ڌٻڻ ۾

ڌٻڻ ۾ ...

شام جو پنجين لڳي مٺڻ ڪوٽ واري پتڻ تي مورڙئي ۽ نوريءَ اسان کي لاٿو. سفر توقع کان وڌيڪ ڊگهو نڪتو. پهچڻ سان اطلاع مليو ته خشڪي واريون ٻئي گاڏيون پتڻ وٽ ڌٻڻ ۾گپجي پيون آهن جن کي هوريان هوريان زمين ڳهي رهي آهي. ڪليم لاشاريءَ جي نراڙ تي اڄ پهريون ڀيرو پريشانيءَ جي هلڪي ريکا اڀري آهي. جيپ جو ڊرائيور خالد سمون جنهن کي پنهنجي جيپ ساهه کان وڌيڪ پياري آهي جيپ جي چوڌاري طواف ڪري پار ڪڍڻ ۾ مصروف آهي.
ڊاٽسن پڪ اپ ۾ وزن گهڻو هو پر اها جيئن تيئن ڪري پاڻ ڪڍي وئي. پڪ اپ جي ڊرائيور ڏاڍي ڦڙتيءَ ۽ اٽڪل سان گاڏي ڪڍي هئي، شايد اها اهڙي خراب ڌٻڻ نه هئي جنهن ۾ جيپ وڃي ڦاٿي هئي. پڪ اپ ڊرائيور هيڏانهن هوڏانهن نهاري پتڻ وٽان ٻه ٽي تختا آڻي وهيلن جي هيٺان ڦاسائي ٻه چار ماڻهو زور هڻڻ لاءِ به گڏ ڪيا ۽ رورس گيئر هڻي گاڏي تختن تان چاڙهي نڪري ويو.
خالد سمي کي پنهنجي جيپ جي فور وهيل هئڻ تي ناز هو. جتي ڪٿي پڪ اپ ڊرائيور کي طعنو پيو هڻندو هو، چوي، ”هل ڙي هل ... تنهنجي گاڏيءَ ۾ دم ئي ناهي“ پڪ اپ جو ڊرائيور گاڏيءَ جو پاڻ مالڪ آهي. پڪ اپ ڀاڙي تي اسان جي قافلي ۾ شامل هئي جنهن جو ڪم سپلاءِ ۽ ڪئمپنگ جو سامان ڍوئڻ هو. پڪ اپ مالڪ ارشد ٿڌي طبيعت وارو فهميدو ماڻهو آهي. خالد سمي جا مهڻا ٻڌي مُرڪي ماٺ ٿي ويندو هو يا وڌ ۾ وڌ چوندو، ”فور وهيل آهي يا فلائينگ گيئر اٿس ... ڏسجانءِ ڪٿي ايئن ٿيندو جو منهنجي گاڏي نڪري ويندي ۽ تون پيو زور هڻندين!“
ارشد کي اڄ موقعو مليو هو. ڦري ڦري پيو چويس، ”فور وهيل هڻيس ... فور وهيل ... تنهنجي گاڏي ته فور وهيل آهي.“
خالد ويتر چڙي وڃي. وس نه پيو پڄيس ته ڪجهه ڪري. بس هٿ پيو مهٽي. چوي، ”گيئر وري ڪٿان هڻان!؟ ڏسين نٿو سڄي ويهي وئي آهي.“ ٻيو ڪجهه سمجهه ۾ نه آيس ته ڪٿان هڪ رسي کڻي آيو. هڪ ڇيڙو جيپ جي جنگلي ۾ ٻڌي ٻيو پاڻ جهلي بيهي رهيو. چيائين ”سرڪاري شيءِ آهي ... پڇا ته مون کان ٿيندي ته جيپ ڪٿي آهي!؟ آفيسرن کي ڇاهي، اهي سمجهندا ته مون وڪڻي کائي ڇڏي ... رسي ان ڪري ٿو ٻڌان ته سڀاڻي ڪو پڇي ته ٻڌائي سگهان ته جيپ هتي غرق ٿيآهي.“
جيپ هوريان هوريان ڌٻڻ ۾ لهندي پئي وئي ... هر ٿوري جهٽ کانپوءِ ڌٻڻ مان آواز ٿي اٿيو “ٻڙڪ ... ٻڙڪ” ۽ ان ٻڙڪ ٻڙڪ سان جيپ اڃا هيٺ لهندي ٿي وئي. ڪليم جيپ ڪڍائڻ جي انتظام ۾ هو. پتڻ وارن کي چيائين. “هائو! ڪڍون ٿا!” هو آسرو ڏيئي وري ناڪو وصول ڪرڻ ۾ لڳي ٿي ويا.
“خالد جيپ ڪيئن ڦاسايئه!” انور پنهنجي ذميواري پوري ڪرڻ ۾ مصروف هو.
“سِڌو پَٽ هو انور صاحب! ڪجهه به ڪو نه هو. ڪا به گپ ڪو نه هئي ... بس مون اڃا جيپ بيهاري ته هيٺ لهڻ لڳي. رِورس ڪيم تڏهن به نه نڪتي، فور وهيل لڳايم پوءِ به نه نڪتي ... آئون ته شڪر ٿو ڪيان ته اڃا دروازا ڪو نه ڦاٿا هئا ... پوءِ آئون ٽپو ڏيئي نڪري آيس ...”
گهڙي سوا ۾ پتڻ وارا همراهه ڇهه ست تختا، رسا ۽ ماڻهو ڪٺا ڪري آيا. ڪجهه گپ هٽايائون، تختا جيپ جي ٽائرن هيٺ آڏا ابتا ڏيئي خالد کي چيائون، “اسٽارٽ ڪر ۽ ڪڍينس ٻاهر!” جيپ منٽن ۾ ٻاهر نڪري آئي. پتڻ وارن کي شايد پراڻو تجربو هو. هتي اڪثر گاڏيون ڦاسنديون هونديون. ان ڪري ئي ڏاڍي اطمينان سان ناڪو وصول ڪرڻ ۾ لڳا پيا هئا.