ڪروڙ شريف ڏانهن

� هاءِ وي. سفر جيتري تيزيءَ سان تڙ تڪڙ ۾ جاري رکيو ويو آهي، اُن سان مونجهه ٿيڻ لڳي آهي ڇاڪاڻ ته واٽ تي بيٺل هڪ هڪ ماڻهو، هڪ هڪ وڻ ۽ هڪ هڪ کنڊر يا مقبرو خبرون ٻڌائڻ لاءِ آتو آهي پر اسان انهن کي ڇڏي اڳتي نڪري وڃون ٿا. مون تي ٽيم پاران اها ذميواري رکي وئي آهي ته ڪنڌيءَ تي موجود شين تي مواد گڏ ڪندو هلان، پر هيڏي تڙتڪڙ ۾ اهو ممڪن ئي ناهي. هزارن ۽ لکن ورهين جي تاريخ ۽ جاگرافيءَ جو اڀياس ڪرڻ لاءِ هڪ هڪ شهر ۽ ڳوٺ ۾ گهٽ ۾ گهٽ هڪ هڪ ڏينهن رهڻ ضروري آهي. هڪ هڪ کنڊر تي هڪ هڪ هفتو رهڻ ضروري آهي. هن ريت گڏ ٿيندڙ معلومات بنهه ٿورڙي، غلطين سان ڀريل ۽ چڙ ڏياريندڙ ئي ٿي سگهي ٿي. مونکي سڀ کان وڌيڪ خطرو ان ڳالهه جو محسوس ٿئي ٿو ته متان ڪو ماڻهو غلط خبرون ٻڌائي ۽ مان انهن کي سچ سمجهي داخل نه ڪري ڇڏيان. ضروري ته ناهي ته جنهن ماڻهوءَ سان منهنجي ملاقات ٿي اهو شهر، ڳوٺ ۽ درياهه بابت سڄي معلومات رکندڙ هجي! ان ڪري مان ڪوشش ڪريان ٿو ته شڪي ڳالهيون داخل نه ڪجن. بهرحال، مجبوري آهي. اسان وٽ وقت تمام ٿورو آهي.
هن علائقي ۾ فوجي گاڏين جي چرپر ڪافي محسوس ٿئي ٿي. اٽڪل هر پندرهن ويهن منٽن ۾ هڪ فوجي گاڏي لنگهي ٿي. پرائيويٽ ٽرانسپورٽ به مناسب آهي پر اها ڳالهه نوٽ ڪرڻ جهڙي آهي ته ٻهراڙين ۾ اُٺ جو ڪردار اڃا تائين ڏاڍو اهم آهي. ڪالاباغ کان هيل تائين ۽ ان کانپوءِ هيٺ سنڌ ۾ اڄ به اُٺن جون قطارون روڊن جي ڪناري هلنديون نظر اينديون، جن تي هيڪاندو مال ٻڌل هوندو آهي. اجهو هتي به اٺن جي هڪ قطار وڃي رهي آهي ... اوٺار جي هٿ ۾ اڳئين اٺ جي مهار آهي، باقي اُٺ وڏيون وڏيون ٻرانگهون کڻندا هيڏانهن هوڏانهن نهاريندا جهومندا پيا وڃن. اڳين اٺ جي پڇ ۾ ٻڌل رسي پوئين جي نڪ ۾ ۽ ان جي پڇ ۾ ٻڌل رسي ٽئين جي نڪ ۾ ...۽ ائين ڇهه ست اُٺ. اُٺن تي مال ٻڌل، انهن تي مايون ۽ ننڍڙا ٻار.