري تي ڪجهه همراهه ويٺا ڪچهري ڪري رهيا هيا، جن پوءِ اٿي حملو ڪيو.“

”واقعي! موٽر ۾ جڏهن پئٽرول وڌو هيوسين ته انمهل ٻه ماڻهو ڪناري تي بيٺا تجسس سان ڏسي رهيا هيا.“

”ڇا! اُهي ڌاڙيلن جي ٽولي جا ماڻهو يا مخبر ته نه هيا؟“

”ٿي سگهي ٿو، ڇو جو ڌاڙيلن ۽ انهن ماڻهن جي وچ ۾ سو قدمن جو فاصلو مس هيو“ ڪليم آسمان ۾ پکين جو ولر ڏسندي چيو.

اسان جو گائيڊ امير بخش نوجوان ملاح هيو، هو صبح کان وٺي هر ڪم تيزي ۽ هوشياري سان ڪري رهيو هو، پر يار حملي کانپوءِ سارو ٿڙڪي پيو،هن جا حواس گم ۽ منهن ڪاراٽجي ويو هو. موت سان ذري گهٽ ڀاڪر ڀرڻ ڪري هن جا چپ ۽ وات خشڪ ٿي ويو هو. هو هر منٽ بعد پاڻي جا ٻڪ ڀري نڙي آلي ڪري پيو وٺي. هن جون اکيون ڪنهن ڊنل جانور جيان چوڦير ڦرن پيون، خاص ڪري گهاٽي جهنگ مان گذرڻ مهل هن جا دوڏا نڪري پيا اچن، هن جي اها حالت ڏسي مون هن کان پڇيو ”حملي مهل تو ڇا سوچيو هو؟“

”سائين مان بي غيرتن کي هٿ نه ڏيان ها... ڀڄي وڃان ها!“

ويجهو ڪو ڳوٺ ڪونهي، تون جهنگ ۾ ڌاڙيلن کان ڪيترو ڀڄين ها؟“

”سائين مان هنن ڪتن کي جيئرو هٿ نه ڏيان ها.“

ان تي فائرنگ وقت مون پنهنجي ڪيفيت بيان ڪئي ”يار مان ته خاموشي سان هنن کي هٿ ڏيان ها، خوامخواهه جو ٻلي وانگر ڊوڙائي ڊوڙائي پڪڙن ها.“

”ها! ڀائو رانديگر آهيون، ڏهن ٻارهن ميلن تائين هنن کي هٿ نه ڏيون ها، ظاهر آهي پوءِ ته همراهن جي حوالي هجون ها.“ ڪليم خيال ڏيکاريو.

اسان جي ٻيڙيءَ جي تري ۾ هوا گهٽ هئڻ ڪري ٻيڙي جا تختا هيٺ مٿي ٿي ...ٺڙ ... ٺـڙ... جو آواز ڪن پيا. ڪڏهن آواز ايترو ته وڌي پيو وڃي ڄڻ فائرنگ پئي ٿي، جنهن مهل اسان تي واقعي فائرنگ ٿي هئي، ان وقت به اسان ٻيڙي جي تختن جا کڙڪا سمجهيا هيا، موهن جي دڙي تائين اهي ڌڌڪا اسان کان وڌيڪ گائيڊ کي پريشان ڪندا رهيا.

موهن جي دڙي تي پهچڻ کان اڳ، اسان پاڻ ۾ اهو فيصلو ڪيو ته حملي جي خبر ڪنهن کي به ٻڌائڻي نه آهي. لاڙڪاڻو پنهنجو ڳوٺ هو، ايڪسپيڊيشن ٽيم جي ميمبرن جي گهڻائي ان شهر سان واسطو پئيرکي. ظاهر آهي ته آڌرڀاءُ لاءِ سندن مٽ مائٽ، يار دوست اچڻا هئا. خواهه مخواهه انهن جي پريشاني ۾ اضافو ٿئي ها. ان کان سواءِ ٿي سگهي پيو ته ضلعي انتظاميه اڳتي سفر ڪرڻ نه ڏي ها.ان رنڊڪ ڪري اسان جي ايڪسپيڊيشن کي گهربل نتيجا ملي نه سگهن ٿا.

موهن جو دڙو پهچڻ بعد به اسان اها ڳالهه سيني ۾ سانڍي رک